Ενάμισο ευρώ

Ανοίγω τα μάτια και είναι επτά και μισή το πρωί, χωρίς δεύτερη σκέψη αγκαλιάζω το μαξιλάρι και γυρνάω από την άλλη.

Ξυπνάω στις δώδεκα και πετάγομαι από το κρεβάτι γιατί πρέπει να πάω στο φούρνο να πάρω ψωμί.

Μέσα στο ασανσέρ συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ούτε πλυθεί, ούτε χτενιστεί και πέρα από το – επιμελώς – ατημέλητο λουκ που έχουν τα μαλλιά μου, υπάρχουν του πούστη οι τσίμπλες στα μάτια μου. Μάλιστα θαύμασα τον εαυτό μου με τη σβελτάδα με την οποία απαλλάχθηκα. Είχα μόλις πέντε λεπτά ξύπνιος.

Φτάνω στο φούρνο και σπρώχνω την πόρτα… τίποτα… μάλλον δεν έχω βάλει αρκετή δύναμη, σκέφτομαι… και σπρώχνω πιο δυνατά… τίποτα πάλι! Σε κλάσματα δευτερολέπτου περνάνε από το μυαλό μου οι σκέψεις:

Α. Ο φούρναρης δεν ανοίγει Σάββατο

Β.  Έχω κάνει λάθος και προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα ενός άλλου μαγαζιού, το οποίο είναι κλειστό το Σάββατο.

Γ. Βλέπω όνειρο και σε λίγο θα ξυπνήσω και θα γελάω, κοιτώντας γύρω μου μην τυχόν και με είδε κανείς(το έχω κάνει και ας μένω μόνος).

Δ. Έχω πεθάνει και οι ιδιότητες των φαντασμάτων δεν είναι όπως στα παιδικά(εκεί πανικοβλήθηκα! Μα να μην μπορώ να περάσω μέσα από πόρτες;!)

Τον ακαδημαϊκό μου συλλογισμό διέκοψε μια φιγούρα μέσα από το μαγαζί, καθώς το παλληκάρι που δουλεύει στο φούρνο μου έκανε νόημα ότι η πόρτα ανοίγει προς τα έξω… Μπαίνω μέσα, ψελλίζω «είναι πρωί… καταλαβαίνετε» και του ζητάω το ψωμί. Βλέπω πόσα ψιλά έχω και του κάνω την κρίσιμη ερώτηση:

-          Πόσο κάνει το γαλατάκι;

-          Ενάμισο ευρώ.

-          (προσπαθώντας να καταλάβω τι μου γίνεται ξαναρωτάω) συγγνώμη, πόσο είπατε;

Ο άνθρωπος επανέλαβε ευγενικά μέχρι να καταλάβει το μοσχάρι (ο υποφαινόμενος) και πριν φύγω με ρωτάει «Δεν είσαι από εδώ φιλαράκι, ε;»

Το γαλατάκι και το μισό ψωμί είναι πια παρελθόν… την καλημέρα μου…

BONUS ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς γίνεται να πίνεις ένα γαλατάκι των 500ml με το καλαμάκι και να θέλεις περισσότερο, ενώ όταν το ίδιο γαλατάκι με την ίδια χωρητικότητα σου γεμίζει τρία ποτήρια και έχεις ήδη φουσκώσει από το δεύτερο;;;