Ρολόγια..

Έγραψα πολλά…

Μετά τα έσβησα…

Έγραψα άλλα…

Έκλεισα τον κειμενογράφο…

Ρολόγια…

Μακάρι να σταματούσαν για λίγο, μακάρι να μπορούσαμε να ξέρουμε πως είναι ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιήσουμε την «ψευδαίσθηση» την οποία μετράνε!

Αν αύριο περάσω το μάθημα θα έχω κάνει ένα βήμα για το πτυχίο. Με τρομάζει λίγο η όλη φάση… είναι ωραία να είσαι φοιτητής, δεν νιώθω να έχει κλείσει αυτός ο κύκλος για εμένα…

Από την άλλη, τρομάζει και η ιδέα του «να μην προλάβουμε τις λίστες», όπως ακούγεται στη σχολή μας τον τελευταίο καιρό περισσότερες φορές απ’ όσες λέμε «καλημέρα, τι κάνεις;». Ναι μεν, το ειρωνεύομαι, αλλά το θέμα της δουλειάς είναι πολύ σημαντικό στις μέρες. Ωστόσο, γιατί τόσο κακό ρε παιδιά;;;

Άκουσα άτομα να λένε, τώρα που «κλείνει» η επαγγελματική αποκατάσταση στους δασκάλους να λένε ότι δεν θα διάλεγαν αυτή τη σχολή και ότι αν δεν καταφέρουν να διοριστούν θα είναι χαμένα χρόνια.

Εγώ όμως χαίρομαι! Χαίρομαι γιατί δεν μετανιώνω για την επιλογή μου. Δεν μετανιώνω για τα χρόνια μου στη σχολή και όσα έμαθα εκεί. Δεν είχα ως αυτοσκοπό να διοριστώ, αλλά είχα ως ελπίδα να ασχοληθώ με κάτι που να μου αρέσει. Σίγουρα αν τα πράγματα με την επαγγελματική αποκατάσταση να ήταν αλλιώς να είχα άλλη σειρά στο μηχανογραφικό (αντί για πρώτο να ήταν δεύτερο το Παιδαγωγικό). Νιώθω όμως γεμάτος και πάνω απ’ όλα ήρεμος.

Ναι, ΗΡΕΜΙΑ είναι αυτό που νιώθω. Ίσως λίγο κουρασμένος από το διάβασμα γιατί θέλω να πάρω πτυχίο μαζί με τους φίλους μου, αλλά ήρεμος…