Μνήμες (ή θαύματα #2)

Ενώ όταν ήμουν στη Φινλανδία δεν ένιωθα τόσο πολύ ότι γινόταν κάτι τόσο σημαντικό, αφού γύρισα δεν μιλούσα καθόλου για το τι έγινε εκεί. Και ξαφνικά… τους τελευταίους μήνες θα βρίσκω πάντα να πω κάτι είτε για το πώς κάνουν κάποια πράγματα οι Φινλανδοί, είτε για τον τρόπο ζωής, είτε για το πανεπιστήμιο. Ακούγοντας ράδιο ένα απόγευμα, έπαιξε το τραγούδι «Οι άγγελοι» του Ρέμου. Αυτομάτως με πήγε πίσω στο χρόνο, κάποιες βδομάδες πριν γυρίσω Ελλάδα…

Όπως κάθε μέρα, έτσι και εκείνο το μεσημέρι πήγαμε στο εστιατόριο του πανεπιστημίου να φάμε με τον συγκάτοικο. Εκεί κάτσαμε σε ένα τραπέζι όπου καθόταν μια γνωστή του, την οποία είχα δει σε κάποια μαθήματα. Στην αρχή ήταν κουμπωμένη, το ίδιο και εγώ, αλλά μετά ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα EILC (εντατικά μαθήματα γλώσσας) που εκείνη έκανε στο Ελσίνκι και εγώ στην πόλη μας.

Η συζήτηση από εκείνο το σημείο και μετά πήρε φωτιά, οπότε συνειδητοποιούμε – μετά από 45 λεπτά – ότι το εστιατόριο έπρεπε να κλείσει… Ο συγκάτοικος δεν είχε σταυρώσει κουβέντα… Κάπως έτσι κύλησαν και οι υπόλοιπες μέρες, με εξόδους, επισκέψεις σε σπίτια, κάμποσο ποτό, πολλές ποδηλατάδες και πολύ γέλιο. Όταν είχαμε βγει με τους φίλους μου (ναι, μετά από τόσο καιρό ξεχώρισα και κάποιους φίλους από το Εράσμους που ακόμα κρατάμε επαφή) και κατάλαβε την τρέλα που κουβαλούσαμε πετάει την ατάκα που την έκανε αμέσως αποδεκτή: «You are NOT normal», για να προσθέσει μετά «That’s why I like you guys..»

Ο καιρός όμως περνάει τόσο γρήγορα όταν περνάς καλά… οπότε η τελευταία βόλτα στην παγωμένη Karjamäentie (η οδός που μέναμε) είναι η νύχτα που θυμάμαι πιο καλά από καμία άλλη στη Φινλανδία. Εκεί χαιρετηθήκαμε, εκεί κλάψαμε, εκεί γελάσαμε όπως την πρώτη μέρα, εκεί με είπε crazy greek με εκείνη τη σλάβικη προφορά που είχε πάψει να με ενοχλεί και το τέλος ήταν απλό… σαν να ξαναβλεπόμαστε την επόμενη μέρα… Το μόνο που την πρόδωσε ήταν το χέρι στα μάτια φεύγοντας. 

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ- ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ
Ανέβηκε από axtida. - Ανακαλύψτε άλλα μουσικά videos.