Coming soon

"Σκέφτομαι κάποιες φορές ότι έχω αλλάξει πολύ. Άλλες πάλι πιστεύω είμαι ο ίδιος. Τώρα πια στα εβδομήντα μου, μπορώ να πω ότι τα πράγματα είναι λίγο πολύ διαγεγραμμένα, άσχετα από τις ενδιαφέρουσες, θετικές και αρνητικές, τροπές που παίρνει η ζωή μας κάθε φορά. Θυμάμαι λίγο πριν πάω για την πρώτη μου δουλειά να κάθομαι στην ίδια πολυθρόνα που κάθομαι τώρα και να διαβάζω το βιβλίο μου. Τώρα βέβαια, μένω στην επαρχία, σε ένα σπίτι δίπλα στη λίμνη, όπως ακριβώς το φανταζόμουν. Ή περίπου όπως το φανταζόμουν. Θα φτάσω όμως και εκεί."

Γράφοντας διπλωματική (ή Paris calling #1)

Κάπου τον Μάιο, στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Κάθομαι δίπλα στη φίλη μου τη Χ. και γράφουμε από το μεσημέρι, κατάκοποι από τις δουλειές μας, αλλά ο χρόνος δεν φτάνει. Foucault, Butler, Connell, πατριαρχία, φύλο, φύλα, πειθαρχία, αρρενωπότητες και θηλυκότητες, queer theory και άλλα τέτοια έχουν κάψει το μυαλό μας λίγο...μάλλον πολύ! 

Έχουμε γυρίσει από ένα τσιγάρο - και εκεί για τα παραπάνω μιλούσαμε - και δεν γράφουμε ούτε δέκα λεπτά, όταν η Χ. γυρνάει και μου λέει

- Έχει ένα ροκ φεστιβάλ στο Παρίσι τέλος Αυγούστου, τι λες να πάμε; Θα είναι και οι Arctic Monkeys!

- Και δεν πάμε;!;!!!!!

Αυτή ήταν η συζήτησή μας...και συνεχίσαμε να γράφουμε. Τρεις μήνες, επεισοδιακές (θετικά και αρνητικά) υποστηρίξεις και ένα μεταπτυχιακό μετά:

εσύ τι θα άλλαζες στην καθημερινότητά σου αν είχες 3 εκ. ευρώ στον λογαριασμό σου;

Έκανα αυτήν την ερώτηση σε πολλούς από τους ανθρώπους γύρω μου. Είναι αστείο, αλλά όλοι αμέσως μετά από κάποια δευτερόλεπτα απαντούν, με μεγάλη σοβαρότητα, μάλιστα μαλώνοντας με τους γύρω που θα πεταχτούν να πούνε τη γνώμη τους.

Η πιο "νεανική" και νεανική απάντηση ήταν εκείνη της φυγής. Όλους μας μάς έχει μαγέψει το να ζήσουμε στο εξωτερικό, είτε στη κλασάτη και κυριλέ Νέα Υόρκη είτε κάνοντας σαφάρι στην Αφρική, το φύγεις μόνιμα όμως πόσο εύκολα θα το κάνεις;. Μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις για πάντα αφήνοντας τα πάντα πίσω; Έτσι, ξαφνικά;

Από την άλλη, η λύση του να "ασφαλίσεις" τα λεφτά στην τράπεζα και να παίρνεις τους τόκους είναι η σωστή κίνηση; Η ασφάλειά μας είναι τόσο σημαντική τελικά; Όπως και μια οποιαδήποτε επένδυση που θα αυγατίσει τα χρήματα, με τα τελευταία να γίνονται αυτοσκοπός.

Η τρίτη προσέγγιση, ήταν εκείνη του "θα ζούσα πιο άνετα". Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρουν οι φίλοι μου εδώ, "δεν θα άλλαζα κάτι, θα έκανα τη ζωή μου πιο εύκολη". Στην πορεία καταλαβαίνεις ότι αλλάζουν τόσα πράγματα που, εν τέλει, πόσο ίδια θα ήταν η ζωή τους;

Εγώ ίσως τα έκανα και τα τρία, ίσως και να έκανα ένα δικό μου σχολείο. Δεν ξέρω. Όταν τα κερδίσω, θα σας πω. Εσείς τι θα κάνατε;

not long ago, not far from now

Έχω βρεθεί πολλές φορές σε αυτήν τη φάση. Είναι εκεί λίγο αφού έχεις αγγίξει τον πάτο. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση δεν είχα αγγίξει πάτο για την ακρίβεια. Είναι η στιγμή λίγο πριν κάτι μεγάλο. Το νιώθεις. Είσαι σίγουρος ότι κάτι έρχεται. Όχι ότι δεν είμαι ευχαριστημένος με τη ζωή μου μέχρι τώρα. Κάθε άλλο, θα έπρεπε να είμαι αχάριστος. Μπορώ και κάνω τη δουλειά που αγαπάω. Ακόμα και στον καιρό της κρίσης δεν έμεινα χωρίς δουλειά. Μεγάλο πράγμα. 

Σκέφτομαι κάποιες φορές ότι έχω κάνει στη ζωή μου περισσότερα από αυτά που μου αναλογούν ή αυτά που θα μου επέτρεπε η κοινωνικοοικονομική καταγωγή μου. Η καθηγήτριά μου (υπεύθυνη για την διπλωματική μου) λέει ότι η κλασική κοινωνιολογία είναι σαν τα ζώδια, και ισχύει. Όπου βασικό ζώδιο βάλε τάξη, ωροσκόπο εθνικότητα ή φύλο και πάει λέγοντας. Λίγο πολύ, είναι προδιαγεγραμμένο το μέχρι που μπορείς να φτάσεις. 

Κι όμως είμαι εδώ και τα καταφέρνω. Σε έναν εξαιρετικά μεγάλο βαθμό μόνος μου. Και είμαι περήφανος γι αυτό. Αλλά είσαι άπληστος αν θέλεις και κάτι παραπάνω; Μάλλον ναι, μάλλον όχι. Είναι σχετικά όλα. 

Μέχρι πρόσφατα ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Η μαγεία του εξωτερικού (την έχω ζήσει σε μεγάλο βαθμό), αλλά και οι καλύτερες προοπτικές τόσο εργασιακά όσο και εκπαιδευτικά, με τραβούσαν πολύ έντονα. 

Ωστόσο, με κάποιον τρόπο η ζωή στα φέρνει αλλιώς. Είμαι σε ένα σχολείο που χαίρομαι να πηγαίνω! Ένας συνάδελφος λέει ότι το χαμόγελο που συνοδεύει την κάθε καλημέρα μου το βλέπει μόνο στις καλημέρες των παιδιών λίγο πριν πάνε εκδρομή. Και για μένα το σχολείο είναι σαν εκδρομή. 

Γενικά είμαι καλός σε αυτό που κάνω. Είμαι διαβασμένος. Το ξέρω και είμαι παράλληλα πολύ ξιπασμένος. Το σχολείο αυτό όμως είναι τέτοια πρόκληση. Όλοι οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες είναι εξαιρετικοί και με εμπειρία. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα μαθαίνω κάτι καινούριο. Μιλάω με ανθρώπους που εκτιμώ και γίνομαι καλύτερος και ως άνθρωπος και ως εκπαιδευτικός. 

Με λίγα λόγια, στην Αθήνα έχω κάνει τη φωλιά μου. Ωστόσο, το περιμένω. Αυτό το κάτι που θα τα ανεβάσει όλα σε ένα άλλο επίπεδο. Το νιώθω έρχεται! Θα είναι εδώ, θα είναι αλλού (I also get itchy feet every now and then) δεν ξέρω...

One of these days

Χωριό

Ο χειμώνας μου αρέσει. Τον έχω συνδέσει αρκετά με το χωριό, στο βουνό, με χιόνι, παρέα και τζάκι.

Βγήκα για να κάνω τσιγάρο και άκουσα τα ποτάμια. Όταν ήμουν μικρός, μου έκανε μεγάλη εντύπωση που μόνο τον χειμώνα ακουγόταν τόσο δυνατά.

Τα αστέρια λάμπουν πιο δυνατά, πιο σταθερά, με μεγαλύτερη πυγμή. Το φως τους πιο σταθερό. Λες και η παγωνιά του χειμώνα το πάγωσε κι αυτό.

Η Ίρμα, λες και ξέρει τα ωράριά μου, θα έρθει στο υπόγειο να γρατσουνίσει την πόρτα για να μπει μέσα και να ζεσταθεί, την ώρα που τα «μεγάλα αφεντικά» κοιμούνται και δεν θα τη μαλώσουν.

Λίγο πιο πέρα, το βουνό είναι φωτισμένο πια. Πόσο ξένη μοιάζει αυτή η εικόνα… Έχω μείνει στο σκοτάδι που επικρατούσε παλιά, αλλά είναι τόσο φωτεινές οι αναμνήσεις που σβήνουν αυτό που βλέπουν τα μάτια.

Το χωριό, σαν τους ανθρώπους του κι αυτό, περιχαρακωμένο. Κλεισμένο μέσα σε ένα τείχος από βουνά, λευκά από το χιόνι, σα να προσπαθεί να διαφυλάξει την ομορφιά του.

Η άνοιξη δεν έρχεται όμως όταν κλείνεσαι. Πρέπει να λιώσουν τα χιόνια, πρέπει ν ανθίσουν οι οξιές και να σηκώσουν τα ρόμπολα κεφάλι, που είναι φορτωμένα από χειμώνα.

Οι καλικάτζαροι ξανά εδώ… δεν είναι σκιές, ούτε και πλάσματα φτιαχτά. «Ζούνε μέσα μας αυτά» θα πει και θα σκύψει το κεφάλι, κρύβοντας τα μάτια με υγρές κουρτίνες νοσταλγίας.

Πάει το χωριό… σαν ξένος τόπος πια. Ξένοι και οι άλλοι, ξένος κι εγώ. Και αυτά που λέω που και που – συχνά θα πουν οι άλλοι – είναι της μνήμης τα καλά. Είναι της μνήμης τα κακά.

Βαριά κουβέντα η συγγνώμη, μα δεν μου βγαίνει άλλη. Αλληγορία, ίσως, πες. Φεύγω και πάλι, μα έχω ήδη φύγει. Κι ας μείνω όσο μπορώ, κι όλη μου τη ζωή, δεν θα μαι εδώ. Σαν το πουκάμισο που στέκει στην κρεμάστρα. Σαν ένα σκιάχτρο σ αδειανό χωράφι.

Το κατάλαβες κι εσύ, το ξέρεις όμως χρόνια. Στο εαυτό σου μην το πεις. Δεν θα το αντέξεις, δεν θα σ αρέσει, δεν θα μ αρέσει.

Σφίξε μου μόνο τη γροθιά καθώς θα φεύγω. Να μη φοβάμαι τα γιατί, για να τα καταφέρω.

The closer you look, the less you see

Κάποιες μέρες μπορεί να σκεφτείς «είμαστε απλά ένα μάτσο κύτταρα βασισμένα σε ανθρακικές ενώσεις που οδηγούν, μέσα σε ένα πλαίσιο τυχαιότητας, σε αυτό που ονομάζουμε ζωή;»

Δεν είναι ερώτηση που έχει απάντηση και το ξέρω. Άλλωστε, έχει αποτελέσει θέμα συζήτησης πάρα πολλών ανθρώπων από τη στιγμή που υπήρξε έλλογη συνείδηση.

Ζούμε μέσα σε ένα μάτριξ που θέλοντας και μη δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι συμβαίνει έξω από αυτό. Μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά δεν ξέρουμε καλά καλά αυτά που συμβαίνουν εδώ που είμαστε.

Σε μια προσπάθεια να εξηγηθούν όλα σε ένα αιτιοκρατικό πλαίσιο Λογικής ίσως χάνουμε κάτι από τη μεγαλύτερη εικόνα.

Όσο πιο κοντά κοιτάς, τόσο λιγότερα βλέπεις…

Σενάριο 1

Πας, τρέχεις, βάζεις στόχους, τρέχεις, πας, να τους προλάβεις, τρέχεις, πας,(δεν) τους πετυχαίνεις, τρέχεις, πας, βάζεις καινούριους, τρέχεις και πάει λέγοντας.

Σενάριο 2

Είσαι και λίγο μοιρολάτρης… πας, αλλά δεν τρέχεις. «Αν είναι να γίνει, θα γίνει». Δεν απογοητεύεσαι. «Αν ήταν να γίνει, θα γινόταν». Προχωράς, δεν σε πειράζει (τόσο).

Ερώτηση

Αφήνεις τη ζωή να περάσει από μπροστά σου περιμένοντας τον καλό θεούλη να σου τα φέρει όλα καλά ή εστιάζεις στην Ιθάκη ξεχνώντας το ταξίδι;

Υ.Γ.: Δεν ασχολούμαι με την επικαιρότητα για τον βασικό λόγω του ότι για εμένα η δολοφονία ενός Έλληνα δεν αξίζει λιγότερο ή περισσότερο από εκείνη ενός μετανάστη, και οι ζωές μεταναστών χάνονται άδικα εδώ και χρόνια. Η λύση δεν είναι κρεμάλες στις πλατείες, αλλά παιδεία. Το φίδι βγήκε από το αβγό του. Καθήκον μας να μην γεννήσει άλλα αβγά.