Από τότε που έγραψα το τελευταίο ποστ έχουν μεσολαβήσει πολλά πράγματα: εξετάσεις, διάβασμα παιδαγωγικών θεωριών και προσεγγίσεων, εξετάσεις, άγχος, χαρά με το βαθμό στην πρακτική (διδασκαλίες μας και εξέταση στην παιδαγωγική) , άγχος, εκνευρισμός με τους βαθμούς σε δύο άλλα μαθήματα (but that's life...), χαρά που περάσαμε τα τελευταία μαθήματα όλοι μαζί και θα ορκιστούμε μαζί, άγχος για τις λίστες των αναπληρωτών (θα προλάβουμε; δικαιούμαστε; και άλλα τέτοια...), ανακούφιση, άγχος με την ορκωμοσία (ευτυχώς από τα άγχη που όλοι θέλουμε), κόψιμο αναβολής στρατού και τώρα πίσω...
Μετά από πολλούς μήνες έκανα το ταξίδι της επιστροφής για την πόλη μου. Η διαδρομή πολύ πιο διαφορετική από την πρώτη φορά, αλλά παράλληλα και τόσο ίδια! Από τη μία λες πότε ξεφύτρωσαν τα διόδια εδώ;;; Πραγματικά πότε και γιατί μπήκαν τόσα διόδια;;;;;;; Από την άλλη, τι όμορφα που φαίνεται η θάλασσα από το κάστρο του Πλαταμώνα!!!!
Δεν αποτελεί τελευταίο ταξίδι από Θεσσαλονίκη, αλλά είναι το πρώτο μη όντας φοιτητής... Περίεργο συναίσθημα... δεν είμαι πια φοιτητής!!! Οι σκέψεις μου πολλές... Μεταπτυχιακό, αλλά πρέπει να πάω και φαντάρος. Φαντάρος, αλλά θα πρέπει να μην παρατήσω και το μεταπτυχιακό αν με πάρουν. ΑΣΕΠ, άρα πρέπει να δούμε και λίγο την προϋπηρεσία. Σε ιδιωτικό; Σε δημόσιο, αλλά πως; Απίστευτα πολλά ερωτηματικά, αλλά είναι λογικό στις μεταβατικές περιόδους...
Από την άλλη και πως να αφήσεις τη Θεσσαλονίκη;;; Τόσο όμορφη πόλη!!! Με τόσα πράγματα να κάνεις...νιώθω να μην την έχω χορτάσει ακόμα...δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να νιώσω κορεσμό εκεί;
Το χειρότερο είναι ο αποχωρισμός με τους φίλους, τους συμφοιτητές, την ίδια την πόλη, τις συνήθειες που αγαπώ, τα στέκια που με μεγάλωσαν αυτά τα τριάμισι χρόνια... πως να αποχωριστείς τα μάτια εκείνου του "αιώνιου κοριτσιού" -κοπέλα πια - που σου λέει "να προσέχεις ό,τι και αν κάνεις..."
Θα προσέχω καρδιά μου...
Μπορεί εν τέλει να μην χρειαστεί να φύγω και να μπω στο μεταπτυχιακό, αλλά όπως και να έχει, η ζωή είναι όπως ένα ποτάμι, είτε διαλέγεις να απολαύσεις την υπόλοιπη πορεία της είτε παλεύεις να παραμείνεις στην πρώτη καλή τοποθεσία και χάνεις τη συνέχεια...
Εμένα το σοκ κάθε που επέστρεφα στην πόλη μου (ώντας φοιτητής - σε διακοπές κι έτσι) ήταν πως η πόλη άλλαζε! Οι φίλοι και οι παρέες σκόρπισαν και αν και στην 3η Λυκείου ήμασταν άρχοντες...πασίγνωστοι και δακτυλοδεικτούμενοι, τώρα αν κατέβω μία βόλτα δε θα με γνωρίσει κανείς και φυσικά δε θα γνωρίσω κανέναν. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων σε μέρη και σε στέκια τόσο οικεία μα ξαφνικά τόσο ξένα...Σε καφετέριες ή παγκάκια που καθόμασταν και είμαστε αρχηγοί, τώρα κάθονται άλλοι με τρόπο και σκέψεις παρόμοιες.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία μα και νοσταλγικά...