Μυρίζει μαλλί της γριάς ή είναι η ιδέα μου;

Η βόλτα στο ποτάμι τελειώνει πολύ γρήγορα...ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται γιατί έχει ήδη περάσει μιάμιση ώρα.

Οι χήνες ξεκίνησαν να βγαίνουν σιγά σιγά από το νερό και αφού καθαρίσουν τα φτερά τους πηγαίνουν για τον βραδινό τους ύπνο. Έχουν εξασφαλίσει το φαΐ τους από τα άπειρα - και το εννοώ άπειρα - παιδάκια που έσερναν μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες και παππούδες με σακούλες από γαριδάκια για να τις ταΐσουν! Όλα στη ζωή τους μοιάζουν τόσο απλά που τις ζηλεύω.

Η νύχτα συνεχίζει με φίλους σε ένα μαγαζάκι στην παλιά πόλη. Τόσο ήρεμα που η μέρα θυμίζει τα καλοκαίρια στο χωριό.

Είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα ή το ουράνιο τόξο μετά από αυτήν; Προτιμώ το δεύτερο. 

Από σήμερα σταματώ να ασχολούμαι με τους γιατρούς. Μόνο τα απαραίτητα. Απλά κατάλαβα πόσο βασικό είναι κάποιος επιστήμονας να είναι πάνω απ' όλα άνθρωπος... και έρχονται τα λόγια του Μακάρενκο για μια ακόμα φορά στο μυαλό μου. Τα ανέβασα σε προηγούμενο ποστ, δεν αξίζει να ανακυκλώνομαι.

P.S.: Ένα πολύ ωραίο ποστ, με ένα πολύ ωραίο τραγούδι και μήνυμα είναι αυτό της pandeaf. Πραγματικά, το καλύτερο κλείσιμο της βραδιάς μου. 

Επιτέλους γαλήνη...