τότε που...τώρα που...

Δεν θέλω να γράψω κάτι καταθλιπτικό. Έχει γεμίσει ο κόσμος με γκρίνια (άδικη ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα)....

Θα μιλήσω για χαμόγελα...παιδιών...μεγάλων...πολύ μεγάλων ανθρώπων

Θα μιλήσω για ευτυχία....επιτυχία...ελπίδα...που έρχεται μέσα από την κατάκτηση των απλών καθημερινών στόχων...που δεν έχεις ανάγκη να έχεις άιφον, τάμπλετ, αμάξι, το τέλειο σπίτι κλπ. Η θέληση είναι εκεί...μαζί με τις ματαιώσεις, αλλά και τις χαρές! Μαζί τους άλλους, αλλά και σε μια μοναχική πέτρα δίπλα στο ακρογιάλι....

Χαρά που παίρνεις από μια μπύρα που θα μοιραστείς κι έναν καφέ που θα μοιραστούν μαζί σου. Ευτυχία που παίρνεις όταν καταφέρεις να κάνεις κάτι δύσκολο, ευτυχία που παίρνεις απλά με ένα χαμόγελο.

Η ζωή είναι περίεργο πράγμα...μπορούμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι, αρκεί να δούμε αυτά που πραγματικά έχουν αξία. Δεν θέλω να ξυπνήσω στα 60 μου και να πω "τι έκανα;", "τι έζησα"...

Θέλω να έχω εγγόνια και να τους λέω ιστορίες για τότε...
...που βρέθηκα σε εκείνο το σπίτι και μιλούσα με τους γονείς της φίλης μου μέχρι να ξημερώσει
...που αντέδρασα σε αυτό που μου φάνηκε λάθος
...που ξενύχτησα για να κάνω μια εργασία γιατί την υπόλοιπη εβδομάδα έπινα μπύρες με φίλο που χώρισε
...που μου ήρθε ιδέα για τη διπλωματική μου στις τουαλέτες της σχολής
...που οι μαθητές μου έγιναν κάτι καλύτερο από εμένα
...που περπάτησα ώρες στο λεκανοπέδιο της Αττικής για να σκεφτώ έρωτες, φιλίες και συνεργασίες
...που χάθηκα σε ένα προάστιο του Λονδίνου γιατί είχα ψάξει μόνο το πως να πάω και όχι τον γυρισμό
...που χάθηκα στο κέντρο της Αθήνας, στο μέρος που υποτίθεται ότι γνωρίζω καλά
...που έπεσα γυμνός στο χιόνι μετά τη σάουνα κάτω από το φως του Βόρειου Σέλαος (πόσο παράταιρο ακούγεται στην γενική!)
...που πήγα στο σχολείο (ως δάσκαλος) χωρίς ούτε μία ώρα ύπνο και έκανα καλό μάθημα