Ελληνική πραγματικότητα και πάλι!!!

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι έχουμε μαθήματα στη σχολή.

Ξυπνάω και εγώ με χίλια ζόρια να πάω στη σχολή!!! Έχω αργήσει ένα τέταρτο και αισθάνομαι άσχημα που ο καθηγητής θα έχει ξεκινήσει μάθημα και εγώ θα μπω μέσα όσο μιλάει.

Βλέπω έξω από την αίθουσα κάποιες κοπέλες να καπνίζουν και υποθέτω ότι κάνουν τσιγάρο πριν μπουν μέσα για να τον αντέξουν. Μπαίνω μέσα διστακτικά, αλλά από τις συνομιλίες των φοιτητών συνειδητοποιώ ότι δεν γίνεται μάθημα. Κοιτάω αριστερά προς την έδρα και συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει καθηγητής… πάλι καλά, σκέφτηκα.

Κάθομαι στα πίσω καθίσματα και αρχίζω να παρατηρώ τους συμφοιτητές μου. Βασικά, είναι μάθημα προηγούμενου έτους και όλοι είναι από μικρότερο έτος. Μου φαίνονται πολύ παιδιά!!! Όχι ότι εγώ είμαι πολύ μεγαλύτερος, αλλά είναι λίγο τραγικό. Ο τρόπος τους, οι συζητήσεις τους (αχ, αυτές οι συζητήσεις τους…) άτομα που μπήκαν στη σχολή λόγω επαγγελματικής αποκατάστασης και μόνο και δεν έχουν συναίσθηση του τι κάνουν εκεί μέσα. Κάπου εκεί ξεκίνησα να σκέφτομαι το κωλοσύστημα στην Ελλάδα, οπότε απομάκρυνα τη σκέψη μου από τα παιδιά.

Κατά τις 10 και μισή (9 ξεκινούσε το μάθημα…) συνειδητοποιώ ότι ο καθηγητής δεν έχει σκοπό να κάνει εμφάνιση. Σηκώνομαι, παίρνω τα πράγματά μου και φεύγω. Στη διαδρομή από το ένα κτίριο στο άλλο καταλαβαίνω ότι το μόνο πράγμα που ξέρω σήμερα στη σχολή είναι τα σκυλιά!! Πραγματικά όμως!!! Μόνο τα σκυλιά που κάνουν γύρες είναι αυτά που ήταν πιο οικεία από τους άλλους συμφοιτητές. Μεγάλωσα τόσο πολύ; Τελείωσε η φοιτητική μου ζωή; Τραγικό!!! Το αποδίδω στο γεγονός ότι δεν είχαν μαθήματα οι άλλοι από το έτος μου…

Νιώθω και λίγο έξω από τα νερά μου. Κακά τα ψέματα.

Την καλημέρα μου από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο

Υ.Γ.: βρήκα ένα άρθρο για τις διαφορές του ύπνου μεταξύ ανδρών και γυναικών… θα κάνω μια ανάρτηση αφιερωμένη στη Ρίτσα!