Με τους μπάτσους δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη συμπάθεια. Στην αρχή προσπάθησα να μην είμαι προκατειλημμένος και να προσεγγίζω όποιον ήταν ένστολος χωρίς να έχω αρνητικές σκέψεις. Το κακό είναι ότι όλοι τους – σχεδόν – επαληθεύουν τον κανόνα του μπάτσου! Η αντιπάθειά μου αυτή είναι κάτι που δεν είναι καλό. Δεν είναι καλό γιατί προφανώς δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί μπάτσοι, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν μαλάκες.
Υποψιάζομαι ότι γενικά η στολή τόσο στους αστυνομικούς, όσο και στους υπόλοιπους ένστολους τους δημιουργεί την αίσθηση της εξουσίας. Κακό πράγμα η εξουσία… νομίζεις ότι έχεις παραπάνω δικαιώματα! Έχω πολλά παραδείγματα από ένστολους που είτε έγιναν είτε γνώρισα ως τέτοιους. Από φίλους και γνωστούς μέχρι την αντιμετώπιση που δέχτηκα σε υπηρεσίες και σε πορείες, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Δεν έχει νόημα να αναφέρω τέτοιες καταστάσεις.
Θα σταθώ, όμως, σε κάτι που μου έγραψε μια φίλη μου κάποια στιγμή και αντικατοπτρίζει το πώς νιώθω για τους μπάτσους (όχι τους αστυνομικούς, αυτούς του κάφρους λέω, που μόνο να δέρνουν χωρίς λόγο ξέρουν):
«Μπάτσοι, γουρούνια, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ των καρδιών μας»
Αντικατοπτρίζει ακριβώς την αίσθηση που έχω για αρκετούς ένστολους. Ευτυχώς μέσα στις στολές υπάρχουν άνθρωποι, δυστυχώς οι στολές γίνονται κάποιες φορές ένα με τον άνθρωπο…
«Για τη Λ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου