One of these days

There's a light that never goes out...

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει ξαναγράφω στο μπλογκ...και όχι μόνο ξαναγράφω, αλλά μπήκα στη διαδικασία να κοιτάω και πάλι το μπλογκ και μπλα μπλα μπλα....

Έβλεπα τις αναρτήσεις μου και συνειδητοποίησα ότι - αν εξαιρέσεις τον πρώτο χρόνο - έγραφα στο μπλογκ σε πολύ καλές και σε πολύ περίεργες φάσεις της ζωής μου.

Αυτή είναι μια από την καλύτερη για εμένα τα τελευταία χρόνια. Εντάξει, αντικειμενικές δυσκολίες υπάρχουν γιατί δεν υπάρχουν δουλειές και λεφτά, αλλά είμαι μετά από καιρό ήρεμος.

Βλέπω τους γύρω μου όμως να επηρεάζονται άπειρα από την κατάσταση. Όχι άδικα... Απλά δεν μπορώ να τους στηρίξω όπως θα ήθελα. Προσπαθώ να τους δείξω τις πιτσίλες χρωμάτων (έστω αυτές) σε έναν ασπρόμαυρο πίνακα, αλλά και πάλι όλα τίθενται στην υλική βάση που έχει δομηθεί η κοινωνία μας (όχι δεν έχω περάσει από την ΚΝΕ, αλλά σε μια κοινωνία που στηρίζεται στο χρήμα τι άλλο μπορείς αν πεις? ).

Εγώ το έχω ξαναπεί...είμαι με τα μυρμήγκια! Κι ας ζω σε ένα ουράνιο τόξο κάπου εκεί ψηλά...

Μνήμες (ή θαύματα #2)

Ενώ όταν ήμουν στη Φινλανδία δεν ένιωθα τόσο πολύ ότι γινόταν κάτι τόσο σημαντικό, αφού γύρισα δεν μιλούσα καθόλου για το τι έγινε εκεί. Και ξαφνικά… τους τελευταίους μήνες θα βρίσκω πάντα να πω κάτι είτε για το πώς κάνουν κάποια πράγματα οι Φινλανδοί, είτε για τον τρόπο ζωής, είτε για το πανεπιστήμιο. Ακούγοντας ράδιο ένα απόγευμα, έπαιξε το τραγούδι «Οι άγγελοι» του Ρέμου. Αυτομάτως με πήγε πίσω στο χρόνο, κάποιες βδομάδες πριν γυρίσω Ελλάδα…

Όπως κάθε μέρα, έτσι και εκείνο το μεσημέρι πήγαμε στο εστιατόριο του πανεπιστημίου να φάμε με τον συγκάτοικο. Εκεί κάτσαμε σε ένα τραπέζι όπου καθόταν μια γνωστή του, την οποία είχα δει σε κάποια μαθήματα. Στην αρχή ήταν κουμπωμένη, το ίδιο και εγώ, αλλά μετά ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα EILC (εντατικά μαθήματα γλώσσας) που εκείνη έκανε στο Ελσίνκι και εγώ στην πόλη μας.

Η συζήτηση από εκείνο το σημείο και μετά πήρε φωτιά, οπότε συνειδητοποιούμε – μετά από 45 λεπτά – ότι το εστιατόριο έπρεπε να κλείσει… Ο συγκάτοικος δεν είχε σταυρώσει κουβέντα… Κάπως έτσι κύλησαν και οι υπόλοιπες μέρες, με εξόδους, επισκέψεις σε σπίτια, κάμποσο ποτό, πολλές ποδηλατάδες και πολύ γέλιο. Όταν είχαμε βγει με τους φίλους μου (ναι, μετά από τόσο καιρό ξεχώρισα και κάποιους φίλους από το Εράσμους που ακόμα κρατάμε επαφή) και κατάλαβε την τρέλα που κουβαλούσαμε πετάει την ατάκα που την έκανε αμέσως αποδεκτή: «You are NOT normal», για να προσθέσει μετά «That’s why I like you guys..»

Ο καιρός όμως περνάει τόσο γρήγορα όταν περνάς καλά… οπότε η τελευταία βόλτα στην παγωμένη Karjamäentie (η οδός που μέναμε) είναι η νύχτα που θυμάμαι πιο καλά από καμία άλλη στη Φινλανδία. Εκεί χαιρετηθήκαμε, εκεί κλάψαμε, εκεί γελάσαμε όπως την πρώτη μέρα, εκεί με είπε crazy greek με εκείνη τη σλάβικη προφορά που είχε πάψει να με ενοχλεί και το τέλος ήταν απλό… σαν να ξαναβλεπόμαστε την επόμενη μέρα… Το μόνο που την πρόδωσε ήταν το χέρι στα μάτια φεύγοντας. 

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ- ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ
Ανέβηκε από axtida. - Ανακαλύψτε άλλα μουσικά videos.

Του το κρατάω αυτού του κόσμου...

Νιώθω πολλές φορές να πνιγόμαστε στις κοινωνικές συμβάσεις...τα μέσα από τον χρόνο καθορισμένα στερεότυπα που θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να ταιριάζουμε. Οτιδήποτε άλλο απλά αποτελεί αποκλίνουσα συμπεριφορά...λες και δεν έχουμε όλοι μας κάποιες "αποκλίνουσες συμπεριφορές"..




...λες και δεν είμαστε όλοι ξεχωριστές προσωπικότητες...






Αυτός ο κόσμος στον οποίο ζούμε δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του σε πολλούς γύρω μας. Σε ένα παιδί με αναπηρία, σε έναν μαύρο, σε έναν μετανάστη, σε μια γυναίκα, σε έναν ή μια ομοφυλόφιλο, σε έναν γέρο που πια δεν μπορεί να εργαστεί ή να προσφέρει, σε έναν νέο που δεν μπόρεσε να σπουδάσει...


Αυτή η λίστα δεν θα τελειώσει ποτέ...






Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο με ένα είδος φαγητού, με ένα είδος ποτού, με ένα είδος διασκέδασης, με ένα είδος σωματοτύπου, με ένα είδος ντυσίματος, με έναν τρόπο σκέψης.






Φέτος δουλεύω με ένα παιδί που έχει αυτισμό. Η κοινωνία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Η πολιτεία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Παρά τις δυσκολίες, εγώ πηγαίνω χαρούμενος στο σχολείο. Γιατί έμαθα πράγματα που σε τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο δεν τα αγγίξαμε καν. Έμαθα ότι για κάποια άτομα - κάτι μικρό για όλους τους υπόλοιπους - μπορεί να είναι άθλος, και όταν το καταφέρνουν είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα!!

Το αύριο....

Όλα γίνονται για αυτό το άτιμο το αύριο!!! Λοιπόν, έφτασε η μέρα και αύριο δίνω εξετάσεις για μεταπτυχιακό. Δεν είμαι όσο προετοιμασμένος θα ήθελα λόγω διάφορων πραγμάτων που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Έχω και πολλούς άλλους υποψήφιους να ανταγωνιστώ. Ενιγουέι... θα το παλέψω.

"Στη ζωή σημασία δεν έχει να παίζεις με καλό χαρτί, αλλά να ξέρεις να παίζεις καλά ακόμα και με άσχημο φύλλο."

Από τώρα ονειρεύομαι τους ύπνους που θα κάνω μετά τις εξετάσεις...

Internet hot spot...στο πίσω μπαλκόνι!

Αυτό που λέμε χαριτολογώντας με τους φίλους μου στο χωριό μου – στο οποίο βρίσκομαι εδώ και κάνα δυο βδομάδες – είναι ότι ο χρόνος εδώ είναι σχετικός! Καθότι ένα μικρό χωριό της Πίνδου, δεν έχει πολλά πράγματα να κάνει κάποιος… Πέρα από τα καφενεία των «μεγάλων» και την μία τύποις καφετέρια, το χωριό δεν έχει τα πράγματα εκείνα που θα τραβήξουν έναν νέο. Τη βγάζουμε με βόλτες στα διπλανά χωριά, που είναι μεγαλύτερα, και με καμιά εξόρμηση στο βουνό.

Τις τελευταίες μέρες η βαρεμάρα μας είχε βαρέσει κόκκινο! Περισσότερο από κάθε άλλη φορά… Εκεί όμως είναι η στιγμή που η μαγεία του χωριού μίλησε για μια ακόμα φορά. Η χθεσινή βραδιά είναι μια βραδιά που θα τη θυμάμαι όσο ζω. Δεν είναι όμως η μόνη βραδιά.

Θα θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι που ελλείψει αυτοκινήτου πηγαίναμε κάθε βράδυ περπατώντας στην κορυφή του απέναντι βουνού για να ανάψουμε φωτιά και να πιούμε μέχρι να ανατείλει ο ήλιος!

Θα θυμάμαι τα βράδια που ο Α. είχε πάρει το αγροτικό του θείου του και ενώ ήμαστε όλοι στην καρότσα ξεκινήσαμε να τραγουδάμε στις 3 τη νύχτα!

Θα θυμάμαι που δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου και πήγαμε μεθυσμένοι, ξενυχτισμένοι, κουρασμένοι κλπ κλπ σε έναν γάμο που γινόταν στο χωριό. Τίποτα δεν μας εμπόδισε να κάτσουμε και στο γλέντι…

Θα θυμάμαι που επτά άτομα μπήκαμε σε ένα αμάξι τύπου σεντάν για να πάμε βόλτα σε μια κοντινή λίμνη…

Θα θυμάμαι την ημέρα της έναρξης των Ολυμπιακών του Πεκίνου, που κοιμηθήκαμε στις 11 το πρωί και στις 2 το μεσημέρι ξυπνήσαμε για να τη δούμε. Το ίδιο πρωί είχαμε παίξει δηλωτή στο σπίτι μου… Η μάνα αφού μας είδε να παίζουμε χαρτιά… μας έκανε και πρωινό να φάμε. Ο Α. πήρε την πιο κωλόφαρδη ξερή που έχω δει ποτέ μου…

Θα θυμάμαι τη μέρα που πέθανε ο πατέρας ενός απ’ την παρέα τον τρόπο που γίναμε όλοι κουβάρι όλοι μαζί…

Λίγες μέρες αργότερα κουβάρι γιατί έφευγα για Φινλανδία…

Λίγους μήνες αργότερα κουβάρι για την επιστροφή…

Πιωμένοι το καταχείμωνο να βγάζουμε τα ρούχα μας για να αποδείξουμε ότι αντέχουμε….

Μετά από αυτό πήγαμε στην Εγνατία και κατουρούσαμε στη μέση του δρόμου…
Γιατί;;; Δεν υπάρχει άμεση απάντηση, πέρα από… το ότι το κάναμε γιατί μπορούσαμε! Όπως αργότερα θα μας αποκάλυπτε ο Γ.

Μπορεί κάθε χρονιά να βαριόμαστε τη ζωή μας, αλλά από κάθε χρονιά θα θυμόμαστε πράγματα τόσο όμορφα που θα σβήνουν αυτήν την αίσθηση αμέσως… Μπορεί μεγαλώνοντας να μη συμφωνούμε για το ποιο καλοκαίρι έγινε τι, καθώς από μικρά παιδιά είμαστε εδώ, αλλά όλοι μας συμφωνούμε ότι περνάμε ωραίες στιγμές…

Η πρακτική τελείωσε…

η – χαοτική ύλη – βγήκε…

η διάθεση για διάβασμα δεν ήρθε ποτέ…

Ξαφνικά! Μπουμπουνιτό, σιωπή και μετά βροχή!

Αύριο πάλι διάβασμα…

Υ.Γ.: Στο γραφείο υπάρχει ένα post-it που λέει ότι μπορώ να πάρω πτυχίο τον Ιούνιο. Έχω σκοπό να το ακολουθήσω! Αλήθεια σε λέω~!!! Αλλά αύριο να μην πάω για μια μπύρα;;;

I want to have it all

Εκεί που όλα μοιάζουν έτοιμα να καταρρεύσουν, εκεί είναι που βρίσκεις κάποιον που πιστεύει σε εσένα περισσότερο απ’ ό, τι εσύ ό ίδιος στον εαυτό σου. Αυτό δημιουργεί ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, αλλά παράλληλα σου δημιουργεί και ευθύνη ώστε να ανταποκριθείς στην εκτίμηση των άλλων. Όχι για να μην τους απογοητεύσεις, αλλά για να «επιστρέψεις» την εκτίμηση. Με τον δικό σου ιδι – ΟΜΟΡΦΟ τρόπο….

Υ.Γ.1: Θέλω να βρω χρόνο να δω τα ποστ όλων σας, αλλά με την πρακτική έχουμε γονατίσει και όσος ελεύθερος χρόνος υπάρχει γίνεται ύπνος και οτιδήποτε έχει να κάνει με φοιτητική ζωή.

Υ.Γ.2: Όποιον ακούσω να λέει ότι ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ κάθονται θα τον καρυδώσω! Όσοι δάσκαλοι θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους περνάνε τις ίδιες ώρες που κάνουν μάθημα στην προετοιμασία γι’αυτές τις ώρες. Τεμπέληδες υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα, όπως και κάθε δουλειά έχει τις δυσκολίες της. Και όσοι λένε ότι είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος δεν έχουν μπει σε τάξη με 25 μαθητές (και ειδικά Άνοιξη…)

Υ.Γ.3: ελπίζω να σας επιστρέψω δριμύτερος

Αύριο μάθημα!!!

Ουφ!

Πραγματικά, μετά το τρέξιμο των τελευταίων ημερών είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω… Αισίως τρίτη εβδομάδα που ασχολούμαστε με την πρακτική. Η μία εβδομάδα παρακολούθησης έγινε δύο λόγω απεργιών καταλήψεων και λοιπών τεχνικών προβλημάτων.

Οι εντυπώσεις μου είναι ανάμεικτες. Αρχικά απογοητευτήκαμε από το δάσκαλο και το μάθημα που έκανε. Πηγαίνοντας από τα αμφιθέατρα που ακούμε καθημερινά «ό, τι πιο καινούριο κυκλοφορεί στην αγορά» - όπως λέει μια συμφοιτήτρια – πήγαμε στο άγχος του να βγει η ύλη. Ύλη, όμως, που σχεδιάστηκε για ανθρώπους εκπαιδευμένους, αλλά εφαρμόζεται από άτομα που είχαν ελλιπή κατάρτιση σε Παιδαγωγικές Ακαδημίες που λειτουργούσαν πολύ συνθηματικά. Μετά τη δεύτερή μας παρατήρηση είδαμε τα πράγματα λιγότερο άσπρο – μαύρο και αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο δάσκαλός μας και κατ’ επέκταση ο κάθε δάσκαλος και η κάθε δασκάλα.

Τα παιδάκια είναι τρομερά!!! Μας έχουν εντυπωσιάσει με τα πράγματα που ξέρουν και τα πράγματα που μπορούν να συζητήσουν. Η αλήθεια είναι ότι έχουν δουλέψει πολύ μαζί τους οι δάσκαλοί τους, αφού τους έκαναν πολλά εναλλακτικά πράγματα όπως μαθαίνουμε κάθε μέρα. Επειδή εγώ και το άλλο παλικάρι της ομάδας είμαστε αρκετά ψηλοί, δεν μας έχουν πλησιάσει πολύ, αλλά και γενικά νομίζω ότι είναι κάπως ντροπαλά. Μόνη εξαίρεση είναι ένα παιδάκι που μίλησε σε μια από τις τρεις κοπέλες της ομάδας (είμαστε 5 στο σύνολο). Πλησιάζουν και την εφηβεία στην Έκτη, οπότε το αναλύσαμε και αυτό λίγο ψυχολογικά… Αχ, αυτός ο Piaget και ο Vygotsky!!!

Με την ομάδα μου είναι όλα ακόμα περίεργα, αλλά ανέλπιστα καλά. Επειδή δεν έκατσε να κάνουμε ομάδα με την παρέα μου για διάφορους λόγους (Erasmus, εγκυμοσύνες, περίσσευμα ατόμων) και επειδή εκείνη η ομάδα είχε κενή μια θέση πήγα μαζί τους. Αρχικά το φοβήθηκα να είμαι ειλικρινής, αλλά σιγά – σιγά βρίσκουμε ρυθμούς και κώδικες επικοινωνίας. Άλλωστε, τι σκατά μαθαίνουμε για ομαδοσυνεργατικές διδασκαλίες στη σχολή και θα τα απαιτούμε από τα παιδιά αν δεν μπορούμε πρώτα εμείς να τα εφαρμόσουμε;;; Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά νιώθω και ασφάλεια μαζί τους. Κάνουμε πλακίτσες και είναι παιδιά που δουλεύουν, σκέφτονται και κυρίως ακούνε και βοηθάνε. Προσπαθώ να ανταποκριθώ και εγώ το ίδιο απέναντί τους.

Ο αποσπασμένος μας είναι αρκετά καλός. Έχει γνώσεις, προσπαθεί να είναι ενημερωμένος για τα πάντα, είναι βοηθητικός, αυστηρός εκεί που πρέπει, οργανωτικός και έχει την καλό ότι μας εμπνέει. Όποια σύγκριση με την Μέιλι από το Γκρέις Ανάτομυ τον αδικεί, αλλά πολλές φορές μου την θυμίζει. Γενικά, είμαι περίεργος σε κάποιες αντιδράσεις μου και όταν κάποιος με γνωρίζει μπορεί να αποκτήσει πολύ διαφορετική άποψη για το τι πιστεύω από αυτό που πραγματικά πιστεύω και σήμερα παραδέχτηκε ότι δυσκολεύτηκε λίγο να βρει τα κουμπιά μου.  Είμαι και κουμπωμένος από την πρώτη συνάντηση είπε. Γενικά, πιέζει λίγο παραπάνω, αλλά καλά κάνει για να τα δίνουμε όλα.

Αυτό έκανα και σήμερα, δηλαδή προσπάθησα πολύ και το σχέδιο μαθήματός μου το βρήκε πολύ καλό. Εννοείται ότι χάρηκα πολύ και σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο με το που μου το είπε, αλλά αγχώθηκα κιόλας γιατί τώρα θα πρέπει να επιβεβαιώσω τις προσδοκίες του. Και όχι μόνο τις δικές του, αλλά και τις δικές μου. Ίσως το δεύτερο να με ενδιαφέρει περισσότερο, αλλά έχει το νόημά του να πιστεύει και κάποιος άλλος σε εσένα.

Αύριο, ξεκινάω πρώτος, το πρώτο μάθημα, στην πρώτη βδομάδα. Θα κάνω Γλώσσα. Δεν ήταν και το πιο αγαπημένο μάθημά μου, αλλά το προσπάθησα πολύ. Θα το δούμε… Μ’ αυτά και μ’ εκείνα δεν έχω και χρόνο να γράψω στο μπλογκ… έχω πέσει με τα μούτρα στις αντωνυμίες, τα αρχαιόκλιτα, τα μαγνητικά πεδία και τα κόμικ… 

Καλό σας απόγευμα!!! Αύριο θα σας πω εντυπώσεις.

Bonus feed:

Τόπος: Αίθουσα Έκτης Δημοτικού

Ημερομηνία: Κάπου κοντά στο χαμό με τα γερμανικά δημοσιεύματα

Συμμετέχοντες: Ο δάσκαλος της τάξης μας και μαθητής

Υπόθεση: Εξέταση του προηγούμενου μαθήματος

Μάθημα: Η γενιά των πολιτικών μετά το ‘21

Περιστατικό:

-         Δάσκαλος: Ποιο μεγάλο έργο έκανε ο Χαρίλαος Τρικούπης;

-         Μαθητής: Κύριε, κύριε, να πω;;;;;

-         Δ: Πες μας παιδί μου…(δεν σήκωνε κανένας άλλος)

-         Μ: Την……… Αφροδίτη της Μήλου!!!

-         Δ.: …………………………………………………(αμίλητου και αλάλου γωνία)

Facebook

Η ξαδέρφη έκανε facebook…

Με έκανε φίλο…

Τη δέχτηκα…

Είδε ένα στάτους μου να αναφέρεται στην τάξη που έχω στην πρακτική μου…

Είδε και τα σχόλια…

Δεν σχολίασε…

Μίλησε με τη μάνα της…

Της τα είπε όλα…

Εκείνη με τη σειρά της πήρε τηλέφωνο τη μάνα μου…

Και τη ρώτησε αν διορίστηκα…

Μαζί με αυτό, της είπε και τα σχόλια…

Τελικά, όντως το φέις είναι καταστρατήγηση των προσωπικών δεδομένων! Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο όμως είναι ότι αυτό ήταν ένα απλό στάτους… σκεφτείτε να ήταν κάποιο άλλο πιο προσωπικό ή πιο εκνευρισμένο!! Ρεζίλι σε όλο το σόι και το χωριό… Όχι ότι με ενδιαφέρουν, αλλά δεν θέλω να κάνουν υποθέσεις και να κάνουν την τρίχα τριχιά! Το συγκεκριμένο περιστατικό μπορώ να πω ότι το βρήκα πολύ αστείο και δεν με πείραξε καθόλου, αλλά με βάζει σε σκέψεις για άλλους συγγενείς που έχω «φίλους» στο φέις.

Σκατά ο καινούριος χρόνος~!~~!!~~~!!!

Μετά από ένα περίεργο 2009 ήλπιζα σε ένα καλύτερο 2010… ΣΚΑΤΑ!!!! Τίποτα καλό δεν ήρθε!!! Με το που ξυπνάω το πρωί της πρωτοχρονιάς μαθαίνω ότι ο πατέρας ενός φίλου μου έχει πεθάνει. Το απόγευμα μετά τη κηδεία με παίρνει ο πατέρας μου τηλέφωνο και μου λέει ότι είχε ατύχημα με το αυτοκίνητο (ευτυχώς δεν είχε κάτι σοβαρό). Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι ο αδερφός ενός άλλου φίλου μου έχασε το πάγκρεάς του.

ΤΕΛΕΙΑ>>>>>!!@#$%^%$#@!$%^*Ι(*&^%$#%^&&%^&@%

Μας μπήκε πολύ άσχημα το 2010 που λέτε… πραγματικά νιώθω να με έχει μουντζώσει κάποιος γκαντέμης πολύ άσχημα!!! Και εμένα και τους γύρω μου…

Ελπίζω ο υπόλοιπος κόσμος να είχε καλύτερες γιορτές!!! Καλά θέλω να ακούσω!!!!!

4000 Χμ νότια του Joensuu...

Πέρασαν πολλές μέρες από την τελευταία ανάρτηση!!! Και όμως είμαι ακόμα εδώ! Δεν είναι ότι δεν ήθελα να γράψω κάτι στο μπλογκ.. είναι απλά ότι προτιμούσα να κοιμηθώ ώστε να αναπληρώσω κάποιες ώρες ύπνου. Μεσολάβησαν πολλά πράγματα από το τελευταίο ποστ. Αρχικά Αγία Πετρούπολη, στη συνέχεια Λαπωνία, μετά τη Λαπωνία συμμαζέψαμε τα τελευταία μαθήματα και τα χαρτιά από τα γραφεία Εράσμους και άλλα τέτοια και μετά ταξίδι επιστροφής στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα ξεκίνησε ένας δεύτερος Γολγοθάς καθώς θα έπρεπε να κάνω ανανέωση της διαμονής μου στην Εστία. Back to Greek Reality (Show…)!!!! Μου έλλειψε η ευγένεια του Φιλανδού δημόσιου υπάλληλου και γενικότερα του Φιλανδού και της Φιλανδής!!! Ακόμα και στο σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα ο κόσμος είναι μουντρούχος!!! Ενώ εκεί θα σου έλεγαν ένα “terve”, ένα “moi” βρε αδερφέ…

Τέλος πάντων… Μου αρέσει που στην Ελλάδα έχουμε όμως ένα άλλο ταμπεραμέντο και φιλότιμο που μας βοηθά να ξεπερνάμε τη γκρίνια μας!!!!!

Χαιρετισμούς από την Πίνδο και το χωριό μου!!! Χρόνια πολλά σε όλους και καλές γιορτές!!!

Υ.Γ.: Όσο για το νετ εδώ….@#$%^&&$%&$%^@%$#%#$^%$&^&%$^#%#@