Hold your breath and count to ten

Παίδες γεια σας και πάλι! 

Γενικά έχω πολλά να πω και να γράψω, αλλά η έλλειψη υπολογιστή με έχει κρατήσει πίσω. Από το κινητό δεν έχω ανακαλύψει ακόμα πως βλέπω τις αναρτήσεις σας, ωστόσο σιγά σιγά θα πάρω καινούριο λάπτοπ και θα στανιάρω.

Η φετινή χρονιά ήταν δύσκολη από πολλές απόψεις. Οχι μόνο οικονομικές, αλλά και δικές μου προσωπικές. Αυτές οι αλλαγές έχουν να κάνουν με το πως βλέπω εγώ κυρίως τον εαυτό μου. Κάτι σα να αυτοψυχαναλύθηκα! Καλό και κακό την ίδια στιγμή. 

Νιώθω ότι σε έναν βαθμό παραμέλησα και τους φίλους μου. Σταμάτησα να παίρνω τηλέφωνο τόσο συχνά. Δεν είχα πράγματα να τους πω, ενώ είχα τόσα πολλά. Ακόμα και τώρα φοβάμαι ότι απόλυτα δεν θα μπορέσουν να με καταλάβουν. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι δεν τους έχω δώσει εγώ την ευκαιρία να με καταλάβουν.

Είναι ο Θ. η Ε. η Λ. η Κ. η Α. και άλλοι που είναι μακριά. Οσο και να προσπαθήσει κάποιος να εξηγήσει πράγματα από το τηλέφωνο, αυτό δεν θα είναι πάντα αρκετό. Είναι το βλέμμα, η έκφραση, το χαμόγελο, η φωνή και η διαφωνία που από κοντά είναι ουσιαστικά. Τους αγαπάω πολυ και δεν τους το λέω. Είναι και οι καιροί χαλαιποί για εμένα, για εκείνους, για όλους και για όλα.

Ο Γ. που είναι εδώ είναι ταυτόχρονα και πόσο μακριά. Τον βασανίζουν και εκείνον οι δικοί του δαίμονες, τα δικά του θηρία που πρέπει να νικήσει. Προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ, αλλά είναι αρκετό; Μπορώ να το κάνω;

Τελειώνει μια χρονιά (πάντα στο μυαλό μου ο χρόνος είναι το σχολικό έτος, τόσα χρόνια και μετά δάσκαλος γαρ) που αφήνει ένα πιο συνειδητοποιημένο ( μάλλον) άτομο, σε μια δύσκολη συνθήκη.

Η δουλειά είναι κάτι - το λιγότερο- αβέβαιο. Αυτό σημαίνει είτε επιστροφή είτε παραμονή at all cost. Είναι μια απόφαση που θα παρθεί ανάλογα με τις συνθήκες.

Κάποια στιγμή είχα αναρωτηθεί τι μπορεί να συμβαίνει και όλοι είμαστε σε μια ομαδική φρίκη. Είμαστε σε μια συνεχή εγρήγορση, σε έναν "πόλεμο" που δεν ξέρουμε τον εχθρό. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα. Επικίνδυνο γιατί δεν έχουμε κάπου να διοχετεύσουμε τον θυμό μας, επομένως τον διατηρούμε μέσα μας και μας τρώει τα σωθηκά.

Αυτό που μένει είναι είτε να βουλιάξουμε αμαχητί, είτε να πιαστούμε έστω από τα μαλλιά μας και να παλέψουμε. Γιατί; Πως; Με ποιους όρους; Είναι ερωτήσεις των οποίων τις απαντήσεις δεν ξέρω και ίσως δεν χρειάζεται να τις ξέρω.

Νιώθω πιο "μόνος", πιο άφραγκος και στη πιο δύσκολη περίοδο που έχω υπάρξει ποτέ. Βγάζω όμως από μέσα μου μια άμυνα αισιοδοξίας που δεν ξέρω από που προέρχεται. Ισως δεν έχω τίποτα να χάσω. Ισως αν ακολουθήσω την ασφαλή οδό δεν θα κερδίσω πράγματα που θεωρώ σημαντικά. 

Οπως και στις κρίσεις πανικού, βαθειά ανάσα, μετράμε μέχρι το δέκα και συνεχίζουμε!