Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Γυναίκα..

Γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
Γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις





Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Εργασία Vol. 3

15/11/2009

Προφανώς έχω γράψει κι άλλες εργασίες από την εργασία Vol. 2, αλλά καμία που να μου τη θυμίζει τόσο έντονα. Βράδυ χειμώνα, όπως και τότε, όχι με ίδιες θερμοκρασίες βέβαια. Ελληνικός καφές και τοστάκι φτιαγμένα από τα χεράκια μου (που σαι μάνα να με δεις!!!) και μια εργασία που γίνεται τελευταία στιγμή. Μια φίλη μου λέει ότι πάντα τα καταφέρνω, κάτι σαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας ένα πράγμα! Μακάρι να βγει σωστή και σήμερα!

Πλέον, το μεταπτυχιακό με έχει βάλει σε άλλους ρυθμούς. Είναι αρκετά πιεστικό και μας κρατάει όλους σε εγρήγορση. Ωστόσο, όταν είσαι από τον Σεπτέμβρη σε ρυθμούς καμία σχέση με το ελληνικό πανεπιστήμιο κάποια στιγμή κλατάρεις. Αυτό έγινε και σε εμένα και όλα πήραν αναβολές την εβδομάδα που μας πέρασε και όσα έγιναν ήταν με ρυθμούς χελώνας.

Εύλογο το ερώτημά σου αναγνώστη, γιατί αντί να κάνω εργασία κάθομαι και γράφω στο μπλογκ; ε, ΓΙΑΤΙ;;; Ίσως θέλω να ξορκίσω το "κακό" και να έχει την ίδια επιτυχία με την πριν από δύο χρόνια εκείνη η εργασία. Όπως τότε, έτσι και τώρα κάνω κάτι που μου αρέσει, ίσως όχι κάτω από ιδεατές συνθήκες, αλλά μ'αρέσει. Αυτό είναι που μου δίνει κουράγιο, ότι μετά από πολύ καιρό κάνω αυτό που ευχαριστιέται η ψυχή μου.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Blog-οπαίχνιδο

Ο αδερφός (the brother) με κάλεσε να πω 7 αλήθειες που δεν γνωρίζετε για μένα..
Ας ξεκινήσουμε.

1. Πραγματικά ντρέπομαι γι'αυτό, αλλά δεν ξέρω να κολυμπάω! Είμαι από βουνό, δεν φταίω!

2. Το παρατσούκλι μου στο δημοτικό ήταν φούσκας επειδή ήμουν λίγο τσουπωτός.. Όταν όμως στο γυμνάσιο τα πήρα σε ύψος, τους έδειξα...

3. (και για να φύγουμε από τα παιδικά τραύματα) Όταν ήμουν φοιτητής, γυρνώντας απ'έξω έβγαλα τα ρούχα μου και κυκλοφορούσα γυμνός στους διαδρόμους της εστίας.

4. Ήτανε να με πούνε Γιάννη, ο πατέρας μου έβαλε βέτο στη νονά και έγινε νταραβέρι καλό στα βαφτίσια μου

5. Στην τρίτη λυκείου, πήρα κιθάρα για να κάνουμε με τους φίλους μου συγκρότημα. Την έπιασα μόνο τρεις φορές στα χέρια μου...

6. Πήγα θετική γιατί μου άρεσαν τα μαθηματικά, χημεία, βιολογία και για να πάω εν τέλει σε θεωρητική σχολή

7. Έχω κάνει ιατρική επέμβαση που δεν γνωρίζουν ακόμα και μέλη της οικογένειάς μου

Με τη σειρά σας, οι πέντε πρώτοι σχολιαστές καλείστε να συμμετέχετε στο παιχνίδι

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Λέξεις...

Σιωπή...

Σαν αυτή που επικρατεί στις αποχωρήσεις που λέτε "τα λέμε", αλλά δεν θα τα πείτε ποτέ ξανά

Σαν την "εκκωφαντική" στιγμή που είστε ανάμεσα σε τόσο κόσμο και φασαρία

Σαν αυτή των δευτερολέπτων πριν σας πάρει ο ύπνος


Εικόνες...

Όπως το φεγγάρι όταν είναι μισό...

Όπως το ζευγάρι στα σκαλάκια να το κοιτάει σιωπηλό 


Όπως σου είχα πει σε ένα όνειρο


Μουσικές...

Που ακούγαμε παλιά...

Που στοίχειωσαν στιγμές

Που έμειναν μαζί μας


Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Εκεί στο Νότο...

Εκεί που το φεγγάρι μοιάζει μεγαλύτερο...

Εκεί που η μέρα παλεύει με τη νύχτα πιο δυνατά...

Εκεί που το καλοκαίρι κρατάει περισσότερο...

Κλείνω τα μάτια...

Όλα είναι ίδια...όλα διαφορετικά...

Μακριά από τις άσχημες μνήμες, που όμως υπάρχουν...

Κόντα σε καινούρια πράγματα που φοβίζουν...

Καινούριοι άνθρωποι...καινούριος εγώ (;)

Γεύση σαν γλυκόξινη σάλτσα...

Γεύση από μια θάλασσα που είναι μακριά, αλλά και τόσο κοντά...

Όλα εδώ... στο ΝΟΤΟ


Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

τέλος καλοκαιριού

Μετά από πολλά χρόνια ανέβασμα και κατέβασμα πλατεία - σπίτι με τα πόδια


Φωτιά, μπύρες και κουβέντα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στην κορυφή του απέναντι βουνού


Αστεία στις κοπέλες από τα διπλανά χωριά στον φούρνο


Βλάχικες πίτες, χοροί και τσίπουρο μέχρι τελικής πτώσης και τα τρία


Νέες γνωριμίες  που θα μείνουν αξέχαστες


Ξαπλωμένοι στα χόρτα στα σκοτεινά να δούμε ποιος από εμάς θα δει τα πιο πολλά αστέρια να πέφτουν


Βλέμματα συμπάθειας, βλέμματα χαράς, βλέμματα που σου κόβουν την ανάσα

Σήμερα, το φεγγάρι είναι πολύ φωτεινό. Συνήθως στο σκοτάδι του βουνού φαίνονται άπειρα αστέρια, αλλά απόψε μόνο κάποια - τα πιο δυνατά - μπορούν να κερδίσουν λίγη λάμψη δίπλα στη μεγάλη πριγκίπισσα, την πανέμορφη Σελήνη.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Μυρίζει μαλλί της γριάς ή είναι η ιδέα μου;

Η βόλτα στο ποτάμι τελειώνει πολύ γρήγορα...ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται γιατί έχει ήδη περάσει μιάμιση ώρα.

Οι χήνες ξεκίνησαν να βγαίνουν σιγά σιγά από το νερό και αφού καθαρίσουν τα φτερά τους πηγαίνουν για τον βραδινό τους ύπνο. Έχουν εξασφαλίσει το φαΐ τους από τα άπειρα - και το εννοώ άπειρα - παιδάκια που έσερναν μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες και παππούδες με σακούλες από γαριδάκια για να τις ταΐσουν! Όλα στη ζωή τους μοιάζουν τόσο απλά που τις ζηλεύω.

Η νύχτα συνεχίζει με φίλους σε ένα μαγαζάκι στην παλιά πόλη. Τόσο ήρεμα που η μέρα θυμίζει τα καλοκαίρια στο χωριό.

Είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα ή το ουράνιο τόξο μετά από αυτήν; Προτιμώ το δεύτερο. 

Από σήμερα σταματώ να ασχολούμαι με τους γιατρούς. Μόνο τα απαραίτητα. Απλά κατάλαβα πόσο βασικό είναι κάποιος επιστήμονας να είναι πάνω απ' όλα άνθρωπος... και έρχονται τα λόγια του Μακάρενκο για μια ακόμα φορά στο μυαλό μου. Τα ανέβασα σε προηγούμενο ποστ, δεν αξίζει να ανακυκλώνομαι.

P.S.: Ένα πολύ ωραίο ποστ, με ένα πολύ ωραίο τραγούδι και μήνυμα είναι αυτό της pandeaf. Πραγματικά, το καλύτερο κλείσιμο της βραδιάς μου. 

Επιτέλους γαλήνη...

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

"Αύγουστος.."

1η γιατρός:
Λύκος

2ος γιατρός:
Φωτοδερματίτιδα

3η γιατρός:
Λειχήνες

Τρεις διαγνώσεις μετά και έφτασα το μηδέν... μάλλον υπό το μηδέν αφού ο οργανισμός μου από τα πολλά φάρμακα απέκτησε και αδύναμο ανοσοποιητικό με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για τις μυκητιάσεις και μια μικροεπέμβαση.
Τα ίδια συμπτώματα, χωρίς αποτέλεσμα από τους γιατρούς (;) και τις θεωρίες τους.

Πλέον, δεν φοβάμαι...έχω κουραστεί. Μπορεί αυτό να πρέπει να με φοβίζει περισσότερο, αλλά δεν ξέρω ποιο συναίσθημα υπερισχύει πια...

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Internet Hot Spot...στο πίσω μπαλκόνι#2

Σα να μην πέρασε μια μέρα... έναν χρόνο πριν καθόμουν στο πίσω μπαλκόνι και έκανα μια  ανασκόπηση των αναμνήσεών μου από το χωριό. Φετος, είμαι στην ίδια κατάσταση στο ίδιο μπαλκόνι, με τον ίδιο υπολογιστή. Κάτι σαν επετειακό ποστ ένα πράγμα.

Δεν έχω μπορέσει να μπω να δω αναρτήσεις κανενός. Έχω έναν μήνα και κάτι που εμφάνισα ένα δερματικό πρόβλημα και σήμερα, μετά από τρεις διαφορετικές διαγνώσεις και της παναγιάς τα μάτια από φάρμακα (κορτιζόνη, αντιβιώσεις, κρέμες κλπ) μπορώ να πω ότι είμαι καλύτερα.

ελπίζω αν βρω χρόνο να μπω να δω τα νέα σας.

την καλημέρα μου!

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

23

H μεγαλύτερη έκπληξη κρύβεται στα μικρά πράγματα, ακόμα και αν δεν παίρνουν εύκολα φωτιά..






Η πόλη που τόσο πάλεψα να μισήσω στην αρχή, μου έδωσε μεγάλες συγκινήσεις στο τέλος παρά τις δυσκολίες...

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

"Ένας άνθρωπος...

...θα έπρεπε να έχει μόνο μία ειδικότητα - θα έπρεπε να είναι Άνθρωπος  με κεφαλαίο γράμμα, ένας πραγματικός άνθρωπος"

- Αντόν Σεμιόνοβιτς Μακάρενκο

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Μνήμες #2


"25/01/2009

Tαξίδια αληθινά, ταξίδια ψεύτικα…
[…]

Ξαφνικά, στο σημείο που ο Piaget μιλούσε για τη μάθηση ακούγεται από έξω το τραγούδι Sometimes από James και σε συνδυασμό με τη βροχή (δεν ήθελα και πολύ...) ξεκίνησα να ταξιδεύω...
Βρίσκομαι στο αεροπλάνο, οικονομική θέση, αλλά εγώ έχω ένα πλατύ χαμόγελο...στα αυτιά μου από το mp3 ακούγεται το Sometimes...η θέα από ψηλά είναι υπέροχη..."
[…]
Κάπως έτσι περιέγρφα το Εράσμους έξι μήνες πριν πάω. Ονειροπόλος είμαι ο άτιμος! Το ήθελα όμως πολύ και εν τέλει το κατάφερα. Ήθελα να ξεφύγω...να ξεφύγω από τους φόβους και τα όριά μου, τους φόβους και τα όρια των άλλων, ίσως και τον εαυτό μου τον ίδιο.

Πλέον, κάνω ξανά όνειρα...για μια καινούρια αρχή από Σεπτέμβριο, όχι μόνο σε νέα πόλη, αλλά και σε άλλους τομείς. Να βρω κάτι να με ενθουσιάζει και να μου δίνει ζωή...Φέτος, τόσο οι δάσκαλοι όσο και όλοι οι υπόλοιποι με όσους συνδιαλέχτηκα δεν μου άφησαν και την καλύτερη εντύπωση. Ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω εδώ... Ποτέ δεν ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που ένιωθα με τους συμφοιτητές μου στην πρακτική. 

Μπορώ να καταλάβω ότι η ζωή είναι διαφορετική από το ό,τι μπορεί να ζήσαμε στο Πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι όλοι έτσι. Ένας φίλος μου με ταρακούνησε τις προάλλες καθώς μου είπε ότι έπαψα πια να μιλάω για πράγματα με ενθουσιασμό. Πριν από 9 μήνες ο ίδιος μου είχε στείλει ένα μέιλ που περιέγραφε την κατάστασή μου ως εξής:

Sindromo aggelos—onomazetai to sindromo sto opoio kapoios ipervolika
enthousiodis tipos prospathei na metadosei ton enthousiasmo tou stous
allous protinontas pragmata ta opoia oi alloi ta aporiptoun kai epeita
kanoun diapragmateuseis gia auta, panta me ton idio enthoysiasmo

Έχω αρχίσει να χάνω τον εαυτό μου;; θέλω να ελπίζω όχι. Απλά είναι η πρώτη χρονιά και για πρώτη φορά νιώθω ότι όλοι είναι "απέναντί" μου. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη ούτε στο ελάχιστο. Το προσπάθησα, αλλά έβρισκα πάντα έναν τοίχο με ένα γκράφιτι ΝΑ (να με συμπαθάτε) ΕΙΡΩΝΕΙΑ.


Έπεσαν και πολλά φέτος πάνω μου...περισσότερα από κάθε άλλη φορά και αποσυντονίστηκα. Έχω αρχίσει να βρίσκω πάλι τον εαυτό μου. Σήμερα ήρθαν και οι φίλοι μου από τη Θεσσαλονίκη και η μέρα μου πέρασε τόσο ωραία. Αρχισα να θυμάμαι πράγματα που έζησα μαζί τους, αλλά το πιο ωραίο είναι ότι δεν μιλήσαμε πολύ για το παρελθόν. Το θεωρώ ωραίο γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει παρόν και μέλλον, δηλαδή δημιουργήσαμε μελλοντικές μνήμες.


Ευχαριστώ παιδιά...

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

"Μέσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά...

...να χουν να λεν πως δεν σε γνώρισα ποτέ μου!"

Αυτό το τραγούδι μου έχει κολλήσει άσχημα τον τελευταίο καιρό. Ο οποίος τελευταίος καιρός είχε επισκέψεις στα νοσοκομεία, αντιβιώσεις, ιώσεις, φαρυγγίτιδες, λαρυγγίτιδες, ξανά αντιβιώσεις, κρεβάτι κλπ κλπ.

Αν εξαιρέσει κανείς τα προβλήματα υγείας - που είναι λογικά για πρώτη χρονιά στο σχολείο - αυτή η περίοδος είναι πάρα πολύ καλή, ειδικά μετά από κάποιους μήνες ψυχολογικής μιζέριας. Ανακατατάξεις σε όλους τους τομείς και αναθεωρήσεις σε πολύ μεγάλο εύρος.

Νιώθω σε έναν μεγάλο βαθμό διαφορετικός άνθρωπος. Αν έβλεπα τον εαυτό μου 7 μήνες πριν δεν θα με αναγνώριζα. Αυτό που νομίζω ότι μου στοίχισε περισσότερο είναι το απότομο της αλλαγής. Ξαφνικά, έχουμε υποχρεώσεις απέναντι στους μαθητές μας, απέναντι στους γονείς τους, απέναντι στους συναδέλφους, την πρωτοβάθμια, το ΙΚΑ (μια πονεμένη ιστορία).

Δεν θα κρύψω ότι ένα κομμάτι μου χαίρεται για τις αλλαγές αυτές. Μεγαλώνουμε και είναι μια λογική συνέπεια το να αλλάζει ο τρόπος σκέψης μας. Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα αλλοιωθεί ο βασικός κορμός του ποιος είμαι.

Αυτό το μπλογκ έχει υπάρξει προσωπικός ψυχαναλυτής και κάποιες φορές ο καλύτερός μου φίλος. Βοηθάει το να γράφεις τις σκέψεις σου, γιατί έτσι η εικόνα των πραγμάτων γίνεται πιο καθαρή. Το ότι τον τελευταίο καιρό δεν μπαίνω συχνά είναι καθαρά και μόνο θέμα χρόνου. Θα διαβάσω σιγά σιγά τα ποστ όλων όσων μιλάμε διαμπλογκικα, ελπίζω να μην κρατηθώ ξανά τόσες μέρες μακριά...

~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~ ~~~~~~~ ~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~

Το τραγούδι είναι το κόλλημά μου τον τελευταίο καιρό:


Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

όνειρα...


συνέχισε να ονειρεύεσαι!
θα το κάνω και εγώ
και όταν ξυπνήσουμε θα έχουμε κάνει την πραγματικότητά μας...όνειρο

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Τα χελιδόνια σε λίγο καιρό θα έρθουν



Είναι η μοίρα της πεταλούδας όταν σχηματίσει τα φτερά της να φύγει από το κουκούλι της. Όπως είναι η μοίρα του αετού να φύγει από τη φωλιά του και να ζει μοναχικά. Η θαλάσσια χελώνα μόνη της πρέπει να βρει το δρόμο για τη θάλασσα, και πρέπει να τα καταφέρει μέσα στη νύχτα για να μην την αποπροσανατολίσει το φως της ημέρας και δεχθεί επίθεση από γλάρους.
Η φύση είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα, εγώ ξέρω όμως κάτι διαφορετικό… τα χελιδόνια γυρνάνε πάντα στη φωλιά που γεννήθηκαν.

Υ.Γ.: Ποτέ δεν γιόρτασα τη μέρα του «Αγίου Βαλεντίνου», πάντα ήμουν με φίλους αυτήν τη μέρα. Φέτος, είμαι μακριά από οποιονδήποτε μπορεί να θεωρηθεί πραγματικός φίλος – τουλάχιστον που να μπορώ να είμαι σίγουρος

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Νέα (;) ανάρτηση



Ήταν να είναι νέα ανάρτηση, αλλά μπήκε στο πρόχειρο.  


Εργασία για το σπίτι… «ας προβληματιστούμε»
Άσκηση 1: σακίδιο, φοβάμαι (και εγώ)
Άσκηση 2:Mahler, Μπράβο στα παιδιά (μπράβο στα παιδιά)

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Μνήμες (ή θαύματα #2)


Ενώ όταν ήμουν στη Φινλανδία δεν ένιωθα τόσο πολύ ότι γινόταν κάτι τόσο σημαντικό, αφού γύρισα δεν μιλούσα καθόλου για το τι έγινε εκεί. Και ξαφνικά… τους τελευταίους μήνες θα βρίσκω πάντα να πω κάτι είτε για το πώς κάνουν κάποια πράγματα οι Φινλανδοί, είτε για τον τρόπο ζωής, είτε για το πανεπιστήμιο. Ακούγοντας ράδιο ένα απόγευμα, έπαιξε το τραγούδι «Οι άγγελοι» του Ρέμου. Αυτομάτως με πήγε πίσω στο χρόνο, κάποιες βδομάδες πριν γυρίσω Ελλάδα…
Όπως κάθε μέρα, έτσι και εκείνο το μεσημέρι πήγαμε στο εστιατόριο του πανεπιστημίου να φάμε με τον συγκάτοικο. Εκεί κάτσαμε σε ένα τραπέζι όπου καθόταν μια γνωστή του, την οποία είχα δει σε κάποια μαθήματα. Στην αρχή ήταν κουμπωμένη, το ίδιο και εγώ, αλλά μετά ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα EILC (εντατικά μαθήματα γλώσσας) που εκείνη έκανε στο Ελσίνκι και εγώ στην πόλη μας.
Η συζήτηση από εκείνο το σημείο και μετά πήρε φωτιά, οπότε συνειδητοποιούμε – μετά από 45 λεπτά – ότι το εστιατόριο έπρεπε να κλείσει… Ο συγκάτοικος δεν είχε σταυρώσει κουβέντα… Κάπως έτσι κύλησαν και οι υπόλοιπες μέρες, με εξόδους, επισκέψεις σε σπίτια, κάμποσο ποτό, πολλές ποδηλατάδες και πολύ γέλιο. Όταν είχαμε βγει με τους φίλους μου (ναι, μετά από τόσο καιρό ξεχώρισα και κάποιους φίλους από το Εράσμους που ακόμα κρατάμε επαφή) και κατάλαβε την τρέλα που κουβαλούσαμε πετάει την ατάκα που την έκανε αμέσως αποδεκτή: «You are NOT normal», για να προσθέσει μετά «Thats why I like you guys..»
Ο καιρός όμως περνάει τόσο γρήγορα όταν περνάς καλά… οπότε η τελευταία βόλτα στην παγωμένη Karjamäentie (η οδός που μέναμε) είναι η νύχτα που θυμάμαι πιο καλά από καμία άλλη στη Φινλανδία. Εκεί χαιρετηθήκαμε, εκεί κλάψαμε, εκεί γελάσαμε όπως την πρώτη μέρα, εκεί με είπε crazy greek με εκείνη τη σλάβικη προφορά που είχε πάψει να με ενοχλεί και το τέλος ήταν απλό… σαν να ξαναβλεπόμαστε την επόμενη μέρα… Το μόνο που την πρόδωσε ήταν το χέρι στα μάτια φεύγοντας. 

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ- ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ
Ανέβηκε από axtida. - Ανακαλύψτε άλλα μουσικά videos.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Του το κρατάω αυτού του κόσμου...




Νιώθω πολλές φορές να πνιγόμαστε στις κοινωνικές συμβάσεις...τα μέσα από τον χρόνο καθορισμένα στερεότυπα που θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να ταιριάζουμε. Οτιδήποτε άλλο απλά αποτελεί αποκλίνουσα συμπεριφορά...λες και δεν έχουμε όλοι μας κάποιες "αποκλίνουσες συμπεριφορές"..




...λες και δεν είμαστε όλοι ξεχωριστές προσωπικότητες...






Αυτός ο κόσμος στον οποίο ζούμε δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του σε πολλούς γύρω μας. Σε ένα παιδί με αναπηρία, σε έναν μαύρο, σε έναν μετανάστη, σε μια γυναίκα, σε έναν ή μια ομοφυλόφιλο, σε έναν γέρο που πια δεν μπορεί να εργαστεί ή να προσφέρει, σε έναν νέο που δεν μπόρεσε να σπουδάσει...


Αυτή η λίστα δεν θα τελειώσει ποτέ...






Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο με ένα είδος φαγητού, με ένα είδος ποτού, με ένα είδος διασκέδασης, με ένα είδος σωματοτύπου, με ένα είδος ντυσίματος, με έναν τρόπο σκέψης.






Φέτος δουλεύω με ένα παιδί που έχει αυτισμό. Η κοινωνία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Η πολιτεία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Παρά τις δυσκολίες, εγώ πηγαίνω χαρούμενος στο σχολείο. Γιατί έμαθα πράγματα που σε τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο δεν τα αγγίξαμε καν. Έμαθα ότι για κάποια άτομα - κάτι μικρό για όλους τους υπόλοιπους - μπορεί να είναι άθλος, και όταν το καταφέρνουν είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα!!