Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Το bad romance σε Φινλανδικό Σόου~~!!!!



Αυτό που λέτε είναι ένα απόσπασμα από ένα φινλανδικό σόου στο οποίο διαγωνίζονται χορωδίες. Όπως βλέπετε, έχει και μεταλλάδες !!! Κλασσική Φινλανδία!!! Μάλιστα, η ομάδα που νίκησε ήταν από την πόλη από στην οποία ήμουν εγώ... Ποια η γνώμη σας;;;

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Απογευματινό τηλεφώνημα...

Μιλούσα με τον πατέρα μου μόλις στο τηλέφωνο. «Πως τα πηγαίνεις;», με ρωτάει.
Η απάντηση ήταν η κλασική την τελευταία περίοδο. Λόγω πρακτικής είμαι στην τσίτα, αλλά είμαι ενθουσιασμένος και τα λοιπά και τα λοιπά… «Θα μειωθούν 50% οι προσλήψεις στους εκπαιδευτικούς», μου λέει. «Όπου οι πολλοί και εγώ ρε πατέρα…» απαντάω εγώ.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, άρχισα να σκέφτομαι. Ο πατέρας μου πριν από 40 χρόνια δεν φανταζόταν ούτε στο ελάχιστο τι θα μπορούσε να κάνει στη ζωή του. Κατάφερε να περάσει αρκετά πάνω από τον πήχη των στόχων του για τη ζωή. Έκανε οικογένεια, δούλεψε, κατάφερε να ζει πολύ πιο αξιοπρεπώς απ’ ό, τι ο δικός του πατέρας.
Έρχομαι μετά και σκέφτομαι εμένα. Γενικότερα τη γενιά μου, αν θέλεις. Δουλεύουμε όπου βρούμε με «μισά ένσημα», αλλά για ολόκληρη την ημέρα (πάλαι ποτέ οκτάωρο). Έτσι ερχόμαστε πιο φθηνοί στον εργοδότη, αλλά παράλληλα καταφέρνουμε να παίρνουμε το κάτι τις μας παραπάνω, χωρίς να χαθεί η ασφάλεια. Τελειώνουμε ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ σχολές και δεν ξέρουμε αν αύριο θα βρούμε δουλειά (ίσως σε εμάς τα τελευταία χρόνια να ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα, αλλά δυσκολεύουν και δεν κοιτάω μόνο τον κώλο μου προσπαθώ να δω και τους γύρω μου)
Βλέπουμε μια κοινωνία να ζει μια παρακμή! Όχι κρίση, ΠΑΡΑΚΜΗ!!! Έχουν αλλοιωθεί τα πάντα, από αξίες και ιδανικά μέχρι τον τρόπο σκέψης και διασκέδασης. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω αν μια κοινωνία μπορεί να πάει μπροστά με αυτόν τον τρόπο. Υπάρχει ένα γενικότερο τέλμα. Βλέπω και εμένα και τους φίλους μου να κάνουμε συμβιβασμούς για να μπορέσουμε να κάνουμε τουλάχιστον λίγα από αυτά που έχουμε σκεφτεί για το μέλλον μας. Βλέπω να περνάω οριακά τον πήχη που θέτω κάθε φορά. Όχι προσωπικά, αλλά και ως γενιά.
Πηγαίνω στο σχολείο και βλέπω τα παιδάκια μου να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Υποτίθεται ότι τα προετοιμάζουμε γι’ αυτό. Οι περισσότεροι το παλεύουμε, άλλοι όχι, αλλά είναι χαμένοι και αυτοί στα δικά τους αδιέξοδα. Και τα παιδιά όμως απογοητεύονται. Αυτό είναι το χειρότερο. Πέρα από εμάς κάνουν και τα παιδιά συμβιβασμούς. Γι’ αυτό πρέπει αν κάνουμε κάτι.
Αν το δούμε ιστορικά, σε τέτοιες περιόδους το τελικό αποτέλεσμα είναι συνήθως επαναστατικές κινήσεις και βίαιες κοινωνικές συγκρούσεις. Στην Ελλάδα, προάγγελος όλων αυτών είναι τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008. Σίγουρα όλα μεγαλοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ, τα οποία δεν έδειξαν τις φιλοσοφικές ζυμώσεις που έγιναν μέσα στα Πανεπιστήμια εκείνη την περίοδο. Ήμουν εκεί και ξέρω. Και ελπίζω στο μέλλον να μην κλειστώ στο σπίτι να παίξω “pro” όπως πολλοί εκείνη την περίοδο.
Αυτό που θέλω να κρατήσω από την όλη συζήτηση με τον εαυτό μου είναι ότι πρέπει να παλέψουμε να κρατήσουμε ό, τι μας έχει μείνει. Να μην απογοητευτούν και άλλες γενιές. Να μην στερηθεί η Δέσποινα – και η κάθε Δέσποινα – τη δυνατότητα να παλέψει, έστω, για το όνειρό της.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Αύριο μάθημα!!!

Ουφ!
Πραγματικά, μετά το τρέξιμο των τελευταίων ημερών είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω… Αισίως τρίτη εβδομάδα που ασχολούμαστε με την πρακτική. Η μία εβδομάδα παρακολούθησης έγινε δύο λόγω απεργιών καταλήψεων και λοιπών τεχνικών προβλημάτων.
Οι εντυπώσεις μου είναι ανάμεικτες. Αρχικά απογοητευτήκαμε από το δάσκαλο και το μάθημα που έκανε. Πηγαίνοντας από τα αμφιθέατρα που ακούμε καθημερινά «ό, τι πιο καινούριο κυκλοφορεί στην αγορά» - όπως λέει μια συμφοιτήτρια – πήγαμε στο άγχος του να βγει η ύλη. Ύλη, όμως, που σχεδιάστηκε για ανθρώπους εκπαιδευμένους, αλλά εφαρμόζεται από άτομα που είχαν ελλιπή κατάρτιση σε Παιδαγωγικές Ακαδημίες που λειτουργούσαν πολύ συνθηματικά. Μετά τη δεύτερή μας παρατήρηση είδαμε τα πράγματα λιγότερο άσπρο – μαύρο και αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο δάσκαλός μας και κατ’ επέκταση ο κάθε δάσκαλος και η κάθε δασκάλα.
Τα παιδάκια είναι τρομερά!!! Μας έχουν εντυπωσιάσει με τα πράγματα που ξέρουν και τα πράγματα που μπορούν να συζητήσουν. Η αλήθεια είναι ότι έχουν δουλέψει πολύ μαζί τους οι δάσκαλοί τους, αφού τους έκαναν πολλά εναλλακτικά πράγματα όπως μαθαίνουμε κάθε μέρα. Επειδή εγώ και το άλλο παλικάρι της ομάδας είμαστε αρκετά ψηλοί, δεν μας έχουν πλησιάσει πολύ, αλλά και γενικά νομίζω ότι είναι κάπως ντροπαλά. Μόνη εξαίρεση είναι ένα παιδάκι που μίλησε σε μια από τις τρεις κοπέλες της ομάδας (είμαστε 5 στο σύνολο). Πλησιάζουν και την εφηβεία στην Έκτη, οπότε το αναλύσαμε και αυτό λίγο ψυχολογικά… Αχ, αυτός ο Piaget και ο Vygotsky!!!
Με την ομάδα μου είναι όλα ακόμα περίεργα, αλλά ανέλπιστα καλά. Επειδή δεν έκατσε να κάνουμε ομάδα με την παρέα μου για διάφορους λόγους (Erasmus, εγκυμοσύνες, περίσσευμα ατόμων) και επειδή εκείνη η ομάδα είχε κενή μια θέση πήγα μαζί τους. Αρχικά το φοβήθηκα να είμαι ειλικρινής, αλλά σιγά – σιγά βρίσκουμε ρυθμούς και κώδικες επικοινωνίας. Άλλωστε, τι σκατά μαθαίνουμε για ομαδοσυνεργατικές διδασκαλίες στη σχολή και θα τα απαιτούμε από τα παιδιά αν δεν μπορούμε πρώτα εμείς να τα εφαρμόσουμε;;; Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά νιώθω και ασφάλεια μαζί τους. Κάνουμε πλακίτσες και είναι παιδιά που δουλεύουν, σκέφτονται και κυρίως ακούνε και βοηθάνε. Προσπαθώ να ανταποκριθώ και εγώ το ίδιο απέναντί τους.
Ο αποσπασμένος μας είναι αρκετά καλός. Έχει γνώσεις, προσπαθεί να είναι ενημερωμένος για τα πάντα, είναι βοηθητικός, αυστηρός εκεί που πρέπει, οργανωτικός και έχει την καλό ότι μας εμπνέει. Όποια σύγκριση με την Μέιλι από το Γκρέις Ανάτομυ τον αδικεί, αλλά πολλές φορές μου την θυμίζει. Γενικά, είμαι περίεργος σε κάποιες αντιδράσεις μου και όταν κάποιος με γνωρίζει μπορεί να αποκτήσει πολύ διαφορετική άποψη για το τι πιστεύω από αυτό που πραγματικά πιστεύω και σήμερα παραδέχτηκε ότι δυσκολεύτηκε λίγο να βρει τα κουμπιά μου.  Είμαι και κουμπωμένος από την πρώτη συνάντηση είπε. Γενικά, πιέζει λίγο παραπάνω, αλλά καλά κάνει για να τα δίνουμε όλα.
Αυτό έκανα και σήμερα, δηλαδή προσπάθησα πολύ και το σχέδιο μαθήματός μου το βρήκε πολύ καλό. Εννοείται ότι χάρηκα πολύ και σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο με το που μου το είπε, αλλά αγχώθηκα κιόλας γιατί τώρα θα πρέπει να επιβεβαιώσω τις προσδοκίες του. Και όχι μόνο τις δικές του, αλλά και τις δικές μου. Ίσως το δεύτερο να με ενδιαφέρει περισσότερο, αλλά έχει το νόημά του να πιστεύει και κάποιος άλλος σε εσένα.
Αύριο, ξεκινάω πρώτος, το πρώτο μάθημα, στην πρώτη βδομάδα. Θα κάνω Γλώσσα. Δεν ήταν και το πιο αγαπημένο μάθημά μου, αλλά το προσπάθησα πολύ. Θα το δούμε… Μ’ αυτά και μ’ εκείνα δεν έχω και χρόνο να γράψω στο μπλογκ… έχω πέσει με τα μούτρα στις αντωνυμίες, τα αρχαιόκλιτα, τα μαγνητικά πεδία και τα κόμικ… 
Καλό σας απόγευμα!!! Αύριο θα σας πω εντυπώσεις.

Bonus feed:
Τόπος: Αίθουσα Έκτης Δημοτικού
Ημερομηνία: Κάπου κοντά στο χαμό με τα γερμανικά δημοσιεύματα
Συμμετέχοντες: Ο δάσκαλος της τάξης μας και μαθητής
Υπόθεση: Εξέταση του προηγούμενου μαθήματος
Μάθημα: Η γενιά των πολιτικών μετά το ‘21
Περιστατικό:

-         Δάσκαλος: Ποιο μεγάλο έργο έκανε ο Χαρίλαος Τρικούπης;
-         Μαθητής: Κύριε, κύριε, να πω;;;;;
-         Δ: Πες μας παιδί μου…(δεν σήκωνε κανένας άλλος)
-         Μ: Την……… Αφροδίτη της Μήλου!!!
-         Δ.: …………………………………………………(αμίλητου και αλάλου γωνία)

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Oi ανθρωποι είναι πιο περίπλοκοι απ'ο,τι πιστεύουμε τελικά...

Κάποιοι άνθρωποι όταν περνάνε δύσκολα κλείνονται μέσα σε τείχη που χτίζουν γύρω τους. Για να τους πλησιάσεις πρέπει να γκρεμίσεις αυτά τα τείχη. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι ότι δεν είναι σωστή συμπεριφορά, απλά προσπαθεί να προστατευτεί.

Όταν όμως κάποια στιγμή κουραστείς μετά από καιρό να παλεύεις με το ανυπέρβλητο, μπορείς να ξαποστάσεις στο λόφο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον πύργο του άλλου.

Τότε είναι η στιγμή που ο άλλος πρέπει είτε να βγει στο παράθυρο και να σου δώσει νόημα στην παραπάνω προσπάθεια είτε θα καταλάβει την αξία σου και θα έρθει να σε βρει απέναντι.

Γιατί πάντα είναι πιο όμορφο να περπατάς στην εξοχή, ανάμεσα στα δέντρα και πάνω σε λόφους από το να είσαι κλεισμένος σε έναν παγωμένο πύργο

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Πρώτη μέρα

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο!!! Πραγματικά νομίζω ότι ο δάσκαλος της τάξης δεν μας άφησε τα περιθώρια να ενθουσιαστούμε αρκετά, αλλά όπως είπε ο αποσπασμένος μας ήμασταν η πιο ενθουσιώδης ομάδα και η μόνη που δεν ήταν αγχωμένη. Καλό αυτό ελπίζω…

Το δάσκαλο της τάξης δεν θέλω να τον κρίνω από την πρώτη μέρα. Κάναμε και μια συζήτηση με τον αποσπασμένο και μας είπε κάποια πράγματα off the record, αλλά και πάλι δεν ξέρω… Προσπαθώ να μπω στη θέση του, μέχρι και να δικαιολογήσω κάποιες συμπεριφορές του!!! Δεν κρύβω ότι διαφωνώ κάθετα, αλλά από τη στιγμή που δεν έχω κάτσει από την απέναντι πλευρά ακόμα προσπαθώ να κρατηθώ.

Είχε και αρκετές θετικές συμπεριφορές. Ορισμένες ήταν και πολύ θετικές κατά την άποψή μου, ωστόσο, μπορεί να ακυρώνονταν από τις επόμενες.

Σαν εμπειρία απίστευτη!!! Δεν έχω λόγια για τα παιδιά! Όλα μου φάνηκαν τόσο ανεξάρτητα και ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ!!! Έχω αρχίσει μάλλον να ελπίζω για τις μελλοντικές γενιές. Πανέξυπνες ερωτήσεις, γενικές γνώσεις, πολλή δουλειά και ήσυχα! Όλα αυτά βέβαια έχουν και τις αιτίες τους, όχι όλες θετικές. Τέλος πάντων… αυτά είναι και θέματα παρατήρησης…

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ήμασταν στο σχολείο στις 7 και τέταρτο και δεν ήταν κανένας εκεί. ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ!!!! Τραγικότητα έχω να πω… ακόμα και οι δάσκαλοι παρά είκοσι με παρά δέκα άρχισαν να έρχονται.