Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Μνήμες (ή θαύματα #2)


Ενώ όταν ήμουν στη Φινλανδία δεν ένιωθα τόσο πολύ ότι γινόταν κάτι τόσο σημαντικό, αφού γύρισα δεν μιλούσα καθόλου για το τι έγινε εκεί. Και ξαφνικά… τους τελευταίους μήνες θα βρίσκω πάντα να πω κάτι είτε για το πώς κάνουν κάποια πράγματα οι Φινλανδοί, είτε για τον τρόπο ζωής, είτε για το πανεπιστήμιο. Ακούγοντας ράδιο ένα απόγευμα, έπαιξε το τραγούδι «Οι άγγελοι» του Ρέμου. Αυτομάτως με πήγε πίσω στο χρόνο, κάποιες βδομάδες πριν γυρίσω Ελλάδα…
Όπως κάθε μέρα, έτσι και εκείνο το μεσημέρι πήγαμε στο εστιατόριο του πανεπιστημίου να φάμε με τον συγκάτοικο. Εκεί κάτσαμε σε ένα τραπέζι όπου καθόταν μια γνωστή του, την οποία είχα δει σε κάποια μαθήματα. Στην αρχή ήταν κουμπωμένη, το ίδιο και εγώ, αλλά μετά ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα EILC (εντατικά μαθήματα γλώσσας) που εκείνη έκανε στο Ελσίνκι και εγώ στην πόλη μας.
Η συζήτηση από εκείνο το σημείο και μετά πήρε φωτιά, οπότε συνειδητοποιούμε – μετά από 45 λεπτά – ότι το εστιατόριο έπρεπε να κλείσει… Ο συγκάτοικος δεν είχε σταυρώσει κουβέντα… Κάπως έτσι κύλησαν και οι υπόλοιπες μέρες, με εξόδους, επισκέψεις σε σπίτια, κάμποσο ποτό, πολλές ποδηλατάδες και πολύ γέλιο. Όταν είχαμε βγει με τους φίλους μου (ναι, μετά από τόσο καιρό ξεχώρισα και κάποιους φίλους από το Εράσμους που ακόμα κρατάμε επαφή) και κατάλαβε την τρέλα που κουβαλούσαμε πετάει την ατάκα που την έκανε αμέσως αποδεκτή: «You are NOT normal», για να προσθέσει μετά «Thats why I like you guys..»
Ο καιρός όμως περνάει τόσο γρήγορα όταν περνάς καλά… οπότε η τελευταία βόλτα στην παγωμένη Karjamäentie (η οδός που μέναμε) είναι η νύχτα που θυμάμαι πιο καλά από καμία άλλη στη Φινλανδία. Εκεί χαιρετηθήκαμε, εκεί κλάψαμε, εκεί γελάσαμε όπως την πρώτη μέρα, εκεί με είπε crazy greek με εκείνη τη σλάβικη προφορά που είχε πάψει να με ενοχλεί και το τέλος ήταν απλό… σαν να ξαναβλεπόμαστε την επόμενη μέρα… Το μόνο που την πρόδωσε ήταν το χέρι στα μάτια φεύγοντας. 

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ- ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ
Ανέβηκε από axtida. - Ανακαλύψτε άλλα μουσικά videos.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Του το κρατάω αυτού του κόσμου...




Νιώθω πολλές φορές να πνιγόμαστε στις κοινωνικές συμβάσεις...τα μέσα από τον χρόνο καθορισμένα στερεότυπα που θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να ταιριάζουμε. Οτιδήποτε άλλο απλά αποτελεί αποκλίνουσα συμπεριφορά...λες και δεν έχουμε όλοι μας κάποιες "αποκλίνουσες συμπεριφορές"..




...λες και δεν είμαστε όλοι ξεχωριστές προσωπικότητες...






Αυτός ο κόσμος στον οποίο ζούμε δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του σε πολλούς γύρω μας. Σε ένα παιδί με αναπηρία, σε έναν μαύρο, σε έναν μετανάστη, σε μια γυναίκα, σε έναν ή μια ομοφυλόφιλο, σε έναν γέρο που πια δεν μπορεί να εργαστεί ή να προσφέρει, σε έναν νέο που δεν μπόρεσε να σπουδάσει...


Αυτή η λίστα δεν θα τελειώσει ποτέ...






Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο με ένα είδος φαγητού, με ένα είδος ποτού, με ένα είδος διασκέδασης, με ένα είδος σωματοτύπου, με ένα είδος ντυσίματος, με έναν τρόπο σκέψης.






Φέτος δουλεύω με ένα παιδί που έχει αυτισμό. Η κοινωνία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Η πολιτεία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Παρά τις δυσκολίες, εγώ πηγαίνω χαρούμενος στο σχολείο. Γιατί έμαθα πράγματα που σε τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο δεν τα αγγίξαμε καν. Έμαθα ότι για κάποια άτομα - κάτι μικρό για όλους τους υπόλοιπους - μπορεί να είναι άθλος, και όταν το καταφέρνουν είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα!!