One of these days

Μνήμες #2

"25/01/2009

Tαξίδια αληθινά, ταξίδια ψεύτικα…

[…]

Ξαφνικά, στο σημείο που ο Piaget μιλούσε για τη μάθηση ακούγεται από έξω το τραγούδι Sometimes από James και σε συνδυασμό με τη βροχή (δεν ήθελα και πολύ...) ξεκίνησα να ταξιδεύω...

Βρίσκομαι στο αεροπλάνο, οικονομική θέση, αλλά εγώ έχω ένα πλατύ χαμόγελο...στα αυτιά μου από το mp3 ακούγεται το Sometimes...η θέα από ψηλά είναι υπέροχη..."

[…]

Κάπως έτσι περιέγρφα το Εράσμους έξι μήνες πριν πάω. Ονειροπόλος είμαι ο άτιμος! Το ήθελα όμως πολύ και εν τέλει το κατάφερα. Ήθελα να ξεφύγω...να ξεφύγω από τους φόβους και τα όριά μου, τους φόβους και τα όρια των άλλων, ίσως και τον εαυτό μου τον ίδιο.

Πλέον, κάνω ξανά όνειρα...για μια καινούρια αρχή από Σεπτέμβριο, όχι μόνο σε νέα πόλη, αλλά και σε άλλους τομείς. Να βρω κάτι να με ενθουσιάζει και να μου δίνει ζωή...Φέτος, τόσο οι δάσκαλοι όσο και όλοι οι υπόλοιποι με όσους συνδιαλέχτηκα δεν μου άφησαν και την καλύτερη εντύπωση. Ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω εδώ... Ποτέ δεν ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που ένιωθα με τους συμφοιτητές μου στην πρακτική. 

Μπορώ να καταλάβω ότι η ζωή είναι διαφορετική από το ό,τι μπορεί να ζήσαμε στο Πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι όλοι έτσι. Ένας φίλος μου με ταρακούνησε τις προάλλες καθώς μου είπε ότι έπαψα πια να μιλάω για πράγματα με ενθουσιασμό. Πριν από 9 μήνες ο ίδιος μου είχε στείλει ένα μέιλ που περιέγραφε την κατάστασή μου ως εξής:

Sindromo aggelos—onomazetai to sindromo sto opoio kapoios ipervolika
enthousiodis tipos prospathei na metadosei ton enthousiasmo tou stous
allous protinontas pragmata ta opoia oi alloi ta aporiptoun kai epeita
kanoun diapragmateuseis gia auta, panta me ton idio enthoysiasmo

Έχω αρχίσει να χάνω τον εαυτό μου;; θέλω να ελπίζω όχι. Απλά είναι η πρώτη χρονιά και για πρώτη φορά νιώθω ότι όλοι είναι "απέναντί" μου. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη ούτε στο ελάχιστο. Το προσπάθησα, αλλά έβρισκα πάντα έναν τοίχο με ένα γκράφιτι ΝΑ (να με συμπαθάτε) ΕΙΡΩΝΕΙΑ.


Έπεσαν και πολλά φέτος πάνω μου...περισσότερα από κάθε άλλη φορά και αποσυντονίστηκα. Έχω αρχίσει να βρίσκω πάλι τον εαυτό μου. Σήμερα ήρθαν και οι φίλοι μου από τη Θεσσαλονίκη και η μέρα μου πέρασε τόσο ωραία. Αρχισα να θυμάμαι πράγματα που έζησα μαζί τους, αλλά το πιο ωραίο είναι ότι δεν μιλήσαμε πολύ για το παρελθόν. Το θεωρώ ωραίο γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει παρόν και μέλλον, δηλαδή δημιουργήσαμε μελλοντικές μνήμες.


Ευχαριστώ παιδιά...

Του το κρατάω αυτού του κόσμου...

Νιώθω πολλές φορές να πνιγόμαστε στις κοινωνικές συμβάσεις...τα μέσα από τον χρόνο καθορισμένα στερεότυπα που θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να ταιριάζουμε. Οτιδήποτε άλλο απλά αποτελεί αποκλίνουσα συμπεριφορά...λες και δεν έχουμε όλοι μας κάποιες "αποκλίνουσες συμπεριφορές"..




...λες και δεν είμαστε όλοι ξεχωριστές προσωπικότητες...






Αυτός ο κόσμος στον οποίο ζούμε δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του σε πολλούς γύρω μας. Σε ένα παιδί με αναπηρία, σε έναν μαύρο, σε έναν μετανάστη, σε μια γυναίκα, σε έναν ή μια ομοφυλόφιλο, σε έναν γέρο που πια δεν μπορεί να εργαστεί ή να προσφέρει, σε έναν νέο που δεν μπόρεσε να σπουδάσει...


Αυτή η λίστα δεν θα τελειώσει ποτέ...






Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο με ένα είδος φαγητού, με ένα είδος ποτού, με ένα είδος διασκέδασης, με ένα είδος σωματοτύπου, με ένα είδος ντυσίματος, με έναν τρόπο σκέψης.






Φέτος δουλεύω με ένα παιδί που έχει αυτισμό. Η κοινωνία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Η πολιτεία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Παρά τις δυσκολίες, εγώ πηγαίνω χαρούμενος στο σχολείο. Γιατί έμαθα πράγματα που σε τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο δεν τα αγγίξαμε καν. Έμαθα ότι για κάποια άτομα - κάτι μικρό για όλους τους υπόλοιπους - μπορεί να είναι άθλος, και όταν το καταφέρνουν είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα!!