Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

The closer you look, the less you see

Κάποιες μέρες μπορεί να σκεφτείς «είμαστε απλά ένα μάτσο κύτταρα βασισμένα σε ανθρακικές ενώσεις που οδηγούν, μέσα σε ένα πλαίσιο τυχαιότητας, σε αυτό που ονομάζουμε ζωή;»

Δεν είναι ερώτηση που έχει απάντηση και το ξέρω. Άλλωστε, έχει αποτελέσει θέμα συζήτησης πάρα πολλών ανθρώπων από τη στιγμή που υπήρξε έλλογη συνείδηση.

Ζούμε μέσα σε ένα μάτριξ που θέλοντας και μη δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι συμβαίνει έξω από αυτό. Μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά δεν ξέρουμε καλά καλά αυτά που συμβαίνουν εδώ που είμαστε.

Σε μια προσπάθεια να εξηγηθούν όλα σε ένα αιτιοκρατικό πλαίσιο Λογικής ίσως χάνουμε κάτι από τη μεγαλύτερη εικόνα.

Όσο πιο κοντά κοιτάς, τόσο λιγότερα βλέπεις…

Σενάριο 1

Πας, τρέχεις, βάζεις στόχους, τρέχεις, πας, να τους προλάβεις, τρέχεις, πας,(δεν) τους πετυχαίνεις, τρέχεις, πας, βάζεις καινούριους, τρέχεις και πάει λέγοντας.

Σενάριο 2

Είσαι και λίγο μοιρολάτρης… πας, αλλά δεν τρέχεις. «Αν είναι να γίνει, θα γίνει». Δεν απογοητεύεσαι. «Αν ήταν να γίνει, θα γινόταν». Προχωράς, δεν σε πειράζει (τόσο).

Ερώτηση

Αφήνεις τη ζωή να περάσει από μπροστά σου περιμένοντας τον καλό θεούλη να σου τα φέρει όλα καλά ή εστιάζεις στην Ιθάκη ξεχνώντας το ταξίδι;


Υ.Γ.: Δεν ασχολούμαι με την επικαιρότητα για τον βασικό λόγω του ότι για εμένα η δολοφονία ενός Έλληνα δεν αξίζει λιγότερο ή περισσότερο από εκείνη ενός μετανάστη, και οι ζωές μεταναστών χάνονται άδικα εδώ και χρόνια. Η λύση δεν είναι κρεμάλες στις πλατείες, αλλά παιδεία. Το φίδι βγήκε από το αβγό του. Καθήκον μας να μην γεννήσει άλλα αβγά.

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Γράμμα

Αγαπητέ φίλε,

Διαβάζεις; Μπορεί, μπορεί και όχι... Κάποια στιγμή είχες μιλήσει για "εύκολη λύση". Η ιστορία αποδεικνύει ότι μόνο η εύκολη λύση δεν είναι. 

Σε εκτιμώ αφάνταστα. Σε ζηλεύω(με την καλή έννοια) γιατί βλέπω σε εσένα πράγματα που θα ήθελα να έχω κι εγώ, τρόπους αντιμετώπισης πραγμάτων, αλλά και δύναμη ψυχής! 

Έχουμε σταθεί ο ένας δίπλα στον άλλο σε πολύ περίεργες φάσεις και δεν ράγισε η φιλία μας.

Εύκολη λύση....(not) δεν είναι αυτό που γίνεται τους τελευταίους μήνες. Ξέρω ότι παρά τις δυσκολίες το προσπαθείς και το προσπαθείς πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενα, πολύ περισσότερο από όσο θα προσπαθούσε η πλειοψηφία των υπολοίπων. 

Σου έχω αποδείξει ότι δεν κολλάω ουσιαστικά στο αν "θα παρεξηγηθούν τα σπίρτα αν ανάψω το τσιγάρο με τον αναπτήρα". Εκεί που κολλάω είναι στην περιγραφή "αηδία" σε πράγματα που αφορούν εμένα. Εκεί που κολλάω είναι στο "ας περάσουμε καλά η παρέα και μην ασχολείσαι με το συγκεκριμένο θέμα". Εκεί που κολλάω είναι στο "δεν λέω για εσένα, αλλά για τους άλλους", που είναι όμως σαν εμένα!  Εκεί που κολλάω είναι στο ότι ενώ υποτίθεται είμαστε φίλοι μου λες ότι θα προτιμούσες να είσαι στην απέναντι παρέα, ενώ ποτέ δεν έκρινα άτομα που προτιμάς εσύ να κάνεις παρέα και εμένα ίσως δεν μου άρεσε "να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι για τόσες ώρες".

Δεν θα έρθω να σου μιλήσω γι αυτό το θέμα. Είχες την ευκαιρία να το κάνεις όλη την ημέρα σήμερα και απόψε το βράδυ. Δεν το κρίνω, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάποια πράγματα.  Αν διαβάσεις και όταν νιώσεις έτοιμος θα το κάνεις εσύ. Εγώ θα είμαι εκεί όπως και σε πολλές στιγμές παλιότερα. 

Ο Αγγελος είναι ένα πράγμα...με τα καλά του, τα κακά του, αυτά που συμφωνείς και αυτά που διαφωνείς. Πάνε πακετάκι. Από τη στιγμή που δεν είναι μια παραξενιά, ένας ψυχαναγκασμός κλπ θα πρέπει δυστυχώς να δεις αν μπορείς να έχεις συνολικά τον Άγγελο δίπλα σου και με ποιους όρους.

Με πραγματική εκτίμηση,

Άγγελος

Υ.Γ.: οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της αστείρευτης και αρρωστημένης φαντασίας του παρόντος blogger.


Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Hold your breath and count to ten

Παίδες γεια σας και πάλι! 

Γενικά έχω πολλά να πω και να γράψω, αλλά η έλλειψη υπολογιστή με έχει κρατήσει πίσω. Από το κινητό δεν έχω ανακαλύψει ακόμα πως βλέπω τις αναρτήσεις σας, ωστόσο σιγά σιγά θα πάρω καινούριο λάπτοπ και θα στανιάρω.

Η φετινή χρονιά ήταν δύσκολη από πολλές απόψεις. Οχι μόνο οικονομικές, αλλά και δικές μου προσωπικές. Αυτές οι αλλαγές έχουν να κάνουν με το πως βλέπω εγώ κυρίως τον εαυτό μου. Κάτι σα να αυτοψυχαναλύθηκα! Καλό και κακό την ίδια στιγμή. 

Νιώθω ότι σε έναν βαθμό παραμέλησα και τους φίλους μου. Σταμάτησα να παίρνω τηλέφωνο τόσο συχνά. Δεν είχα πράγματα να τους πω, ενώ είχα τόσα πολλά. Ακόμα και τώρα φοβάμαι ότι απόλυτα δεν θα μπορέσουν να με καταλάβουν. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι δεν τους έχω δώσει εγώ την ευκαιρία να με καταλάβουν.

Είναι ο Θ. η Ε. η Λ. η Κ. η Α. και άλλοι που είναι μακριά. Οσο και να προσπαθήσει κάποιος να εξηγήσει πράγματα από το τηλέφωνο, αυτό δεν θα είναι πάντα αρκετό. Είναι το βλέμμα, η έκφραση, το χαμόγελο, η φωνή και η διαφωνία που από κοντά είναι ουσιαστικά. Τους αγαπάω πολυ και δεν τους το λέω. Είναι και οι καιροί χαλαιποί για εμένα, για εκείνους, για όλους και για όλα.

Ο Γ. που είναι εδώ είναι ταυτόχρονα και πόσο μακριά. Τον βασανίζουν και εκείνον οι δικοί του δαίμονες, τα δικά του θηρία που πρέπει να νικήσει. Προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ, αλλά είναι αρκετό; Μπορώ να το κάνω;

Τελειώνει μια χρονιά (πάντα στο μυαλό μου ο χρόνος είναι το σχολικό έτος, τόσα χρόνια και μετά δάσκαλος γαρ) που αφήνει ένα πιο συνειδητοποιημένο ( μάλλον) άτομο, σε μια δύσκολη συνθήκη.

Η δουλειά είναι κάτι - το λιγότερο- αβέβαιο. Αυτό σημαίνει είτε επιστροφή είτε παραμονή at all cost. Είναι μια απόφαση που θα παρθεί ανάλογα με τις συνθήκες.

Κάποια στιγμή είχα αναρωτηθεί τι μπορεί να συμβαίνει και όλοι είμαστε σε μια ομαδική φρίκη. Είμαστε σε μια συνεχή εγρήγορση, σε έναν "πόλεμο" που δεν ξέρουμε τον εχθρό. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα. Επικίνδυνο γιατί δεν έχουμε κάπου να διοχετεύσουμε τον θυμό μας, επομένως τον διατηρούμε μέσα μας και μας τρώει τα σωθηκά.

Αυτό που μένει είναι είτε να βουλιάξουμε αμαχητί, είτε να πιαστούμε έστω από τα μαλλιά μας και να παλέψουμε. Γιατί; Πως; Με ποιους όρους; Είναι ερωτήσεις των οποίων τις απαντήσεις δεν ξέρω και ίσως δεν χρειάζεται να τις ξέρω.

Νιώθω πιο "μόνος", πιο άφραγκος και στη πιο δύσκολη περίοδο που έχω υπάρξει ποτέ. Βγάζω όμως από μέσα μου μια άμυνα αισιοδοξίας που δεν ξέρω από που προέρχεται. Ισως δεν έχω τίποτα να χάσω. Ισως αν ακολουθήσω την ασφαλή οδό δεν θα κερδίσω πράγματα που θεωρώ σημαντικά. 

Οπως και στις κρίσεις πανικού, βαθειά ανάσα, μετράμε μέχρι το δέκα και συνεχίζουμε! 


Κυριακή 26 Μαΐου 2013

There's a light that never goes out...

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει ξαναγράφω στο μπλογκ...και όχι μόνο ξαναγράφω, αλλά μπήκα στη διαδικασία να κοιτάω και πάλι το μπλογκ και μπλα μπλα μπλα....

Έβλεπα τις αναρτήσεις μου και συνειδητοποίησα ότι - αν εξαιρέσεις τον πρώτο χρόνο - έγραφα στο μπλογκ σε πολύ καλές και σε πολύ περίεργες φάσεις της ζωής μου.

Αυτή είναι μια από την καλύτερη για εμένα τα τελευταία χρόνια. Εντάξει, αντικειμενικές δυσκολίες υπάρχουν γιατί δεν υπάρχουν δουλειές και λεφτά, αλλά είμαι μετά από καιρό ήρεμος.

Βλέπω τους γύρω μου όμως να επηρεάζονται άπειρα από την κατάσταση. Όχι άδικα... Απλά δεν μπορώ να τους στηρίξω όπως θα ήθελα. Προσπαθώ να τους δείξω τις πιτσίλες χρωμάτων (έστω αυτές) σε έναν ασπρόμαυρο πίνακα, αλλά και πάλι όλα τίθενται στην υλική βάση που έχει δομηθεί η κοινωνία μας (όχι δεν έχω περάσει από την ΚΝΕ, αλλά σε μια κοινωνία που στηρίζεται στο χρήμα τι άλλο μπορείς αν πεις? ).

Εγώ το έχω ξαναπεί...είμαι με τα μυρμήγκια! Κι ας ζω σε ένα ουράνιο τόξο κάπου εκεί ψηλά...

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

τότε που...τώρα που...

Δεν θέλω να γράψω κάτι καταθλιπτικό. Έχει γεμίσει ο κόσμος με γκρίνια (άδικη ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα)....

Θα μιλήσω για χαμόγελα...παιδιών...μεγάλων...πολύ μεγάλων ανθρώπων

Θα μιλήσω για ευτυχία....επιτυχία...ελπίδα...που έρχεται μέσα από την κατάκτηση των απλών καθημερινών στόχων...που δεν έχεις ανάγκη να έχεις άιφον, τάμπλετ, αμάξι, το τέλειο σπίτι κλπ. Η θέληση είναι εκεί...μαζί με τις ματαιώσεις, αλλά και τις χαρές! Μαζί τους άλλους, αλλά και σε μια μοναχική πέτρα δίπλα στο ακρογιάλι....

Χαρά που παίρνεις από μια μπύρα που θα μοιραστείς κι έναν καφέ που θα μοιραστούν μαζί σου. Ευτυχία που παίρνεις όταν καταφέρεις να κάνεις κάτι δύσκολο, ευτυχία που παίρνεις απλά με ένα χαμόγελο.

Η ζωή είναι περίεργο πράγμα...μπορούμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι, αρκεί να δούμε αυτά που πραγματικά έχουν αξία. Δεν θέλω να ξυπνήσω στα 60 μου και να πω "τι έκανα;", "τι έζησα"...

Θέλω να έχω εγγόνια και να τους λέω ιστορίες για τότε...
...που βρέθηκα σε εκείνο το σπίτι και μιλούσα με τους γονείς της φίλης μου μέχρι να ξημερώσει
...που αντέδρασα σε αυτό που μου φάνηκε λάθος
...που ξενύχτησα για να κάνω μια εργασία γιατί την υπόλοιπη εβδομάδα έπινα μπύρες με φίλο που χώρισε
...που μου ήρθε ιδέα για τη διπλωματική μου στις τουαλέτες της σχολής
...που οι μαθητές μου έγιναν κάτι καλύτερο από εμένα
...που περπάτησα ώρες στο λεκανοπέδιο της Αττικής για να σκεφτώ έρωτες, φιλίες και συνεργασίες
...που χάθηκα σε ένα προάστιο του Λονδίνου γιατί είχα ψάξει μόνο το πως να πάω και όχι τον γυρισμό
...που χάθηκα στο κέντρο της Αθήνας, στο μέρος που υποτίθεται ότι γνωρίζω καλά
...που έπεσα γυμνός στο χιόνι μετά τη σάουνα κάτω από το φως του Βόρειου Σέλαος (πόσο παράταιρο ακούγεται στην γενική!)
...που πήγα στο σχολείο (ως δάσκαλος) χωρίς ούτε μία ώρα ύπνο και έκανα καλό μάθημα