Κυριακή 26 Μαΐου 2013

There's a light that never goes out...

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει ξαναγράφω στο μπλογκ...και όχι μόνο ξαναγράφω, αλλά μπήκα στη διαδικασία να κοιτάω και πάλι το μπλογκ και μπλα μπλα μπλα....

Έβλεπα τις αναρτήσεις μου και συνειδητοποίησα ότι - αν εξαιρέσεις τον πρώτο χρόνο - έγραφα στο μπλογκ σε πολύ καλές και σε πολύ περίεργες φάσεις της ζωής μου.

Αυτή είναι μια από την καλύτερη για εμένα τα τελευταία χρόνια. Εντάξει, αντικειμενικές δυσκολίες υπάρχουν γιατί δεν υπάρχουν δουλειές και λεφτά, αλλά είμαι μετά από καιρό ήρεμος.

Βλέπω τους γύρω μου όμως να επηρεάζονται άπειρα από την κατάσταση. Όχι άδικα... Απλά δεν μπορώ να τους στηρίξω όπως θα ήθελα. Προσπαθώ να τους δείξω τις πιτσίλες χρωμάτων (έστω αυτές) σε έναν ασπρόμαυρο πίνακα, αλλά και πάλι όλα τίθενται στην υλική βάση που έχει δομηθεί η κοινωνία μας (όχι δεν έχω περάσει από την ΚΝΕ, αλλά σε μια κοινωνία που στηρίζεται στο χρήμα τι άλλο μπορείς αν πεις? ).

Εγώ το έχω ξαναπεί...είμαι με τα μυρμήγκια! Κι ας ζω σε ένα ουράνιο τόξο κάπου εκεί ψηλά...

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

τότε που...τώρα που...

Δεν θέλω να γράψω κάτι καταθλιπτικό. Έχει γεμίσει ο κόσμος με γκρίνια (άδικη ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα)....

Θα μιλήσω για χαμόγελα...παιδιών...μεγάλων...πολύ μεγάλων ανθρώπων

Θα μιλήσω για ευτυχία....επιτυχία...ελπίδα...που έρχεται μέσα από την κατάκτηση των απλών καθημερινών στόχων...που δεν έχεις ανάγκη να έχεις άιφον, τάμπλετ, αμάξι, το τέλειο σπίτι κλπ. Η θέληση είναι εκεί...μαζί με τις ματαιώσεις, αλλά και τις χαρές! Μαζί τους άλλους, αλλά και σε μια μοναχική πέτρα δίπλα στο ακρογιάλι....

Χαρά που παίρνεις από μια μπύρα που θα μοιραστείς κι έναν καφέ που θα μοιραστούν μαζί σου. Ευτυχία που παίρνεις όταν καταφέρεις να κάνεις κάτι δύσκολο, ευτυχία που παίρνεις απλά με ένα χαμόγελο.

Η ζωή είναι περίεργο πράγμα...μπορούμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι, αρκεί να δούμε αυτά που πραγματικά έχουν αξία. Δεν θέλω να ξυπνήσω στα 60 μου και να πω "τι έκανα;", "τι έζησα"...

Θέλω να έχω εγγόνια και να τους λέω ιστορίες για τότε...
...που βρέθηκα σε εκείνο το σπίτι και μιλούσα με τους γονείς της φίλης μου μέχρι να ξημερώσει
...που αντέδρασα σε αυτό που μου φάνηκε λάθος
...που ξενύχτησα για να κάνω μια εργασία γιατί την υπόλοιπη εβδομάδα έπινα μπύρες με φίλο που χώρισε
...που μου ήρθε ιδέα για τη διπλωματική μου στις τουαλέτες της σχολής
...που οι μαθητές μου έγιναν κάτι καλύτερο από εμένα
...που περπάτησα ώρες στο λεκανοπέδιο της Αττικής για να σκεφτώ έρωτες, φιλίες και συνεργασίες
...που χάθηκα σε ένα προάστιο του Λονδίνου γιατί είχα ψάξει μόνο το πως να πάω και όχι τον γυρισμό
...που χάθηκα στο κέντρο της Αθήνας, στο μέρος που υποτίθεται ότι γνωρίζω καλά
...που έπεσα γυμνός στο χιόνι μετά τη σάουνα κάτω από το φως του Βόρειου Σέλαος (πόσο παράταιρο ακούγεται στην γενική!)
...που πήγα στο σχολείο (ως δάσκαλος) χωρίς ούτε μία ώρα ύπνο και έκανα καλό μάθημα