London's calling #4

Οργή...
Βία...
Αγανάκτηση...
Όνειρα...
Ελπίδα (;)...

Μια χώρα που παραπαίει, μια κοινωνία χωρίς σαφείς στόχους και, ακόμα χειρότερα, μια γενιά χωρίς σαφείς στόχους. Διαβάζω για αυτοκτονίες, για επικλήσεις βοήθειας και για πολλά άλλα... Αν και πολιτικά ιδεολογικά τοποθετημένο άτομο προσπάθησα το μπλογκ να μην αποκτήσει τέτοιο χαρακτήρα, αλλά νομίζω ότι τώρα δεν μπορώ να κρατηθώ...

Ένας καπιταλισμός στην πιο άγρια μορφή του. Η έννοια του κέρδους, της επίδοσης έχει ξεφύγει. Αν μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η επένδυση (sic) στο ανθρώπινο κεφάλαιο έσωσε τον καπιταλισμό πολύ φοβάμαι ότι τώρα δεν τον σώζει τίποτα. Σάπιο σύστημα, σάπια κοινωνία.

Παράδειγμα: Στην Αγγλία, μητέρα του νεοφιλελευθερισμού (να ναι καλά η Θάτσερ!) ο μόνος στόχος στα σχολεία είναι το performance! Το πόσο καλά θα τα πάνε τα παιδιά στις εξετάσεις, γι' αυτό και μπορούν τα σχολεία (σαν ως επιχειρήσεις) να προσλάβουν μη καταρτισμένα άτομα να διδάξουν. Δηλαδή, εγώ αν έχω ένα σχολείο μπορώ να βρω κάποιον και να του πω θα σε κάνω δάσκαλο, έλα στο σχολείο μου!

Δεν είναι αυτό το όραμά μου για την κοινωνία, γιατί δεν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι. Οδηγούμαστε εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα σήμερα. Μου είναι αδιανόητο οικονομίες τόσο μεγάλες (!), δυνατές (!), αξιόπιστες από τις αγορές (!) να έχουν τέτοια φτώχεια και μιζέρια!!!!

Δεν νοσταλγώ καμία Σοβιετική Ένωση, είδαμε πως εφαρμόστηκε εκεί ο Σοσιαλισμός (ποιος;;;;), αλλά τι να το κάνω όταν όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες στον Καπιταλισμό, αλλά όλοι ξεκινάνε από ΠΟΛΥ διαφορετικές αφετηρίες.

Μια μαζική αποχαύνωση! Μια μαζική ψευδαίσθηση που πια καταρρέει!

Ποια είναι η λύση όμως; Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω. Μέχρι τα τώρα όριζα τον εαυτό μου σοσιαλιστή. Δεν ξέρω όμως αν μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει πραγματικότητα αν δεν είναι μαζική απαίτηση. Και γιατί δεν είναι μαζική απαίτηση; Κάποιοι θα πουν ότι είναι η αντίσταση του συστήματος που προσπαθεί με προπαγάνδα και προβοκάτσια να κρατηθεί η ήδη υπάρχουσα  αν-ισορροπία δυνάμεων. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι δεν μπορεί ο κόσμος να πειστεί "γιατί είδαμε πως εφαρμόστηκε ο Σοσιαλισμός".

Ούτε η μία ούτε η άλλη μου φαίνονται πειστικές απαντήσεις.

Εγώ πιστεύω στα μυρμήγκια! Ξέρεις φίλε μου αναγνώστη; Είναι κάτι μυρμήγκια στην Αφρική που ζούνε σε ένα μέρος που για χιλιόμετρα δεν έχει τίποτα που να μπορούν να φάνε! Έφαγαν το ένα το άλλο όπως κάνουμε εμείς τώρα;;;; Όχι!!! Βρήκαν τρόπο να συνεργαστούν και από τα χόρτα που ήταν γύρω τους άρχισαν να καλλιεργούν έναν μύκητα, τον οποίο μπορούν να χονέψουν. Κάπως έτσι μπορούν και κάνουν αποικίες δισεκατομμυρίων. Αυτό πιστεύω πια ότι θα μας σώσει .... η θα μας φάει αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο...τα μυρμήγκια!