Θαύματα…

Η ζωή μας έχει γίνει τόσο ρηχή που δεν πιστεύουμε πια σε πολλά πράγματα. Δεν πιστεύουμε στον έρωτα. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο. Απλά βλέπουμε τι ωραία που συμβαίνουν όλα στους άλλους και εμείς μένουμε απαθείς και δεν κάνουμε τίποτα. Αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει μπροστά στα μάτια μας όπως περνάνε οι περαστικοί μπροστά από το παράθυρο. Ξέρουμε ότι πρέπει να αντιδράσουμε και ότι πρέπει να κάνουμε κάτι, αλλά κάτι μας τραβάει από το να ξεκινήσουμε και να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι που θα αλλάξει τη ζωή μας, που θα αλλάξει εμάς τους ίδιους.

Και όμως συμβαίνουν θαύματα… Δεν είναι τα μεγάλα, εκείνα που θα κάνουν θόρυβο. Δεν είναι τα πυροτεχνήματα στον ουρανό, αλλά το σχόλιο που θα κάνει ένα πεντάχρονο παιδί για αυτά. Δεν είναι το παγκόσμιο ρεκόρ, είναι τα μάτια που θα δακρύσουν για αυτό. Δεν είναι το χιόνι που πέφτει, αλλά οι χιονάνθρωποι που μπορείς να φτιάξεις με αυτό.

Μια κουβέντα μπορεί να είναι ένα θαύμα από μόνη της. Όταν όμως έρχεται από ένα άτομο με αγάπη ή από ένα άτομο για το οποίο τρέφεις αγάπη γίνεται το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου. Είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς για ολόκληρη την υπόλοιπη μέρα. Όχι τόσο αυτή καθαυτή η φράση, αλλά ο συνδυασμός πομπού και τρόπου έκφρασης.

Συμβαίνουν θαύματα και είναι γύρω μας… ας είναι μικρά… αξίζουν τη σημασία μας.