Κάποιες
μέρες μπορεί να σκεφτείς «είμαστε απλά ένα μάτσο κύτταρα βασισμένα σε ανθρακικές
ενώσεις που οδηγούν, μέσα σε ένα πλαίσιο τυχαιότητας, σε αυτό που ονομάζουμε
ζωή;»
Δεν
είναι ερώτηση που έχει απάντηση και το ξέρω. Άλλωστε, έχει αποτελέσει θέμα συζήτησης
πάρα πολλών ανθρώπων από τη στιγμή που υπήρξε έλλογη συνείδηση.
Ζούμε
μέσα σε ένα μάτριξ που θέλοντας και μη δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι συμβαίνει
έξω από αυτό. Μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά δεν ξέρουμε καλά καλά αυτά που
συμβαίνουν εδώ που είμαστε.
Σε
μια προσπάθεια να εξηγηθούν όλα σε ένα αιτιοκρατικό πλαίσιο Λογικής ίσως
χάνουμε κάτι από τη μεγαλύτερη εικόνα.
Όσο
πιο κοντά κοιτάς, τόσο λιγότερα βλέπεις…
Σενάριο
1
Πας,
τρέχεις, βάζεις στόχους, τρέχεις, πας, να τους προλάβεις, τρέχεις, πας,(δεν) τους
πετυχαίνεις, τρέχεις, πας, βάζεις καινούριους, τρέχεις και πάει λέγοντας.
Σενάριο
2
Είσαι
και λίγο μοιρολάτρης… πας, αλλά δεν τρέχεις. «Αν είναι να γίνει, θα γίνει». Δεν
απογοητεύεσαι. «Αν ήταν να γίνει, θα γινόταν». Προχωράς, δεν σε πειράζει
(τόσο).
Ερώτηση
Αφήνεις
τη ζωή να περάσει από μπροστά σου περιμένοντας τον καλό θεούλη να σου τα φέρει
όλα καλά ή εστιάζεις στην Ιθάκη ξεχνώντας το ταξίδι;
Υ.Γ.:
Δεν ασχολούμαι με την επικαιρότητα για τον βασικό λόγω του ότι για εμένα η
δολοφονία ενός Έλληνα δεν αξίζει λιγότερο ή περισσότερο από εκείνη ενός μετανάστη,
και οι ζωές μεταναστών χάνονται άδικα εδώ και χρόνια. Η λύση δεν είναι κρεμάλες
στις πλατείες, αλλά παιδεία. Το φίδι βγήκε από το αβγό του. Καθήκον μας να μην
γεννήσει άλλα αβγά.
