Η μέρα μου σήμερα δεν είχε κάτι μεγάλο… αλλά πολλά μεγάλα μικρά. Κάθομαι και γράφω στο laptop με το φως του γραφείου, ένα ποτήρι κρασί και το ραδιόφωνο να παίζει ροκ μουσική.
Όλο αυτό με κάνει και ταξιδεύω στο χρόνο και να (ξανά)ζω κάποιες από τις στιγμές της φοιτητικής μου ζωής. Μάλλον, προσπαθώ να δω ποιες από αυτές τις στιγμές αξίζουν. Οι απαντήσεις μου ξεκινούν και τελειώνουν στην εστία μου.
Πρώτο έτος όλοι οι συμφοιτητές μου φεύγανε για τις πόλεις τους γιατί η σχολή ήταν κλειστή λόγω καταλήψεων και γιατί δεν είχαν όλοι κάνει ακόμα παρέες. Δεν ίσχυε αυτό για μένα καθώς στην εστία είχαμε ήδη κάνει την παρεούλα μας. Ήταν πράγματα που μας έκαναν να βλέπουμε τους γείτονες καθημερινά. Το μεσημεριανό πάντα στις 2 και το βραδινό στις 8!!! Σταθερές ώρες για τα άτομα που κάναμε παρέα και ήξερε ο καθένας ότι αν κατεβεί εκείνες τις ώρες θα βρει κόσμο. Αυτό συνεχίζει ακόμα και σήμερα, πράγμα που λατρεύω! Επίσης, ΤΡΕΛΟ σημείο συνάντησης είναι και οι τουαλέτες που είναι κοινές και κατ’ επέκταση, ακόμα και για τα δόντια πηγαίνεις εκεί και έχεις ακόμα περισσότερες πιθανότητες να τους βρεις.
Στο δεύτερο έτος ήρθε ο έρωτας! Δηλαδή, τον είχα από το πρώτο, αλλά άρχισε να γίνεται ουσιαστικός το δεύτερο έτος. Άπειρες ώρες στις Εστίες, στα κυλικεία τους και κάνοντας απλά ό, τι μας κατεβεί στο κεφάλι. Βόλτες (!) στα ΙΚΕΑ ποτέ δεν έλειψαν! Μόνο και μόνο για να φάμε τα φθηνά χοτν τογκ και την απεριόριστη κοκα κόλα. Παράλληλα δοκιμάζαμε και ό, τι μας κατέβαινε ο νους. Ακόμα και στις κουζίνες είχαμε πάει να δούμε τι παίζει, άσχετα με το αν ούτε σκοπεύαμε να πάρουμε (ένεκα ότι μένουμε στις εστίες). Ήταν μια έντονη χρονιά συναισθηματικά!!!
Κάπου εκεί στο τρίτο έτος θυμάμαι ότι έχω έρθει Θεσσαλονίκη για έναν σκοπό: Να πάω Πανεπιστήμιο. Όχι ότι δεν ασχολούμουν καθόλου, αλλά είχα και εγώ το σύνδρομο του καλού μαθητή στο λύκειο που στο πανεπιστήμιο ξελαφρώνει από τις προσδοκίες (κυρίως των άλλων) για μια καλή πορεία τόσο σε βαθμούς, αλλά και διαγωγή. Κάνω ένα σπριντ στην απόδοσή μου, παίρνω το proficiency, το ECDL, συμμετέχω σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα διδακτικής μαθηματικών, κάνω τα χαρτιά μου για το Erasmus και ανεβάζω το μέσο όρο των μαθημάτων μου κατά 1,5 μονάδα!
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μην έχω πολύ χρόνο και να απομακρυνθώ από την κοπέλα μου, να μην έχω πολύ χρόνο για καφέδες με φίλους όπως παλιά και να πρέπει να παλέψω να ισορροπήσω τον ελεύθερο χρόνο μου. Οι προβληματικές φιλικές σχέσεις άφησαν τα προβλήματά τους να φανούν και συνεπώς κατέρρευσαν. Μέσα σε αυτόν το χαμό της ΜΗ ύπαρξης χρόνου δεν μπόρεσα να βιώσω απολύτως τίποτα από όλα αυτά, αλλά απλά να μην τα σκέφτομαι και να προχωρώ.
Έρχεται το καλοκαίρι και τον έναν μήνα που είχα κενό βγάζω το δίπλωμα οδήγησης. Το παίρνω πέντε μέρες πριν την πτήση μου. Ο δάσκαλος δεν πίστευε ότι μπορούσα να το κάνω αφού δεν είχα πιάσει ξανά τιμόνι στα χέρια μου, αλλά όποιος έχει πείσμα στο τέλος τα καταφέρνει!!! Φεύγω για Erasmus με πολλές προσδοκίες τις οποίες αργότερα κατέρριψα. Αναδιοργανώνομαι στη Φιλανδία για το τι περίμενα και τι έπρεπε να κάνω εκεί και αν και μου τρώει χρόνο καταφέρνω το τέλος του Νοέμβρη και ο Δεκέμβρης να είναι από τους πιο καλούς μήνες της ζωής μου.
Επιστρέφω Ελλάδα και βρίσκω μια πολύ περίεργη κατάσταση. Η πρώην μου έχει προχωρήσει στη ζωή της και λογικό, οι «τσακωμένοι» φίλοι είναι και αυτοί σε μια σειρά στη ζωή τους και οι «μη τσακωμένοι» φίλοι είναι αλλαγμένοι ή απλά εγώ άλλαξα και τους βλέπω αλλαγμένους. Είναι η πρώτη φορά που έχω άπλετο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου για να σκεφτώ τι έχω κάνει όλον αυτόν τον καιρό. Πέρασα έναν Γενάρη πολύ συνθηματικό και ελπίζω να είναι για καλό μου για αν μπορέσω πάλι να ορίσω τη ζωή μου. Μετά από μια επίσκεψη στους γονείς που ανησύχησαν που πήγα για μιάμιση βδομάδα σπίτι γέμισα μπαταρίες (και στομάχι θα έλεγα) και γύρισα Θεσσαλονίκη για να μαζέψω τα κομμάτια μου και να αρχίσω να παλεύω να πάρω πτυχίο (μπορεί και να μην θέλω τελικά… καλή δεν είναι η φοιτητική ζωή;)
Μέσα στο χαμό αυτό, αναμειγνύομαι στην εστία με παλιούς φίλους, γνωστούς και καινούριους. Συνειδητοποιώ ότι με την πάροδο των ημερών αρχίζει να σχηματίζεται μια υποτυπώδης παρέα. Τόσο καινούρια, αλλά και τόσο γνώριμη! Σα να επιστρέφω πίσω στο χρόνο. Μήπως κάθε περίοδος της ζωής μας είναι ένας κύκλος και στο τέλος συναντάμε την αρχή; Μήπως η Ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικά πρόσωπα; Σίγουρα όχι ταυτόσημη, αλλά τουλάχιστον παράλληλη θα έλεγα πως ναι.
Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που ενθουσιάζεται εύκολα από ανθρώπους και καταστάσεις. Είμαι σαν ένα μικρό παιδάκι όπως λέει ένας κοντινός μου άνθρωπος!!! Επίσης, λέει ότι γι’ αυτό και είμαι στη σχολή που είμαι για να έχω δικαιολογία να μείνω παιδί για πάντα! Ελπίζω να έχει δίκιο γιατί αυτό το εξάμηνο είναι δύσκολο. Έχω πρακτική και κάποια χρωστούμενα μαθήματα plus την πτυχιακή και την εργασία της πρακτικής (ναι, ναι… είναι καμιά εκατοστή σελίδες και αυτή! Πέρα από τις εξετάσεις της πρακτικής)!
Ελπίζω να μπορέσω να ανταπεξέλθω! Άντε να δούμε!!!!!!!!!
Το μόνο καλό με το να πιάνεις πάτο είναι ότι οτιδήποτε κάνεις μετά μόνο ανοδικό μπορεί να είναι…
Καλησπερίζω,
Άγγελος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου