4000 Χμ νότια του Joensuu...

Πέρασαν πολλές μέρες από την τελευταία ανάρτηση!!! Και όμως είμαι ακόμα εδώ! Δεν είναι ότι δεν ήθελα να γράψω κάτι στο μπλογκ.. είναι απλά ότι προτιμούσα να κοιμηθώ ώστε να αναπληρώσω κάποιες ώρες ύπνου. Μεσολάβησαν πολλά πράγματα από το τελευταίο ποστ. Αρχικά Αγία Πετρούπολη, στη συνέχεια Λαπωνία, μετά τη Λαπωνία συμμαζέψαμε τα τελευταία μαθήματα και τα χαρτιά από τα γραφεία Εράσμους και άλλα τέτοια και μετά ταξίδι επιστροφής στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα ξεκίνησε ένας δεύτερος Γολγοθάς καθώς θα έπρεπε να κάνω ανανέωση της διαμονής μου στην Εστία. Back to Greek Reality (Show…)!!!! Μου έλλειψε η ευγένεια του Φιλανδού δημόσιου υπάλληλου και γενικότερα του Φιλανδού και της Φιλανδής!!! Ακόμα και στο σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα ο κόσμος είναι μουντρούχος!!! Ενώ εκεί θα σου έλεγαν ένα “terve”, ένα “moi” βρε αδερφέ…

Τέλος πάντων… Μου αρέσει που στην Ελλάδα έχουμε όμως ένα άλλο ταμπεραμέντο και φιλότιμο που μας βοηθά να ξεπερνάμε τη γκρίνια μας!!!!!

Χαιρετισμούς από την Πίνδο και το χωριό μου!!! Χρόνια πολλά σε όλους και καλές γιορτές!!!

Υ.Γ.: Όσο για το νετ εδώ….@#$%^&&$%&$%^@%$#%#$^%$&^&%$^#%#@

Σ.

Στην αρχή είναι η ανάγκη να αποδείξεις ότι είσαι μεγάλος

Στη συνέχεια ότι είσαι άντρας

Ότι μπορείς να τα καταφέρεις μόνος

Ότι είσαι ανεξάρτητος

Και εκεί που νομίζεις ότι μπορείς να πάρεις όλες τις αποφάσεις μόνος, σηκώνεις το τηλέφωνο: «Τι να κάνω;»

Αμηχανία… Ρωτάς δεύτερη φορά

Δεν έχουν συνηθίσει, τους είναι πρωτόγνωρο.

Δεν το έκαναν ποτέ, είναι άδικο και για εκείνους

Άδικο και για εσένα

Περίεργα όνειρα...

Ήμουν στον χωριό μου. Ήταν μεσημέρι με πολύ ήλιο. Μένω στο παλιό σπίτι της γιαγιάς μου ώσπου ένας εκκωφαντικός θόρυβος κάνει την εμφάνιση του.

Βγαίνω στη βεράντα. Ακούγονται αεροπλάνα να πετάνε σε χαμηλό υψόμετρο. Είμαι τρομοκρατημένος, αλλά δεν κάνω τίποτα. Έχω παγώσει.

Όχι πολλή ώρα μετά πέφτουν οι πρώτες βόμβες. Φωτιά και μυρωδιά μπαρουτιού παντού. Να τρέξω; Δεν υπάρχει νόημα. Μπορεί να πέσει μια βόμβα οπουδήποτε.

"Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων..."

Η αδρεναλίνη του έρωτα δεν συγκρίνεται με κανένα one night stand…

Υ.Γ.: Τώρα πιστεύω ακόμα πιο πολύ στα θαύματα!!!

Ημερολόγιο #1

Τρελαίνομαι να ενθουσιάζομαι εύκολα!! Τρελαίνομαι να κάνω όνειρα που ξέρω ότι ποτέ δεν θα γίνουν πραγματικότητα!!! Τρελαίνομαι να πιστεύω ότι μπορώ να κάνω κάτι – ενώ φαίνεται αδύνατο – και κάποιες φορές να μου κάθεται και να το παίζω έξυπνος… Όταν δεν μου κάθεται όμως έχω τη δικαιολογία ότι ήταν κάτι εξωπραγματικό!!!

Πήγα το ΣΚ σε κάτι φίλους Ισπανούς σε μια διπλανή πόλη. Δεν μιλούσαν καλά αγγλικά, αλλά μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε και από τη στιγμή που οι άλλοι τους αντιμετώπιζαν λίγο υπεροπτικά για διάφορους λόγους κολλήσαμε!!! Δεν είχαμε βρεθεί για κάμποσους μήνες, αλλά με το που τους είδα ξανά ένιωσα τόσο όμορφα που ξέρω τώρα ότι δεν θα είναι απλά άτομα που ήμαστε μαζί στο εράσμους, αλλά κάτι το παραπάνω. Μάλιστα, εκεί βρήκα και δύο ελληνίδες με τις οποίες είχαμε μιλήσει μόνο μέσω φέισμπουκ και αυτό έγινε κυρίως λόγω των ισπανών. Και με αυτές η αλήθεια είναι ότι το δέσιμο ήταν σχετικά εύκολο. Έλληνες στην άκρη του κόσμου, με κοινά βιώματα από τον καλά συγκαλυμμένο ρατσισμό των ντόπιων, με κοινό τρόπο σκέψης τόσο σε ό, τι αφορά ιδεολογίες και τρόπους σκέψης όσο και τρόπο αντιμετώπισης των υπολοίπων και στόχων στη ζωή. Βρήκαμε και κοινούς γνωστούς! Ήταν σα να τις γνωρίζω χρόνια!!!

Με λίγα λόγια ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑ με τους ανθρώπους εκεί…!!! Και μάλιστα κανονίσαμε «Μέρα μουσακά» στα μέσα Δεκέμβρη και αν μπορέσουν οι Ισπανοί να έρθουν Ελλάδα το Πάσχα!! Θέλω και εγώ να τους επισκεφτώ κάποια στιγμή, αλλά και λόγω στρατιωτικής θητείας το καλοκαίρι δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το κάνω. Για φέτος τουλάχιστον…

Κάνω όνειρα ότι θα ξαναβρεθώ με αυτούς τους ανθρώπους!!! Και είναι από τις λίγες φορές που το λέω, το θέλω και το πιστεύω ταυτόχρονα. Το λέμε και με άλλους Ερασμίτες, αλλά μπορεί να το λέω και να μην το πιστεύω ή να το πιστεύω χωρίς να το θέλω και πάει λέγοντας.

Ήταν πραγματικά ένα βήμα στο να νιώσω μακράν καλύτερα και να πάρω δύναμη να γράψω τα τελευταία essays που μου έχουν μείνει. Μπουχαχαχα~~!!!!!

Μεταξύ μας τώρα, το έχω γαμήσει λίγο με τις εκθέσεις και αυτά που πρέπει να κάνω, αλλά δεν πειράζει!!! Εράσμους είναι αυτό…

Την Πέμπτη πάμε στην Αγία Πετρούπολη μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου και μετά καπάκι από τις 8 μέχρι τις 14 στη Λαπωνία!!! Το έχω κάνει το πρόγραμμά μου σκατά, αλλά μ’ αρέσει!!!! Και σκέψου ότι στις 16 είναι η μέρα μουσακά στην πόλη των άλλων παιδιών και στις 19 πετάω για Ελλάδα!!! Οπότε θα πρέπει να κάνω και τα γραφειοκρατικά!!! Τες πα… οι δύσκολες περίοδοι είναι αυτές που μας αφήνουν τους πιο πλούσιους καρπούς.

Υ.Γ.: Ο τίτλος – «Ημερολόγιο» - έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι πράγματα που έγραψα όχι με σκοπό να αναρτηθούν, αλλά με μορφή ημερολογίου. Ωστόσο, σκοπός του μπλογκ (τουλάχιστον αυτόν έχω εγώ με αυτό το μπλογκ) είναι να γράφω όταν θέλω και αυτά που θέλω. Άσχετα με το αν είναι πολλά, λίγα, ενδιαφέροντα ή όχι είναι τόπος έκφρασης αυτό το ρημαδο-σάιτ!!! Σαν ένα μέρος όπου φωνάζεις δυνατά να ξεθυμάνεις χωρίς επιπτώσεις!!!

Θαύματα…

Η ζωή μας έχει γίνει τόσο ρηχή που δεν πιστεύουμε πια σε πολλά πράγματα. Δεν πιστεύουμε στον έρωτα. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο. Απλά βλέπουμε τι ωραία που συμβαίνουν όλα στους άλλους και εμείς μένουμε απαθείς και δεν κάνουμε τίποτα. Αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει μπροστά στα μάτια μας όπως περνάνε οι περαστικοί μπροστά από το παράθυρο. Ξέρουμε ότι πρέπει να αντιδράσουμε και ότι πρέπει να κάνουμε κάτι, αλλά κάτι μας τραβάει από το να ξεκινήσουμε και να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι που θα αλλάξει τη ζωή μας, που θα αλλάξει εμάς τους ίδιους.

Και όμως συμβαίνουν θαύματα… Δεν είναι τα μεγάλα, εκείνα που θα κάνουν θόρυβο. Δεν είναι τα πυροτεχνήματα στον ουρανό, αλλά το σχόλιο που θα κάνει ένα πεντάχρονο παιδί για αυτά. Δεν είναι το παγκόσμιο ρεκόρ, είναι τα μάτια που θα δακρύσουν για αυτό. Δεν είναι το χιόνι που πέφτει, αλλά οι χιονάνθρωποι που μπορείς να φτιάξεις με αυτό.

Μια κουβέντα μπορεί να είναι ένα θαύμα από μόνη της. Όταν όμως έρχεται από ένα άτομο με αγάπη ή από ένα άτομο για το οποίο τρέφεις αγάπη γίνεται το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου. Είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς για ολόκληρη την υπόλοιπη μέρα. Όχι τόσο αυτή καθαυτή η φράση, αλλά ο συνδυασμός πομπού και τρόπου έκφρασης.

Συμβαίνουν θαύματα και είναι γύρω μας… ας είναι μικρά… αξίζουν τη σημασία μας.

Αυτό θα πει γεμάτη μέρα!!!

Καλά…τον τελευταίο καιρό έχω γαμηθεί στα essays και στα μαθήματα… Όχι τίποτα άλλο, αλλά τώρα άρχισε να με αρέσει εδώ και δεν θα θέλω να φύγω. Αυτό το μπλογκ το έκανα με σκοπό να γράφω θετικά πράγματα και έχει αρχίσει να με επηρεάζει και είναι καλό!!!

Χθες βράδυ ξενύχτησα με μια εργασία και πάλι και σήμερα έπρεπε να ξυπνήσω πρωί για να πάω σε ένα σχολείο στην άλλη άκρη της πόλης να παρακολουθήσω μάθημα σε μια τάξη στα πλαίσια του μαθήματος «Introduction to special education».

Ξυπνάω στις 7μιση με τη τσίμπλα στο μάτι πλένω το λιγδωμένο μαλλί, το στεγνώνω μην παγώσει στη παγωνιά του χωριού και οδεύω προς τη στάση του λεωφορείου. Μαζί μου μια Τσέχα που υποτίθεται ότι σπουδάζει αγγλικά, αλλά κάποιες φορές ρε παιδί μου δεν μπορώ να την καταλάβω τι θέλει να πει… ίσως φταίει το ότι δεν είχα πιει καφέ…

Ο καθηγητής στο μέιλ του μας έδινε πολύ γενικές οδηγίες και στο δρόμο εκεί που το λεωφορείο πήγαινε και πήγαινε, συνειδητοποιούμε ότι γυρνάμε κέντρο… ρωτάμε τους finnish people και μετά από πολύ κόπο να βρούμε κάποιον που θέλει να μας μιλήσει συνειδητοποιούμε ότι απομακρυνόμαστε από το σχολείο… Κατεβαίνουμε κακήν κακώς… βρίσκουμε δύο ποδηλάτες (ατσαλένια να τους γίνουν τα ποδήλατα) και μας είπαν πώς να πάμε. 2,5 Χμ περπατήσαμε και φτάσαμε στο σχολείο αργοπορημένοι. Γνωρίζοντας μάλλον μόνο στριμμένους Φινλανδούς περιμέναμε ότι θα μας κράξουν γιατί δίνουν πολλή σημασία στους τύπους.

Αντιθέτως, όλοι οι δάσκαλοι ήταν θετικοί και μας υποδέχτηκαν απίστευτα. Μάλιστα, η μαγείρισσα που δεν ήξερε αγγλικά ήταν η πιο φιλική!!! Μέχρι και παραπάνω φαΐ έβαλε για εμάς (εδώ είναι εξωτερικό… τρώνε τα παιδιά στο σχολείο… αλλά και το μεσημεριανό τους μπορεί να είναι στις 11 ένιγουέι, οπότε δεν με εκπλήσσει πια. Ήταν σαν μια οικογένεια!!!

Εν τω μεταξύ, άντρας δάσκαλος ήταν μόνο ένας. Με δώδεκα δασκάλες… τραγικό, αλλά τυχερός… Η δασκάλα που μας έκανε ξενάγηση και μας πήρε στην τάξη της θα πάει του χρόνου στην Κρήτη. Όπως καταλαβαίνεται πήρε το μέιλ μου να με ρωτήσει πράγματα και θάυματα… ελπίζω όχι δύσκολα. Με ρωτάει σε κάποια στιγμή τι νόμισμα έχουμε στην Ελλάδα γιατί αναρωτιόταν με τον άντρα της. Της απαντάω «έχουμε ευρώ από το 2002» και στο άκυρο πετάγεται μια γερμανίδα συμφοιτήτρια και λέει: «εμείς το είχαμε έναν χρόνο νωρίτερα..» και το είπε με το ύφος: « χα.. σας περνάμε» ή κάπως έτσι…. Και ποιος σε ρώτησε εσένα κοπελιά; Είναι ανταγωνιστικοί πολύ οι γερμανοί.. και μετά σε μια πρόβα εκδήλωσης που θα συμμετέχουμε οι γερμανοί, αν και ετοίμασαν κάτι χλιαρό ως άνοστο, έκαναν τις πιο εμπαθείς ερωτήσεις… Τες πα όμως, γιατί ήταν μια πολύ όμορφη μέρα.

Μετά πήγα βιβλιοθήκη και έψαξα κάτι βιβλία που ήθελα. Στη συνέχεια η πρόβα της εκδήλωσης και μετά μια συνάντηση για να κανονίσουμε το ταξίδι στην Λαπωνία. Δεν γράφω παραπάνω λεπτομέρειες για να μην γίνω κουραστικός, αλλά έκανα πράγματα που με έκαναν να νιώσω χρήσιμος και ότι δεν πετάω το χρόνο μου…

Carpe Diem

Εργασία Vol. 2

Καλά....έκανα έναν ελληνικό καφέ καλύτερο και από εκείνον της μάνας μου!!! Δεν ξέρω αν φταίει ότι το μπρίκι μου το έστειλε η γιαγιά, αλλά να σας πω την αλήθεια είναι μια δώση πατρίδας.....
που 'σαι ρε μάνα να με δεις να διαβάζω με τον ελληνικό καφέ στο ένα χέρι, στο άλλο χέρι το Supporting the Spirit of Learning (θα γούρλωνε τα μάτια της αν της έλεγα τον τίτλο...) Βέβαια, ως παιδί της γενιάς μου και εγώ τσεκάρω το φέις για καινούρια μηνύματα και σχόλια κάθε είκοσι λεπτά... Στο μπλογκ δεν περιμένω σχόλια, αλλά γουστάρω να γράφω και να με διαβάζει (αλήθεια, πέρα από τον CsLaKoNaS θα με έχει διαβάσει κανείς;) κάποιος άσχετος από την άλλη γωνιά της Ελλάδας (τώρα θα είναι και της Ευρώπης) και να λέει κοίτα ζόρια που τραβάει ο κόσμος!!!

Εργασία Vol. 1

Γράφω εργασία για το process curriculum…. Κλασσικός Έλληνας την άφησα για την τελευταία στιγμή. Άντε να δούμε τι παίζει. Πάντως, το βιβλίο που μας έδωσε η κοπελίτσα (η καθηγήτρια ντε…) φαίνεται να είναι , αν και στα αγγλικά, πολύ ενδιαφέρον…. ανανέωση με την πορεία του διαβάσματος αργότερα. Η μέρα προβλέπεται πολύ μεγάλη… Θέλω να πάω και για σκι αύριο… ΤΡΟΜΑΡΑ μου!!!

Νοσταλγία-Κωστας Καρυωτακης

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Σάουνα και άλλα...

Λοιπόν… έχει μισό μέτρο (εντάξει, ίσως υπερβάλλω) χιόνι και δεν τους σταματάει τίποτα από το να κάνουν ποδήλατο!!! Οι άνθρωποι είναι τρελοί!! Για τους Φινλανδούς μιλάω ντε… Εντάξει, όμως, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είναι πιο ευγενικοί και χαρούμενοι με το χιόνι… Στο δρόμο μου χαμογέλασε ένας ντόπιος που με είδε να ταλαιπωρούμαι!!!

Και πριν από λίγο βγαίνοντας από τη σάουνα μια κυριούλα μας μίλησε πολύ ωραία. Είναι ψυχροί, αλλά άμα βρεις το κουμπί τους (κρύο, χιόνι, αλκοόλ και σάουνα) είναι οι καλύτεροί σου φίλοι.

Άλλα κόλπα αυτά με τη σάουνα… Λοιπόν που λες φίλε μου αναγνώστη, η σάουνα, η παραδοσιακή φινλανδική, γίνεται τσιτσίδι… Ωστόσο, εμείς οι πιο νότιοι και πιο shy της υπόθεσης πηγαίναμε με τα μαγιό. Μια φορά ήρθε και ένας άλλος από το Εράσμους και το παιδί είχε κάνει τη γυμνή σάουνα, πίστεψε ότι έτσι γίνεται αυτό εδώ και μας ήρθε όπως τον γέννησε η μαμά του... Προφανώς ένιωσε άσχημα γιατί ήταν μόνος, αλλά από την άλλη και εμείς είπαμε ότι αφού είμαστε στην Φινλανδία θα πρέπει να το κάνουμε σωστά. Πάμε σήμερα και ενώ κανένας δεν είχε μαγιό το παιδί της προηγούμενης φοράς έκανε εμφάνιση με το μαγιό του!! Έπεσε πολύ γέλιο!!!

Και οι δύο πλευρές προσπάθησαν να προσαρμοστούν στους γύρω τους… Τρομερό το πολιτισμικό χάσμα έχω να πω εγώ με τη σειρά μου και δεν είναι μόνο στη σάουνα. Όταν είχα πρωτοέρθει εδώ, γνωρίστηκα με έναν Φινλανδό και συνηθισμένος από την Ελλάδα δίνω το χέρι μου να του πω ότι χάρηκα για τη γνωριμία και κοιτούσε το χέρι μου… ΕΛΕΟΣ>>

Snow....Snow....Snow....

Σήμερα έριξε πολύ χιόνι… και όταν λέμε πολύ το εννοούμε…

Με τους ιντερνάσιοναλ γείτονες κάναμε έξι τρομερούς χιονάνθρωπους. Φωτό θα έρθουν άυριο γιατί είναι νύχτα (από τις 16:00, μην τα συζητάς καθόλου…) και δεν βγαίνουν καλές…

Αντί βιογραφικού…

Περιπλανιέμαι στη μπλογκόσφαιρα εδώ και κάποιον καιρό… Ωστόσο, όλα τα μπλογκ ήταν ανώνυμα και λίγο μυστικοπαθή θα έλεγα!!!

Πέφτω στο αγαπημένο μπλογκ της Άσπας για πολλοστή φορά, αλλά τώρα πάω στη πρώτη ανάρτηση της στην οποία έλεγε: «η ζωή δεν είναι προσωπική υπόθεση και ότι τα διδάγματά της είναι χρήσιμα μόνο όταν τα μοιράζεσαι»

Σκέφτηκα ότι είχε δίκιο!! Δεν χρειάζεται πια να είμαστε και τόσο μυστικοπαθείς!!! Δεν θα επιδιώξω να μάθουν γνωστοί μου για το μπλογκ, αλλά δεν θα χαθεί και ο κόσμος αν πέσει κάποιος πάνω του.

Λοιπόν… ξεκινάμε ταξιδάκι χωρίς μάσκα πια… και νομίζω ότι μου βρήκα και περιγραφή!!! Ένας ήρωας χωρίς μάσκα και χωρίς το βρακί πάνω απ’ το παντελόνι!!!

(το τελευταίο είναι σπόντα για το σούπερμαν!!~~~ ντροπιάζει τους υπερήρωες!)

Ας αλλάξουμε πρόσημο!!!

Είναι τόσα που δεν μπορούν να πουν οι λέξεις. Είναι τόσα που δεν μπορούν να περιγράψουν ακόμα και οι σκέψεις.

Τρεις μήνες στη Φινλανδία και αυτό που μένει είναι μια γλυκόπικρη γεύση. Πράγματα που περίμενες και άλλα όχι. Πράγματα που σε έκαναν να νιώσεις απίστευτα όμορφα και άλλα που σου έκαναν την ψυχολογία σμπαράλια!!!

«Είναι πολιτισμικό το θέμα» θα έλεγε μια καθηγήτριά μου. Είναι θέμα ανθρωπιάς θα έλεγα εγώ. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε κακεντρεχείς και μικρόψυχοι. Δεν είναι ανάγκη να βάζουμε εμπόδια εκεί όπου δεν υπάρχουν. Δεν χρειάζεται να βάζουμε εμπόδια και σύνορα εκεί που δεν χρειάζονται.

Τα ταξίδια της ζωής μας είναι σαν πίνακες ζωγραφικής. Δεν μπορείς να δεις κάθε λεπτομέρειά τους, δεν μπορείς να τον έχεις ολόκληρο μέσα στο μυαλό σου, απλά θυμάσαι τα πιο εντυπωσιακά σημεία και ίσως τις ατέλειές του. Δεν είναι κακό να έχει ένας πίνακας ατέλειες, το κακό είναι να μην έχει περιεχόμενο και μήνυμα.

Έχω τόσα πολλά να γράψω και τόσα λίγα… Είναι αυτό το συναίσθημα που ξέρεις ότι βιώνεις κάτι σημαντικό, αλλά ίσως όχι όσο έντονα θα ήθελες ή θα έπρεπε.

Κάποτε πίστευα ότι σημασία έχει τι συναίσθημα έχεις στο τέλος της ημέρας. Πάντα κερδίζεις πράγματα και βιώματα, χάνεις κάποια άλλα, αλλά έτσι είναι η ζωή. Ωστόσο, όταν το πρόσημο είναι αρνητικό δεν είναι εύκολο να δεχτείς κάτι τέτοιο…

Το όριο της ζωής μου άρχισε τελευταίως να έχει τιμή που τείνει στο μηδέν από τα αρνητικά (που ‘σαι ρε μαθηματικέ να με δεις…)

ΣΤΟΧΟΣ; Αυτό το όριο να τείνει στο συν άπειρο

Lim(ΖΩΗΣ) à 0_` ç ΤΩΡΑ

Lim(ΖΩΗΣ) à +∞ ç ΜΕΛΛΟΝ

Νέα ανάρτηση!!!

Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες δημιουργίας ενός μπλογκ της προκοπής αποφάσισα να ξεκινήσω ένα καινούριο με σκοπό να το κρατήσω. Έχω και το αντίστοιχο twitter έτσι για να περνάει η ώρα εδώ στο εξωτικό εράσμους αφού βρίσκομαι σε μια μικρή (για τα δεδομένα της Ελλάδας) πόλη της Φινλανδίας.

Λοιπόν...καλό μας ταξίδι και οι λεπτομέρειες έρχονται!!!