Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

London's calling #3 or... how does friendship work?

Είναι η ζωή μια πουτάνα! Και δεν το λέω γιατί κάτι κακό έγινε, αλλά το γεγονός ότι μπορεί πράγματα τόσο καλά και τόσο άσχημα να συμβαίνουν την ίδια περίοδο. Μεγαλώνοντας η αλήθεια είναι ότι με τους περισσότερους φίλους μου κρατήσαμε πολύ καλές επαφές, με άλλους όχι και συνήθως με δική τους απόφαση, εκτός από μία φορά που εγώ αποτραβήχτηκα.

Από μικρός άκουγα ότι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη από μόνη της να στηρίξει μια φιλία, συνειδητοποίησα με τα χρόνια. Πάντα καταλάβαινα αν κάποιος είναι πραγματικός φίλος ή φίλη στις χαρές. Είναι δύσκολο οι άνθρωποι να μπορέσουν να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους και να χαρούν πραγματικά για τον άλλο, εκτός και αν είναι πραγματικά φίλοι του. Κάπως έτσι καταλαβαίνω κι εγώ τους φίλους μου. Αν δεν μπορώ μέσα μου να χαρώ πραγματικά, ίσως κάτι δεν πάει καλά.

Anyway, έστω και από μακριά χαίρομαι που έχω τρία τέσσερα άτομα που τους είπα την τωρινή μου κατάσταση (Love and other drugs...) και χαμογελούσαν περισσότερο απ'ό,τι εγώ! Μάλιστα, ο ένας με πήρε ξημερώματα (για μένα ξημερώματα είναι 8 το πρωί, μη ρωτήσει κανείς πώς ξυπνούσα για τη δουλειά, δεν θυμάμαι!

Όπως και να χει...παιδιά μου εκεί στην Ελλάδα, σας ευχαριστώ πολύ! Δεν μπορώ δυστυχώς να σας μιλάω όσο θα ήθελα, αλλά περνάω καλά και είμαι σίγουρος ότι είστε χαρούμενοι για μένα. Είμαι περήφανος που σας γνώρισα και ας μας χώρισε η απόσταση τα τελευταία τριάμισι χρόνια με Φινλανδίες, Αγγλίες και ελληνική παραμεθόριο! Κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι σα να μην πέρασε μια μέρα!

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Hey...J! (London's calling #2)




Μια υπέροχη βραδιά! Όλα και όλοι στα πράσινα λόγω του αγίου (click για να δεις τι εννοώ), άφθονη μπίρα και άφθονη διάθεση! Και εκεί που λες η βραδιά τελειώνει, εκεί που το φως έχει πέσει αρκετά - σημάδι ότι σε λίγο θα τα ανοίξουν τέρμα για να σε διώξουν - παίζει αυτό το τραγούδι.

Ασυναίσθητα, μια αγκαλιά, γίνεσαι ένα! Καρδιές να χτυπάνε δυνατά γιατί είναι τόσο κοντά, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μυρίζεις τον λαιμό μου και σε φιλάω στα μεταξένια μαλλιά σου. Με κρατάς σφιχτά αγκαλιά πάνω σου λες και δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ, ούτε κι εγώ...Ο κόσμος γύρω δεν έχει σημασία καθόλου, άλλωστε όσοι λεχρίτες (sic) φοιτητές σε πλησίασαν, φρόντισες από μόνη σου να τους δείξεις ότι σήμερα ήμαστε μαζί.

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω έχεις πετάξει τα τακούνια σου, η γυναίκα με τα ψηλοτάκουνα και το υπέροχο χαμόγελο έγινε ένα κοριτσάκι που πατούσε ξυπόλυτη στα παπούτσια μου. Καταλαβαίνεις ότι χαμογελάω κι αρχίζεις να κάνεις το γέλιο που μπορεί να με κάνει λιώσω.

Κουβέντα για τα τρελά πράγματα που έχεις κάνει στη ζωή σου με την Φινλανδή και τον Ιταλό λεχρίτη(sic) που σου την έπεσε, αλλά αφού έφαγε άκυρο δοκίμασε την - πάντα εύκολη - φίλη μας από τη χώρα του Αη - Βασίλη! Με κοιτάς και χαμογελάς! Σε τελείως διαφορετική πορεία από το σπίτι μου, σε συνοδεύω (sic, αλλά είμαι ένας κύριος!) μέχρι το δικό σου.

Θα με ρωτήσεις για τα ελληνικά και θα μου πεις ξανά "Είμαι θέα", εννοώντας "είμαι θεά" και είσαι όντως μια θεά! Οι άτιμες οι Ελληνίδες την έχουν κάνει τη δουλειά!

 Προσπαθείς να με πείσεις ότι δεν χρησιμοποιείς τις ίδιες λέξεις όπως "divine", "darling" και "fabulous" όλη την ώρα, αλλά το κάνεις και το λατρεύω! Όπως οι ιστορίες σου με το παχύ "ου" γιατί είσαι "from northen England, darling!".

Για τέλος, ένα πράσινο καπέλο, το κασκόλ μου που κράτησες, ένα γλυκό φιλί και ένα τεράστιο χαμόγελο! Ένας φίλος το απόγευμα μου έλεγε κάτι για κάρμα, τι καλό μπορεί να έκανα για να ζω κάτι τόσο ωραίο;