τότε που...τώρα που...

Δεν θέλω να γράψω κάτι καταθλιπτικό. Έχει γεμίσει ο κόσμος με γκρίνια (άδικη ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα)....

Θα μιλήσω για χαμόγελα...παιδιών...μεγάλων...πολύ μεγάλων ανθρώπων

Θα μιλήσω για ευτυχία....επιτυχία...ελπίδα...που έρχεται μέσα από την κατάκτηση των απλών καθημερινών στόχων...που δεν έχεις ανάγκη να έχεις άιφον, τάμπλετ, αμάξι, το τέλειο σπίτι κλπ. Η θέληση είναι εκεί...μαζί με τις ματαιώσεις, αλλά και τις χαρές! Μαζί τους άλλους, αλλά και σε μια μοναχική πέτρα δίπλα στο ακρογιάλι....

Χαρά που παίρνεις από μια μπύρα που θα μοιραστείς κι έναν καφέ που θα μοιραστούν μαζί σου. Ευτυχία που παίρνεις όταν καταφέρεις να κάνεις κάτι δύσκολο, ευτυχία που παίρνεις απλά με ένα χαμόγελο.

Η ζωή είναι περίεργο πράγμα...μπορούμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι, αρκεί να δούμε αυτά που πραγματικά έχουν αξία. Δεν θέλω να ξυπνήσω στα 60 μου και να πω "τι έκανα;", "τι έζησα"...

Θέλω να έχω εγγόνια και να τους λέω ιστορίες για τότε...
...που βρέθηκα σε εκείνο το σπίτι και μιλούσα με τους γονείς της φίλης μου μέχρι να ξημερώσει
...που αντέδρασα σε αυτό που μου φάνηκε λάθος
...που ξενύχτησα για να κάνω μια εργασία γιατί την υπόλοιπη εβδομάδα έπινα μπύρες με φίλο που χώρισε
...που μου ήρθε ιδέα για τη διπλωματική μου στις τουαλέτες της σχολής
...που οι μαθητές μου έγιναν κάτι καλύτερο από εμένα
...που περπάτησα ώρες στο λεκανοπέδιο της Αττικής για να σκεφτώ έρωτες, φιλίες και συνεργασίες
...που χάθηκα σε ένα προάστιο του Λονδίνου γιατί είχα ψάξει μόνο το πως να πάω και όχι τον γυρισμό
...που χάθηκα στο κέντρο της Αθήνας, στο μέρος που υποτίθεται ότι γνωρίζω καλά
...που έπεσα γυμνός στο χιόνι μετά τη σάουνα κάτω από το φως του Βόρειου Σέλαος (πόσο παράταιρο ακούγεται στην γενική!)
...που πήγα στο σχολείο (ως δάσκαλος) χωρίς ούτε μία ώρα ύπνο και έκανα καλό μάθημα

"Πάρε το Dewey!"

Η εμπειρία της πρακτικής μου είχε ατελείωτες ώρες διαβάσματος στο αναγνωστήριο του Αριστοτελείου… Ειδικά το μάθημα της πρακτικής, που ήταν και το τελευταίο, με την τεράστια ύλη παιδαγωγικών τάσεων και πρακτικών μας είχε αποτελειώσει! Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, είχαμε αρχίσει να κάνουμε μικρούς Πλατωνάκους (για όσους δεν γνωρίζουν, είναι κάτι ενοχλητικά διαφημιστικά χαρτάκια που διαφημίζουν έναν όμιλο «Πλάτων» και έχουν μπροστά έναν κύριο, ο οποίος έγινε η μασκότ μας).

Μέσα σε αυτήν την κούραση, συζητούσαμε με την ομάδα μου (ναι, διαβάζαμε όλοι μαζί) για το σε ποια απ’ όλες τις τάσεις ανήκει ο Dewey, ένας αμερικανός παιδαγωγός. Είχε στοιχεία από πολλές τάσεις και καταλήξαμε στο γεγονός ότι ο Dewey είναι σε σύγχυση γιατί δεν γνωρίζει που ανήκει και κάναμε διάφορα τέτοια αστεία… Μέχρι να γίνει το μεγάλο λάθος! Ένας από εμάς έκανε την κίνηση να πει: «Πάρε το Dewey!».

Γνωρίζουμε όλοι νομίζω το παιχνίδι «Πάρε τον παπά» που παίζαμε μικροί… Ήταν αυτό ακριβώς το πράγμα, αλλά συνοδευόταν από μια σύγχυση… Παίζαμε άπειρες ώρες… ανταλλάσσαμε συνέχεια το «Dewey”… Με αυτό δώσαμε εξετάσεις, με αυτό πήραμε τις βεβαιώσεις κτήσης πτυχίου, με αυτό κάναμε τα χαρτιά των αναπληρωτών μας (!), με αυτό συνεχίζουμε… 

Εμπειρίες Πρακτικής: Πρωταγωνιστές

Δεν έχω κάνει ένα συγκεκριμένο ποστ ακόμα για την πρακτική μου. Ήθελα να το κάνω δεδομένου ότι ήταν αντικειμενικά μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, πιο έντονες, πιο δημιουργικές και πιο ευχάριστες περιόδους της ζωής μου. Ήταν μια περίοδος που έμαθα πολλά για τη διδασκαλία, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, αλλά επίσης και για το σχολείο ως οργανισμό (πως λειτουργεί και λοιπά). Σε συζητήσεις που είχα και με άλλα άτομα από άλλα παιδαγωγικά της χώρας καταλήγω στο ότι η εμπειρία της πρακτικής όπως την ζήσαμε εμείς ήταν πολύ πιο ουσιαστική και για την μετέπειτα δουλειά μας, αλλά κυρίως πολύ ουσιαστική στον τρόπο που μας επαναπροσδιόρισε ως ανθρώπους, ως δασκάλους πια.

Σε αυτό το ταξίδι της πρακτικής είχα άλλους τέσσερις συνοδοιπόρους. Είναι τα άτομα της ομάδας μου, οι – αρχικά – άγνωστοι με τους οποίους θα έπρεπε στη συνέχεια να συνεννοηθώ για ένα εξάμηνο. Το θέμα είναι ότι η εξέλιξη της ιστορίας μας έκανε να γίνουμε φίλοι και να γελάμε απίστευτα πολλές ώρες μαζί.

Λίγα λόγια για τα παιδιά:

Δ.: Η Δ. ήταν η μόνη από τους τέσσερις που γνώριζα από πριν. Δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις, αλλά λέγαμε ένα γεια στη σχολή. Πρώτη φορά την είχα δει σε ένα μάθημα που συμμετείχαμε και οι δύο σε κάτι ομάδες διδασκαλίας. Ψαγμένη, ενημερωμένη, εναλλακτική, μα πάνω απ’ όλα συνειδητή. Αυτό που κάνει θέλει να το κάνει καλά, αλλά έχει κάποια προβλήματα με την οργάνωση του χρόνου. Το ταλέντο που έχει όμως στη διδασκαλία την κάνει να σώζει την κατάσταση την τελευταία στιγμή.  Το ότι σκέφτεται πολλά πράγματα την κάνει να φαίνεται λίγο χαμένη στον κόσμο της, αλλά κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει.

Α.: Η Α είναι ξαδέρφη της Δ. Έχει πάει στα ίδια σχολεία με τη Δ. στην ίδια σχολή και , εν τέλει, έβγαλαν και τον ίδιο βαθμό πτυχίου. Καθότι πολύ χαμηλών τόνων η Δ. η ξαδέρφη της πάντα ήταν, ή τουλάχιστον έμοιαζε, πολύ πιο δυναμική. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να  περιγράφει καταστάσεις με τις οποίες ακόμα και αν δεν είναι γελοίες θα γελάσεις. Χωρίς να είναι φυτό ήταν πάντα από τους καλύτερα προετοιμασμένους κατά τη διάρκεια της πρακτικής και αυτή που είχε τη δυναμική που χρειαζόταν η ομάδα.

Κ.: Ο Κ. ο ψηλός! Με ύψος κοντά στα 2 μέτρα ο Κ. κατάφερε να με κάνει να νιώσω για πρώτη φορά κοντός. Κοντοχωριανός, αλλά τον γνώρισα στη σχολή την πρώτη μέρα της πρακτικής. Τον είχε πάρει το μάτι μου σε ένα μάθημα – εντάξει, δεν είμαστε και πολλοί άντρες στη σχολή – αλλά όπως όλοι δεν πατούσαμε και πολύ στις διαλέξεις. Ήταν αυτός ο οποίος δούλευε πιο κοντά στον τρόπο που δουλεύω εγώ. Το κλασικό αντρικό: πρακτικό, όσο αρκεί και όχι λιγότερο ή με υπερβολές. Μου θυμίζει αρκετά τους φίλους μου από το λύκειο θα έλεγα και ήταν ο μόνος που έλεγε ναι στην πόση μπίρας μετά το μάθημα

Μ.: Με τη Μ. η αλήθεια είναι ότι άργησα να δεθώ από την άποψη ότι έπρεπε να περάσουν κάποιες μέρες για να βρούμε κώδικες επικοινωνίας. Μου φαινόταν αρκετά συντηρητική και με πολύ απόλυτες απόψεις. Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει μαζί της τις πιο εποικοδομητικές συζητήσεις είτε αφορά τους μπάτσους εννοώ… τους αστυνομικούς, αλλά και τη θρησκεία. Είναι ίσως εκείνη που διάβασε περισσότερο από όλους μας και δούλεψε περισσότερο. Ήταν μάλιστα εκείνη που μας επανέφερε στην τάξη κάθε φορά που παρεκτρεπόμαστε… και ήταν πολλές αυτές οι φορές…

Νομίζω ότι μου αρέσει ως ιδέα και θα το κρατήσω όπως τα σίκουελ…