Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Facebook

Η ξαδέρφη έκανε facebook…

Με έκανε φίλο…

Τη δέχτηκα…

Είδε ένα στάτους μου να αναφέρεται στην τάξη που έχω στην πρακτική μου…

Είδε και τα σχόλια…

Δεν σχολίασε…

Μίλησε με τη μάνα της…

Της τα είπε όλα…

Εκείνη με τη σειρά της πήρε τηλέφωνο τη μάνα μου…

Και τη ρώτησε αν διορίστηκα

Μαζί με αυτό, της είπε και τα σχόλια…

Τελικά, όντως το φέις είναι καταστρατήγηση των προσωπικών δεδομένων! Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο όμως είναι ότι αυτό ήταν ένα απλό στάτους… σκεφτείτε να ήταν κάποιο άλλο πιο προσωπικό ή πιο εκνευρισμένο!! Ρεζίλι σε όλο το σόι και το χωριό… Όχι ότι με ενδιαφέρουν, αλλά δεν θέλω να κάνουν υποθέσεις και να κάνουν την τρίχα τριχιά! Το συγκεκριμένο περιστατικό μπορώ να πω ότι το βρήκα πολύ αστείο και δεν με πείραξε καθόλου, αλλά με βάζει σε σκέψεις για άλλους συγγενείς που έχω «φίλους» στο φέις.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Από Τρίτη πρακτική...

Οι επισκέψεις μου στη σχολή τον τελευταίο καιρό έχουν διπλό χαρακτήρα:

Α) Από τη μία είναι κουραστικές γιατί απαιτείται πολύ διάβασμα για και ξύπνημα πρωί… έρχεται και η πρακτική βλέπετε οπότε δεν έχουμε και χρόνο να σπαταλάμε… Ωστόσο, μπορώ να πω ότι το ευχαριστιέμαι καθώς μαθαίνουμε πολλά καινούρια πράγματα και επίσης συνειδητοποιούμε ότι ό, τι μαθαίνουμε όλα αυτά τα χρόνια δεν πάει χαμένο.

Έχουμε έναν αποσπασμένο δάσκαλο αρκετά αυστηρό θα έλεγα, αλλά από την άλλη μας κάνει καλό γιατί μας αναγκάζει να είμαστε συνεπείς (που φτάσαμε… το αυτονόητο να το επαινούμε… anyway…) με συνέπεια να κάνουμε καλή δουλειά τόσο για εμάς όσο και για τις διδασκαλίες μας.

Θα έχουμε ΣΤ’ Δημοτικού και η αλήθεια είναι ότι αγχώνομαι λίγο. Από τη μία είναι μεγάλα παιδιά οπότε δεν τους μαθαίνουμε πολλά καινούρια, αλλά σε αυτά που ήδη ξέρουνε χτίζουμε παραπάνω, αλλά από την άλλη είναι έκτη και είναι ένα βήμα πριν την εφηβεία… και δεν ξέρω και πως περνάνε εφηβεία τα παιδιά στην πόλη… και αυτό με τρομάζει περισσότερο…

Το άσχημο με όλο αυτό είναι η κούραση στο τέλος της μέρας, αλλά όταν πέφτω στο κρεβάτι και σκέφτομαι όσα έμαθα κατά τη διάρκεια της ημέρας, το αίσθημα της κούρασης δίνει θέση στην ευχαρίστηση. Δυστυχώς όχι για πολύ γιατί με παίρνει ο ύπνος αρκετά νωρίς (και όχι μόνο για τα δεδομένα μου). Όσα δεν μάθαμε τέσσερα χρόνια θα τα μάθουμε τώρα… μου έπεσαν βαριά…

Β) Από την άλλη όμως αρχίζω να νιώθω λίγο παππούς και λίγο ξένος. Πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Μα τυχαίνουν και όλα τα κουλά σε εμένα…

Περίπτωση πρώτη

Περιμένω στη γραμματεία της σχολής αμέριμνος. Ακούω ένα παλικάρι να ζητάει μια βεβαίωση από τη γραμματεία

«Το ΑΕΜ σας, παρακαλώ» ακούγεται η σπαστική φωνή της γραμματέως

Ανοίγει το πάσο του το παλικαράκι και σκέφτομαι ότι είναι στο σωστό δρόμο για το ΑΕΜ και ξέρει τι κάνει, αλλά ως πρωτόετο πιθανότατα δεν το θυμάται ακόμα απ’ έξω. Αφού το επεξεργαστεί λίγο, γυρνάει και μου κάνει: « Τον αριθμό μητρώου εννοεί;»

Και μένω αμιλήτου και αλάλου γωνία… Είναι δεύτερο εξάμηνο και δεν ξέρει ότι το ΑΕΜ είναι ο αριθμός μητρώου;;; πώς έδωσε εξετάσεις το Γενάρη;;; Πως έβγαλε αυτό το παιδί μόρια να περάσει παιδαγωγικό άμα δεν κόβει και λίγο;;; Τραγικό!!!

Περίπτωση δεύτερη

Είμαι στο κυλικείο της σχολής – αμέριμνος τονίζω ξανά – και πίνω τον καφέ μου. Στο ίδιο τραπέζι κάθονται φίλοι, γνωστοί και ένα άλλο πρωτόετο. Αναφέρω σε κάποια φάση τον αποσπασμένο της πρακτικής μου σε φάση «Ο αποσπασμένος σήμερα μας είπε αυτό...» . Όπου αποσπασμένος ένας δάσκαλος από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση που έχει ΑΠΟΣΠΑΣΤΕΙ, έχει έρθει με ΑΠΟΣΠΑΣΗ στο πανεπιστήμιο στο οποίο κάποιοι περνάνε με μεγάλους βαθμούς και υποτίθεται ότι ξέρουν και κάτι παραπάνω… ότι σκέφτονται κάτι παραπάνω!! Και γυρνάει το πρωτόετο και μου κάνει: « Αποσπασμένος είναι το παρατσούκλι;;;»

Μόνο από την καρέκλα δεν έπεσα… μόνο που δεν μου βγήκε ο καφές από τη μύτη… μόνο που δεν βγήκα να σκίσω το απολυτήριο λυκείου μου…

Ωστόσο, αυτό έχει και τα θετικά του. Νιώθω σοφός… Ειδικά δε όταν μιλάω για τη Φιλανδία γουρλώνουν τα μάτια τους. Από την άλλη σκέφτομαι ότι μεγάλη μπουκιά να φάω, μεγάλη κουβέντα να μην πω γιατί και εμείς έτσι παίζει να ήμασταν στο πρώτο έτος, αλλά τόσο ζαβά;;; πόσο πια.;!;!

Πολλή χολή έβγαλα και για σήμερα… Αύριο πάλι… Άντε, και ένα τραγούδι από εμένα για σας



Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Ελληνική πραγματικότητα και πάλι!!!

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι έχουμε μαθήματα στη σχολή.

Ξυπνάω και εγώ με χίλια ζόρια να πάω στη σχολή!!! Έχω αργήσει ένα τέταρτο και αισθάνομαι άσχημα που ο καθηγητής θα έχει ξεκινήσει μάθημα και εγώ θα μπω μέσα όσο μιλάει.

Βλέπω έξω από την αίθουσα κάποιες κοπέλες να καπνίζουν και υποθέτω ότι κάνουν τσιγάρο πριν μπουν μέσα για να τον αντέξουν. Μπαίνω μέσα διστακτικά, αλλά από τις συνομιλίες των φοιτητών συνειδητοποιώ ότι δεν γίνεται μάθημα. Κοιτάω αριστερά προς την έδρα και συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει καθηγητής… πάλι καλά, σκέφτηκα.

Κάθομαι στα πίσω καθίσματα και αρχίζω να παρατηρώ τους συμφοιτητές μου. Βασικά, είναι μάθημα προηγούμενου έτους και όλοι είναι από μικρότερο έτος. Μου φαίνονται πολύ παιδιά!!! Όχι ότι εγώ είμαι πολύ μεγαλύτερος, αλλά είναι λίγο τραγικό. Ο τρόπος τους, οι συζητήσεις τους (αχ, αυτές οι συζητήσεις τους…) άτομα που μπήκαν στη σχολή λόγω επαγγελματικής αποκατάστασης και μόνο και δεν έχουν συναίσθηση του τι κάνουν εκεί μέσα. Κάπου εκεί ξεκίνησα να σκέφτομαι το κωλοσύστημα στην Ελλάδα, οπότε απομάκρυνα τη σκέψη μου από τα παιδιά.

Κατά τις 10 και μισή (9 ξεκινούσε το μάθημα…) συνειδητοποιώ ότι ο καθηγητής δεν έχει σκοπό να κάνει εμφάνιση. Σηκώνομαι, παίρνω τα πράγματά μου και φεύγω. Στη διαδρομή από το ένα κτίριο στο άλλο καταλαβαίνω ότι το μόνο πράγμα που ξέρω σήμερα στη σχολή είναι τα σκυλιά!! Πραγματικά όμως!!! Μόνο τα σκυλιά που κάνουν γύρες είναι αυτά που ήταν πιο οικεία από τους άλλους συμφοιτητές. Μεγάλωσα τόσο πολύ; Τελείωσε η φοιτητική μου ζωή; Τραγικό!!! Το αποδίδω στο γεγονός ότι δεν είχαν μαθήματα οι άλλοι από το έτος μου…

Νιώθω και λίγο έξω από τα νερά μου. Κακά τα ψέματα.

Την καλημέρα μου από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο

Υ.Γ.: βρήκα ένα άρθρο για τις διαφορές του ύπνου μεταξύ ανδρών και γυναικών… θα κάνω μια ανάρτηση αφιερωμένη στη Ρίτσα!

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Πάλι απ'την αρχή...

Η μέρα μου σήμερα δεν είχε κάτι μεγάλο… αλλά πολλά μεγάλα μικρά. Κάθομαι και γράφω στο laptop με το φως του γραφείου, ένα ποτήρι κρασί και το ραδιόφωνο να παίζει ροκ μουσική.

Όλο αυτό με κάνει και ταξιδεύω στο χρόνο και να (ξανά)ζω κάποιες από τις στιγμές της φοιτητικής μου ζωής. Μάλλον, προσπαθώ να δω ποιες από αυτές τις στιγμές αξίζουν. Οι απαντήσεις μου ξεκινούν και τελειώνουν στην εστία μου.

Πρώτο έτος όλοι οι συμφοιτητές μου φεύγανε για τις πόλεις τους γιατί η σχολή ήταν κλειστή λόγω καταλήψεων και γιατί δεν είχαν όλοι κάνει ακόμα παρέες. Δεν ίσχυε αυτό για μένα καθώς στην εστία είχαμε ήδη κάνει την παρεούλα μας. Ήταν πράγματα που μας έκαναν να βλέπουμε τους γείτονες καθημερινά. Το μεσημεριανό πάντα στις 2 και το βραδινό στις 8!!! Σταθερές ώρες για τα άτομα που κάναμε παρέα και ήξερε ο καθένας ότι αν κατεβεί εκείνες τις ώρες θα βρει κόσμο. Αυτό συνεχίζει ακόμα και σήμερα, πράγμα που λατρεύω! Επίσης, ΤΡΕΛΟ σημείο συνάντησης είναι και οι τουαλέτες που είναι κοινές και κατ’ επέκταση, ακόμα και για τα δόντια πηγαίνεις εκεί και έχεις ακόμα περισσότερες πιθανότητες να τους βρεις.

Στο δεύτερο έτος ήρθε ο έρωτας! Δηλαδή, τον είχα από το πρώτο, αλλά άρχισε να γίνεται ουσιαστικός το δεύτερο έτος. Άπειρες ώρες στις Εστίες, στα κυλικεία τους και κάνοντας απλά ό, τι μας κατεβεί στο κεφάλι. Βόλτες (!) στα ΙΚΕΑ ποτέ δεν έλειψαν! Μόνο και μόνο για να φάμε τα φθηνά χοτν τογκ και την απεριόριστη κοκα κόλα. Παράλληλα δοκιμάζαμε και ό, τι μας κατέβαινε ο νους. Ακόμα και στις κουζίνες είχαμε πάει να δούμε τι παίζει, άσχετα με το αν ούτε σκοπεύαμε να πάρουμε (ένεκα ότι μένουμε στις εστίες). Ήταν μια έντονη χρονιά συναισθηματικά!!!

Κάπου εκεί στο τρίτο έτος θυμάμαι ότι έχω έρθει Θεσσαλονίκη για έναν σκοπό: Να πάω Πανεπιστήμιο. Όχι ότι δεν ασχολούμουν καθόλου, αλλά είχα και εγώ το σύνδρομο του καλού μαθητή στο λύκειο που στο πανεπιστήμιο ξελαφρώνει από τις προσδοκίες (κυρίως των άλλων) για μια καλή πορεία τόσο σε βαθμούς, αλλά και διαγωγή. Κάνω ένα σπριντ στην απόδοσή μου, παίρνω το proficiency, το ECDL, συμμετέχω σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα διδακτικής μαθηματικών, κάνω τα χαρτιά μου για το Erasmus και ανεβάζω το μέσο όρο των μαθημάτων μου κατά 1,5 μονάδα!

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μην έχω πολύ χρόνο και να απομακρυνθώ από την κοπέλα μου, να μην έχω πολύ χρόνο για καφέδες με φίλους όπως παλιά και να πρέπει να παλέψω να ισορροπήσω τον ελεύθερο χρόνο μου. Οι προβληματικές φιλικές σχέσεις άφησαν τα προβλήματά τους να φανούν και συνεπώς κατέρρευσαν. Μέσα σε αυτόν το χαμό της ΜΗ ύπαρξης χρόνου δεν μπόρεσα να βιώσω απολύτως τίποτα από όλα αυτά, αλλά απλά να μην τα σκέφτομαι και να προχωρώ.

Έρχεται το καλοκαίρι και τον έναν μήνα που είχα κενό βγάζω το δίπλωμα οδήγησης. Το παίρνω πέντε μέρες πριν την πτήση μου. Ο δάσκαλος δεν πίστευε ότι μπορούσα να το κάνω αφού δεν είχα πιάσει ξανά τιμόνι στα χέρια μου, αλλά όποιος έχει πείσμα στο τέλος τα καταφέρνει!!! Φεύγω για Erasmus με πολλές προσδοκίες τις οποίες αργότερα κατέρριψα. Αναδιοργανώνομαι στη Φιλανδία για το τι περίμενα και τι έπρεπε να κάνω εκεί και αν και μου τρώει χρόνο καταφέρνω το τέλος του Νοέμβρη και ο Δεκέμβρης να είναι από τους πιο καλούς μήνες της ζωής μου.

Επιστρέφω Ελλάδα και βρίσκω μια πολύ περίεργη κατάσταση. Η πρώην μου έχει προχωρήσει στη ζωή της και λογικό, οι «τσακωμένοι» φίλοι είναι και αυτοί σε μια σειρά στη ζωή τους και οι «μη τσακωμένοι» φίλοι είναι αλλαγμένοι ή απλά εγώ άλλαξα και τους βλέπω αλλαγμένους. Είναι η πρώτη φορά που έχω άπλετο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου για να σκεφτώ τι έχω κάνει όλον αυτόν τον καιρό. Πέρασα έναν Γενάρη πολύ συνθηματικό και ελπίζω να είναι για καλό μου για αν μπορέσω πάλι να ορίσω τη ζωή μου. Μετά από μια επίσκεψη στους γονείς που ανησύχησαν που πήγα για μιάμιση βδομάδα σπίτι γέμισα μπαταρίες (και στομάχι θα έλεγα) και γύρισα Θεσσαλονίκη για να μαζέψω τα κομμάτια μου και να αρχίσω να παλεύω να πάρω πτυχίο (μπορεί και να μην θέλω τελικά… καλή δεν είναι η φοιτητική ζωή;)

Μέσα στο χαμό αυτό, αναμειγνύομαι στην εστία με παλιούς φίλους, γνωστούς και καινούριους. Συνειδητοποιώ ότι με την πάροδο των ημερών αρχίζει να σχηματίζεται μια υποτυπώδης παρέα. Τόσο καινούρια, αλλά και τόσο γνώριμη! Σα να επιστρέφω πίσω στο χρόνο. Μήπως κάθε περίοδος της ζωής μας είναι ένας κύκλος και στο τέλος συναντάμε την αρχή; Μήπως η Ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικά πρόσωπα; Σίγουρα όχι ταυτόσημη, αλλά τουλάχιστον παράλληλη θα έλεγα πως ναι.

Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που ενθουσιάζεται εύκολα από ανθρώπους και καταστάσεις. Είμαι σαν ένα μικρό παιδάκι όπως λέει ένας κοντινός μου άνθρωπος!!! Επίσης, λέει ότι γι’ αυτό και είμαι στη σχολή που είμαι για να έχω δικαιολογία να μείνω παιδί για πάντα! Ελπίζω να έχει δίκιο γιατί αυτό το εξάμηνο είναι δύσκολο. Έχω πρακτική και κάποια χρωστούμενα μαθήματα plus την πτυχιακή και την εργασία της πρακτικής (ναι, ναι… είναι καμιά εκατοστή σελίδες και αυτή! Πέρα από τις εξετάσεις της πρακτικής)!

Ελπίζω να μπορέσω να ανταπεξέλθω! Άντε να δούμε!!!!!!!!!

Το μόνο καλό με το να πιάνεις πάτο είναι ότι οτιδήποτε κάνεις μετά μόνο ανοδικό μπορεί να είναι…

(σαν πολύ δεν μου βγήκε; Δικό μου είναι το μπλογκ, ό, τι θέλω το κάνω)

Καλησπερίζω,

Άγγελος