Απογευματινό τηλεφώνημα...

Μιλούσα με τον πατέρα μου μόλις στο τηλέφωνο. «Πως τα πηγαίνεις;», με ρωτάει.

Η απάντηση ήταν η κλασική την τελευταία περίοδο. Λόγω πρακτικής είμαι στην τσίτα, αλλά είμαι ενθουσιασμένος και τα λοιπά και τα λοιπά… «Θα μειωθούν 50% οι προσλήψεις στους εκπαιδευτικούς», μου λέει. «Όπου οι πολλοί και εγώ ρε πατέρα…» απαντάω εγώ.

Κλείνοντας το τηλέφωνο, άρχισα να σκέφτομαι. Ο πατέρας μου πριν από 40 χρόνια δεν φανταζόταν ούτε στο ελάχιστο τι θα μπορούσε να κάνει στη ζωή του. Κατάφερε να περάσει αρκετά πάνω από τον πήχη των στόχων του για τη ζωή. Έκανε οικογένεια, δούλεψε, κατάφερε να ζει πολύ πιο αξιοπρεπώς απ’ ό, τι ο δικός του πατέρας.

Έρχομαι μετά και σκέφτομαι εμένα. Γενικότερα τη γενιά μου, αν θέλεις. Δουλεύουμε όπου βρούμε με «μισά ένσημα», αλλά για ολόκληρη την ημέρα (πάλαι ποτέ οκτάωρο). Έτσι ερχόμαστε πιο φθηνοί στον εργοδότη, αλλά παράλληλα καταφέρνουμε να παίρνουμε το κάτι τις μας παραπάνω, χωρίς να χαθεί η ασφάλεια. Τελειώνουμε ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ σχολές και δεν ξέρουμε αν αύριο θα βρούμε δουλειά (ίσως σε εμάς τα τελευταία χρόνια να ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα, αλλά δυσκολεύουν και δεν κοιτάω μόνο τον κώλο μου προσπαθώ να δω και τους γύρω μου)

Βλέπουμε μια κοινωνία να ζει μια παρακμή! Όχι κρίση, ΠΑΡΑΚΜΗ!!! Έχουν αλλοιωθεί τα πάντα, από αξίες και ιδανικά μέχρι τον τρόπο σκέψης και διασκέδασης. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω αν μια κοινωνία μπορεί να πάει μπροστά με αυτόν τον τρόπο. Υπάρχει ένα γενικότερο τέλμα. Βλέπω και εμένα και τους φίλους μου να κάνουμε συμβιβασμούς για να μπορέσουμε να κάνουμε τουλάχιστον λίγα από αυτά που έχουμε σκεφτεί για το μέλλον μας. Βλέπω να περνάω οριακά τον πήχη που θέτω κάθε φορά. Όχι προσωπικά, αλλά και ως γενιά.

Πηγαίνω στο σχολείο και βλέπω τα παιδάκια μου να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Υποτίθεται ότι τα προετοιμάζουμε γι’ αυτό. Οι περισσότεροι το παλεύουμε, άλλοι όχι, αλλά είναι χαμένοι και αυτοί στα δικά τους αδιέξοδα. Και τα παιδιά όμως απογοητεύονται. Αυτό είναι το χειρότερο. Πέρα από εμάς κάνουν και τα παιδιά συμβιβασμούς. Γι’ αυτό πρέπει αν κάνουμε κάτι.

Αν το δούμε ιστορικά, σε τέτοιες περιόδους το τελικό αποτέλεσμα είναι συνήθως επαναστατικές κινήσεις και βίαιες κοινωνικές συγκρούσεις. Στην Ελλάδα, προάγγελος όλων αυτών είναι τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008. Σίγουρα όλα μεγαλοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ, τα οποία δεν έδειξαν τις φιλοσοφικές ζυμώσεις που έγιναν μέσα στα Πανεπιστήμια εκείνη την περίοδο. Ήμουν εκεί και ξέρω. Και ελπίζω στο μέλλον να μην κλειστώ στο σπίτι να παίξω “pro” όπως πολλοί εκείνη την περίοδο.

Αυτό που θέλω να κρατήσω από την όλη συζήτηση με τον εαυτό μου είναι ότι πρέπει να παλέψουμε να κρατήσουμε ό, τι μας έχει μείνει. Να μην απογοητευτούν και άλλες γενιές. Να μην στερηθεί η Δέσποινα – και η κάθε Δέσποινα – τη δυνατότητα να παλέψει, έστω, για το όνειρό της.