Πέρασε κιόλας ένας χρόνος… σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο ταξίδευα για Φινλανδία!!!
Μαζί μου είχα πολλές προσδοκίες για το τι θα κάνω εκεί, για τους ανθρώπους που θα συναντήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μετάνιωσα στιγμή. Μπορεί αν περάσαμε δύσκολη περίοδο προσαρμογής, μπορεί ο Οκτώβρης να ήταν μήνας κατάθλιψης (μας είχαν ενημερώσει σχετικά στα μαθήματα γλώσσας, αλλά κανένας μας δεν τους άκουσε…), μπορεί οι Φινλανδοί, αν και πολύ ευγενικοί να πάτωναν από κοινωνική ζωή, μπορεί να μην μπορείς να βρεις φαΐ της προκοπής καμία ώρα της μέρας και της νύχτας, μπορεί η υψηλότερη θερμοκρασία μέχρι φέτος να ήταν οι 35 βαθμοί (ρεκόρ που έσπασε η πόλη που ήμουν εγώ φέτος με 37), μπορεί οι γυναίκες – αντί για 1,80 λεπτές ψηλές – να ήταν ντουλάπες
ΑΛΛΑ…
Έναν χρόνο μετά αυτό που θυμάμαι είναι η χαμογελαστή γιαγιά στο σούπερ μάρκετ, οι ευγενικοί άνθρωποι που μας έβαλαν σπίτι τους όταν είχαμε γίνει παπιά από τη βροχή και τη βάρκα στο ποτάμι, τα υπέροχα τοπία, τους εξυπηρετικότατους ανθρώπους, την τέλεια περίθαλψη, το υπέροχο σπίτι ΜΟΥ, την απίστευτη εμπειρία του να οδηγείς στους -20 βαθμούς, τη δυνατότητα να πάω στην Αγία Πετρούπολη, το ταξίδι στη Λαπωνία, την φωτογραφία με τον Αϊ-Βασίλη, την εμπειρία του Εθνικού Πάρκου 300 χιλιόμετρα βόρεια του αρκτικού κύκλου όπου ο ήλιος δεν ανέτειλε, όπου είδαμε βόρειο σέλας, όπου η πυκνότητα κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ήταν 2, αλλά εμείς ήμασταν ήδη δέκα, όπου περπατήσαμε πάνω σε παγωμένη λίμνη, όπου βρήκα την ελληνική σημαία σε ένα χωριό Σάμι, όπου χάιδεψα πρώτη φορά τάρανδο, όπου έγινα φίλος με άτομα που με επισκέφτηκαν φέτος στην Ελλάδα.
Ακόμα, την αλλαγή που έγινε σε εμένα προσωπικά. Σαφώς, ίσως κάποια βασικά χαρακτηριστικά μου παρέμειναν ίδια, αλλά μετά την Φινλανδία έχω παρατηρήσει μια διαφορετική θεώρηση για τη ζωή και αν εξαιρέσει κανείς το post Erasmus depression (ναι, είχαμε και από αυτό), με έχει αλλάξει αρκετά ως προς πιο πρακτική αντιμετώπιση των πραγμάτων…
Ακολουθούν κάποιες φωτό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου