Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Σκέψεις

Έχω καιρό να γράψω... Συνέβησαν και πολλά, τα ξεπεράσαμε κι αυτά! Καλό είναι η ζωή να φέρνει δυσκολίες, μας κάνει πιο δυνατούς εν τέλει. Μας αλλάζει όμως; Είμαι στο γραφείο, κοιτάω το φεγγάρι να φωτίζει τα βουνά, ακούω James, πίνω ελληνικό και γράφω κλασικά εργασία τελευταία στιγμή! Τα ίδια που έκανα τον πριν κάτι μήνες, τα ίδια που έκανα πέρσι, τα ίδια που έκανα στη σχολή.

Σίγουρα οι καταστάσεις δεν είναι ταυτόσημες, αλλά παρόμοιες. Και ξαναλέω...αλλάζουμε πραγματικά; μπορεί απλά να αλλάζουμε σχήμα αλλά η ουσία να μένει ίδια. Θυμάμαι ένα παιδί - που τότε νόμιζε ότι έχει μεγαλώσει, ίσως ακόμα να μην το έχει κάνει - να γράφει πριν το ταξίδι του στη Φινλανδία, πριν καν υπάρξει, πριν καν μπει ουσιαστικά στο πρόγραμμα. Το έκανε όμως ο άτιμος! Όπως και πολλά άλλα που δεν του τα είχα, αλλά σε κάποια άλλα πράγματα θα παραμείνει χέστης...

δεν πειράζει... one step at a time! Αλλάζουμε τελικά (παρατηρείτε κι εσείς μια σχιζοφρένεια στον μπλογκερ, ε; ) και τις περισσότερες φορές προς το καλύτερο, αλλά για να πας εκεί πρέπει να κάνεις και κάποια βήματα πίσω, ώστε να υπάρχει μια ισορροπία... αν η ζωή ήταν μόνο μια ευθεία γραμμή, δεν θα τη θέλαμε.

Το πιο τρομακτικό είναι όταν το παρελθόν επιστρέφει...δηλαδή όταν λέμε επιστρέφει, είναι σα να έχουν συνεννοηθεί όλοι! Κάποιες επιστροφές είναι από αυτές που λες πόσο μικρός είναι ο κόσμος, κάποιες άλλες θα τις έκανες εσύ ο ίδιος κάποια στιγμή και κάποιες άλλες είναι απλά πολύ δύσκολο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου...όχι τόσο για αυτά που έγιναν, όσο για όσα επέτρεψες εσύ να γίνουν.

Δεν ξέρω αν θα μπω να ξαναγράψω σύντομα, όχι ότι δεν έχω κάτι να πω, όχι ότι δεν το θέλω... απλά κάποιες φορές η ζωή παίρνει το τιμόνι και σου πάει εκεί που θέλει. είσαι στην τροχιά σου, αλλά δεν είναι το ίδιο να κρατάς και το τιμόνι και να ελέγχεις τις ταχύτητες.....

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

London's calling #4

Οργή...
Βία...
Αγανάκτηση...
Όνειρα...
Ελπίδα (;)...

Μια χώρα που παραπαίει, μια κοινωνία χωρίς σαφείς στόχους και, ακόμα χειρότερα, μια γενιά χωρίς σαφείς στόχους. Διαβάζω για αυτοκτονίες, για επικλήσεις βοήθειας και για πολλά άλλα... Αν και πολιτικά ιδεολογικά τοποθετημένο άτομο προσπάθησα το μπλογκ να μην αποκτήσει τέτοιο χαρακτήρα, αλλά νομίζω ότι τώρα δεν μπορώ να κρατηθώ...

Ένας καπιταλισμός στην πιο άγρια μορφή του. Η έννοια του κέρδους, της επίδοσης έχει ξεφύγει. Αν μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η επένδυση (sic) στο ανθρώπινο κεφάλαιο έσωσε τον καπιταλισμό πολύ φοβάμαι ότι τώρα δεν τον σώζει τίποτα. Σάπιο σύστημα, σάπια κοινωνία.

Παράδειγμα: Στην Αγγλία, μητέρα του νεοφιλελευθερισμού (να ναι καλά η Θάτσερ!) ο μόνος στόχος στα σχολεία είναι το performance! Το πόσο καλά θα τα πάνε τα παιδιά στις εξετάσεις, γι' αυτό και μπορούν τα σχολεία (σαν ως επιχειρήσεις) να προσλάβουν μη καταρτισμένα άτομα να διδάξουν. Δηλαδή, εγώ αν έχω ένα σχολείο μπορώ να βρω κάποιον και να του πω θα σε κάνω δάσκαλο, έλα στο σχολείο μου!

Δεν είναι αυτό το όραμά μου για την κοινωνία, γιατί δεν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι. Οδηγούμαστε εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα σήμερα. Μου είναι αδιανόητο οικονομίες τόσο μεγάλες (!), δυνατές (!), αξιόπιστες από τις αγορές (!) να έχουν τέτοια φτώχεια και μιζέρια!!!!

Δεν νοσταλγώ καμία Σοβιετική Ένωση, είδαμε πως εφαρμόστηκε εκεί ο Σοσιαλισμός (ποιος;;;;), αλλά τι να το κάνω όταν όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες στον Καπιταλισμό, αλλά όλοι ξεκινάνε από ΠΟΛΥ διαφορετικές αφετηρίες.

Μια μαζική αποχαύνωση! Μια μαζική ψευδαίσθηση που πια καταρρέει!

Ποια είναι η λύση όμως; Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω. Μέχρι τα τώρα όριζα τον εαυτό μου σοσιαλιστή. Δεν ξέρω όμως αν μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει πραγματικότητα αν δεν είναι μαζική απαίτηση. Και γιατί δεν είναι μαζική απαίτηση; Κάποιοι θα πουν ότι είναι η αντίσταση του συστήματος που προσπαθεί με προπαγάνδα και προβοκάτσια να κρατηθεί η ήδη υπάρχουσα  αν-ισορροπία δυνάμεων. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι δεν μπορεί ο κόσμος να πειστεί "γιατί είδαμε πως εφαρμόστηκε ο Σοσιαλισμός".

Ούτε η μία ούτε η άλλη μου φαίνονται πειστικές απαντήσεις.

Εγώ πιστεύω στα μυρμήγκια! Ξέρεις φίλε μου αναγνώστη; Είναι κάτι μυρμήγκια στην Αφρική που ζούνε σε ένα μέρος που για χιλιόμετρα δεν έχει τίποτα που να μπορούν να φάνε! Έφαγαν το ένα το άλλο όπως κάνουμε εμείς τώρα;;;; Όχι!!! Βρήκαν τρόπο να συνεργαστούν και από τα χόρτα που ήταν γύρω τους άρχισαν να καλλιεργούν έναν μύκητα, τον οποίο μπορούν να χονέψουν. Κάπως έτσι μπορούν και κάνουν αποικίες δισεκατομμυρίων. Αυτό πιστεύω πια ότι θα μας σώσει .... η θα μας φάει αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο...τα μυρμήγκια!




Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

London's calling #3 or... how does friendship work?

Είναι η ζωή μια πουτάνα! Και δεν το λέω γιατί κάτι κακό έγινε, αλλά το γεγονός ότι μπορεί πράγματα τόσο καλά και τόσο άσχημα να συμβαίνουν την ίδια περίοδο. Μεγαλώνοντας η αλήθεια είναι ότι με τους περισσότερους φίλους μου κρατήσαμε πολύ καλές επαφές, με άλλους όχι και συνήθως με δική τους απόφαση, εκτός από μία φορά που εγώ αποτραβήχτηκα.

Από μικρός άκουγα ότι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη από μόνη της να στηρίξει μια φιλία, συνειδητοποίησα με τα χρόνια. Πάντα καταλάβαινα αν κάποιος είναι πραγματικός φίλος ή φίλη στις χαρές. Είναι δύσκολο οι άνθρωποι να μπορέσουν να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους και να χαρούν πραγματικά για τον άλλο, εκτός και αν είναι πραγματικά φίλοι του. Κάπως έτσι καταλαβαίνω κι εγώ τους φίλους μου. Αν δεν μπορώ μέσα μου να χαρώ πραγματικά, ίσως κάτι δεν πάει καλά.

Anyway, έστω και από μακριά χαίρομαι που έχω τρία τέσσερα άτομα που τους είπα την τωρινή μου κατάσταση (Love and other drugs...) και χαμογελούσαν περισσότερο απ'ό,τι εγώ! Μάλιστα, ο ένας με πήρε ξημερώματα (για μένα ξημερώματα είναι 8 το πρωί, μη ρωτήσει κανείς πώς ξυπνούσα για τη δουλειά, δεν θυμάμαι!

Όπως και να χει...παιδιά μου εκεί στην Ελλάδα, σας ευχαριστώ πολύ! Δεν μπορώ δυστυχώς να σας μιλάω όσο θα ήθελα, αλλά περνάω καλά και είμαι σίγουρος ότι είστε χαρούμενοι για μένα. Είμαι περήφανος που σας γνώρισα και ας μας χώρισε η απόσταση τα τελευταία τριάμισι χρόνια με Φινλανδίες, Αγγλίες και ελληνική παραμεθόριο! Κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι σα να μην πέρασε μια μέρα!

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Hey...J! (London's calling #2)




Μια υπέροχη βραδιά! Όλα και όλοι στα πράσινα λόγω του αγίου (click για να δεις τι εννοώ), άφθονη μπίρα και άφθονη διάθεση! Και εκεί που λες η βραδιά τελειώνει, εκεί που το φως έχει πέσει αρκετά - σημάδι ότι σε λίγο θα τα ανοίξουν τέρμα για να σε διώξουν - παίζει αυτό το τραγούδι.

Ασυναίσθητα, μια αγκαλιά, γίνεσαι ένα! Καρδιές να χτυπάνε δυνατά γιατί είναι τόσο κοντά, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μυρίζεις τον λαιμό μου και σε φιλάω στα μεταξένια μαλλιά σου. Με κρατάς σφιχτά αγκαλιά πάνω σου λες και δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ, ούτε κι εγώ...Ο κόσμος γύρω δεν έχει σημασία καθόλου, άλλωστε όσοι λεχρίτες (sic) φοιτητές σε πλησίασαν, φρόντισες από μόνη σου να τους δείξεις ότι σήμερα ήμαστε μαζί.

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω έχεις πετάξει τα τακούνια σου, η γυναίκα με τα ψηλοτάκουνα και το υπέροχο χαμόγελο έγινε ένα κοριτσάκι που πατούσε ξυπόλυτη στα παπούτσια μου. Καταλαβαίνεις ότι χαμογελάω κι αρχίζεις να κάνεις το γέλιο που μπορεί να με κάνει λιώσω.

Κουβέντα για τα τρελά πράγματα που έχεις κάνει στη ζωή σου με την Φινλανδή και τον Ιταλό λεχρίτη(sic) που σου την έπεσε, αλλά αφού έφαγε άκυρο δοκίμασε την - πάντα εύκολη - φίλη μας από τη χώρα του Αη - Βασίλη! Με κοιτάς και χαμογελάς! Σε τελείως διαφορετική πορεία από το σπίτι μου, σε συνοδεύω (sic, αλλά είμαι ένας κύριος!) μέχρι το δικό σου.

Θα με ρωτήσεις για τα ελληνικά και θα μου πεις ξανά "Είμαι θέα", εννοώντας "είμαι θεά" και είσαι όντως μια θεά! Οι άτιμες οι Ελληνίδες την έχουν κάνει τη δουλειά!

 Προσπαθείς να με πείσεις ότι δεν χρησιμοποιείς τις ίδιες λέξεις όπως "divine", "darling" και "fabulous" όλη την ώρα, αλλά το κάνεις και το λατρεύω! Όπως οι ιστορίες σου με το παχύ "ου" γιατί είσαι "from northen England, darling!".

Για τέλος, ένα πράσινο καπέλο, το κασκόλ μου που κράτησες, ένα γλυκό φιλί και ένα τεράστιο χαμόγελο! Ένας φίλος το απόγευμα μου έλεγε κάτι για κάρμα, τι καλό μπορεί να έκανα για να ζω κάτι τόσο ωραίο;

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

London Babe...

Απομένουν λιγότερες από 24 ώρες για την αναχώρηση. Ακόμα μία, αυτήν τη φορά για μεταπτυχιακό. Μετά από 40 κύματα είναι η αλήθεια, αλλά αύριο βράδυ θα κοιμηθώ στο υγρό Λονδίνο. Δεν έχω μπει στη διαδικασία να "φανταστώ" πώς θα είναι. Ίσως δεν το είχα συνειδητοποιήσει κιόλας τελείως με το τρέξιμο στο εδώ πανεπιστήμιο.

Χαιρέτισα φίλους, γνωστούς και συγγενείς και μένει μόνο η βαλίτσα. Ναι, ακόμα δεν έχω κάνει τη βαλίτσα μου :/   Θα τα καταφέρω όμως μου μένουν κάποιες ώρες.

Η γιαγιά θα δώσει τραχανά και καφέ "για να έχω". H E. μου έδωσε μια ατζέντα για να γράφω το πρόγραμμά μου, αλλά έχει σημειώσει και τα γενέθλιά της γιατί όσο ήμουν Ελλάδα με έπαιρνε τηλέφωνο να της ευχηθώ, αλλά τώρα στην Αγγλία θα είναι λίγο δύσκολο αυτό. Φίλε, τα πάω πολύ άσχημα με τις ημερομηνίες. Αφού για χρόνια νόμιζα ότι η γιορτή μου είναι 6 Νοεμβρίου... μέχρι να με κάνει ρόμπα μια καθηγήτρια μπροστά σε όλη την τάξη.

Το θεϊκό όμως δώρο μου το έκαναν τα κολλητάρια από το χωριό. Γενικά, αν και είμαι ο μεγαλύτερος έχουν την τάση να με "κοροϊδεύουν" μικρό. Ξεκίνησα να γελάω πριν καν ανοίξω τη σακούλα με το δώρο. Ναι, ήταν ένα αυτοκινητάκι. Μετά τα απαραίτητα πειράγματα συνειδητοποιώ ότι κάνει θορύβους αμαξιού όταν το μετακινείς και το αναφέρω με έμφαση σαν να ήμουν παιδάκι. Απορώ πώς αυτά τα παιδιά έρχονται σε εμένα για συμβουλές όταν έχουν προβλήματα.

Τη μεγαλύτερη δόση γέλιου μου την έδωσε η μάνα μου. Καθόμαστε και βλέπουμε φωτογραφίες στον υπολογιστή και γυρνάει και μου κάνει:
- Άγγελε, να σε ρωτήσω κάτι;
-Ναι ρε μάνα.
-Όταν θα είσαι Αγγλία, πώς θα μιλάμε;
-Θα βρούμε κάποιον τρόπο όταν πάω εκεί.
-Δεν θέλεις να μου μάθεις τον υπολογιστή να μιλάμε όπως η Μαρία η Τσιούνη;;;;;;;;
-Ποια είναι αυτή ρε μάνα;
-Αυτή που μιλάει στην τηλεόραση!!! (εννοεί τη διαφήμιση της κοσμοτέ όπου αυτή έκανε μια πρόταση και την δείχνουν να μιλάει στον υπολογιστή)

Δεν ξέρω πως θα είναι στην Αγγλία, αλλά σίγουρα ξέρω ότι φεύγω με μεγάλες δόσεις γέλιου. Θα μου λείψουν όλοι, αλλά παράλληλα θέλω και να πάω εκεί να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους.

Ες αύριο τα σπουδαία λοιπόν........

Υ.Γ.: Έχει κανείς να προτείνει κάτι για το Λονδίνο;;;