Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Τέλος εποχής....

κάποιες φορές είναι που αναρωτιέσαι πως μπορούν να χωρούν τέσσερα χρόνια σε πέντε στοίβες βιβλία και τρεις κούτες πράγματα....



ελπίζω να κρατήσω τους τόνους αναμνήσεις που έχω!!!

Καληνύχτα Θεσσαλονίκη...
Καληνύχτα φοιτητική ζωή...
Καλημέρα ζωή (όχι η σαπουνόπερα)...


Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Νιώθω ένα τεράστιο υποβρύχιο...

Μετά από ένα ολονύχτιο γλέντι το πρωί μας βρήκε με τα ποτά στο χέρι... έχω μιλήσει με περισσότερες κοπέλες απ'όσες έχω μιλήσει σε όλη μου τη ζωή.... τραγικό, αλλά ενδιαφέρον... αποτελώ ένα τεράστιο "υποβρύχιο" καθώς όσο ήμουν στο παραδοσιακό - με κλαρίνα - γλέντι του χωριού ήπια τον άπατο από μπύρες, στη συνέχεια το γύρισα στο ουίσκι. Δεν μπορώ να πω...καλά ήταν...

Σας ευχαριστώ Δανάη, Δέσποινα, Ειρήνη, Μαίρη, ... , ...., ....

Καλή μέρα σε όλους....

Υ.Γ.: Εκεί που είχαμε βγεί στην Εθνική και χαιρετούσαμε τα διερχόμενα αυτοκίνητα, συνειδητοποιώ ότι έχω χαιρετήσει δύο θείους μου με το πιο ηλίθιο μεθυσμένο χαμόγελο...

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Internet hot spot...στο πίσω μπαλκόνι!

Αυτό που λέμε χαριτολογώντας με τους φίλους μου στο χωριό μου – στο οποίο βρίσκομαι εδώ και κάνα δυο βδομάδες – είναι ότι ο χρόνος εδώ είναι σχετικός! Καθότι ένα μικρό χωριό της Πίνδου, δεν έχει πολλά πράγματα να κάνει κάποιος… Πέρα από τα καφενεία των «μεγάλων» και την μία τύποις καφετέρια, το χωριό δεν έχει τα πράγματα εκείνα που θα τραβήξουν έναν νέο. Τη βγάζουμε με βόλτες στα διπλανά χωριά, που είναι μεγαλύτερα, και με καμιά εξόρμηση στο βουνό.

Τις τελευταίες μέρες η βαρεμάρα μας είχε βαρέσει κόκκινο! Περισσότερο από κάθε άλλη φορά… Εκεί όμως είναι η στιγμή που η μαγεία του χωριού μίλησε για μια ακόμα φορά. Η χθεσινή βραδιά είναι μια βραδιά που θα τη θυμάμαι όσο ζω. Δεν είναι όμως η μόνη βραδιά.

Θα θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι που ελλείψει αυτοκινήτου πηγαίναμε κάθε βράδυ περπατώντας στην κορυφή του απέναντι βουνού για να ανάψουμε φωτιά και να πιούμε μέχρι να ανατείλει ο ήλιος!

Θα θυμάμαι τα βράδια που ο Α. είχε πάρει το αγροτικό του θείου του και ενώ ήμαστε όλοι στην καρότσα ξεκινήσαμε να τραγουδάμε στις 3 τη νύχτα!

Θα θυμάμαι που δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου και πήγαμε μεθυσμένοι, ξενυχτισμένοι, κουρασμένοι κλπ κλπ σε έναν γάμο που γινόταν στο χωριό. Τίποτα δεν μας εμπόδισε να κάτσουμε και στο γλέντι…

Θα θυμάμαι που επτά άτομα μπήκαμε σε ένα αμάξι τύπου σεντάν για να πάμε βόλτα σε μια κοντινή λίμνη…

Θα θυμάμαι την ημέρα της έναρξης των Ολυμπιακών του Πεκίνου, που κοιμηθήκαμε στις 11 το πρωί και στις 2 το μεσημέρι ξυπνήσαμε για να τη δούμε. Το ίδιο πρωί είχαμε παίξει δηλωτή στο σπίτι μου… Η μάνα αφού μας είδε να παίζουμε χαρτιά… μας έκανε και πρωινό να φάμε. Ο Α. πήρε την πιο κωλόφαρδη ξερή που έχω δει ποτέ μου…

Θα θυμάμαι τη μέρα που πέθανε ο πατέρας ενός απ’ την παρέα τον τρόπο που γίναμε όλοι κουβάρι όλοι μαζί…

Λίγες μέρες αργότερα κουβάρι γιατί έφευγα για Φινλανδία…

Λίγους μήνες αργότερα κουβάρι για την επιστροφή…

Πιωμένοι το καταχείμωνο να βγάζουμε τα ρούχα μας για να αποδείξουμε ότι αντέχουμε….

Μετά από αυτό πήγαμε στην Εγνατία και κατουρούσαμε στη μέση του δρόμου…
Γιατί;;; Δεν υπάρχει άμεση απάντηση, πέρα από… το ότι το κάναμε γιατί μπορούσαμε! Όπως αργότερα θα μας αποκάλυπτε ο Γ.

Μπορεί κάθε χρονιά να βαριόμαστε τη ζωή μας, αλλά από κάθε χρονιά θα θυμόμαστε πράγματα τόσο όμορφα που θα σβήνουν αυτήν την αίσθηση αμέσως… Μπορεί μεγαλώνοντας να μη συμφωνούμε για το ποιο καλοκαίρι έγινε τι, καθώς από μικρά παιδιά είμαστε εδώ, αλλά όλοι μας συμφωνούμε ότι περνάμε ωραίες στιγμές…

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

ΠΑΟΚ - ΑΓΙΑΞ

3 γκολ σε δέκα λεπτά;;;;;;;;;
χαμένο πέναλτι;;;;;;;;;;;;
χαμένο τετ α τετ;;;;;;;;;;;;;;

ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ!!!!!!

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Σα να μην πέρασε μια μέρα...

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος… σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο ταξίδευα για Φινλανδία!!!
Μαζί μου είχα πολλές προσδοκίες για το τι θα κάνω εκεί, για τους ανθρώπους που θα συναντήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μετάνιωσα στιγμή. Μπορεί αν περάσαμε δύσκολη περίοδο προσαρμογής, μπορεί ο Οκτώβρης να ήταν μήνας κατάθλιψης (μας είχαν ενημερώσει σχετικά στα μαθήματα γλώσσας, αλλά κανένας μας δεν τους άκουσε…), μπορεί οι Φινλανδοί, αν και πολύ ευγενικοί να πάτωναν από κοινωνική ζωή, μπορεί να μην μπορείς να βρεις φαΐ της προκοπής καμία ώρα της μέρας και της νύχτας, μπορεί η υψηλότερη θερμοκρασία μέχρι φέτος να ήταν οι 35 βαθμοί (ρεκόρ που έσπασε η πόλη που ήμουν εγώ φέτος με 37), μπορεί οι γυναίκες – αντί για 1,80 λεπτές ψηλές – να ήταν ντουλάπες

ΑΛΛΑ…
Έναν χρόνο μετά αυτό που θυμάμαι είναι η χαμογελαστή γιαγιά στο σούπερ μάρκετ, οι ευγενικοί άνθρωποι που μας έβαλαν σπίτι τους όταν είχαμε γίνει παπιά από τη βροχή και τη βάρκα στο ποτάμι, τα υπέροχα τοπία, τους εξυπηρετικότατους ανθρώπους, την τέλεια περίθαλψη, το υπέροχο σπίτι ΜΟΥ, την απίστευτη εμπειρία του να οδηγείς στους -20 βαθμούς, τη δυνατότητα να πάω στην Αγία Πετρούπολη, το ταξίδι στη Λαπωνία, την φωτογραφία με τον Αϊ-Βασίλη, την εμπειρία του Εθνικού Πάρκου 300 χιλιόμετρα βόρεια του αρκτικού κύκλου όπου ο ήλιος δεν ανέτειλε, όπου είδαμε βόρειο σέλας, όπου η πυκνότητα κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ήταν 2, αλλά εμείς ήμασταν ήδη δέκα, όπου περπατήσαμε πάνω σε παγωμένη λίμνη, όπου βρήκα την ελληνική σημαία σε ένα χωριό Σάμι, όπου χάιδεψα πρώτη φορά τάρανδο, όπου έγινα φίλος με άτομα που με επισκέφτηκαν φέτος στην Ελλάδα.

Ακόμα, την αλλαγή που έγινε σε εμένα προσωπικά. Σαφώς, ίσως κάποια βασικά χαρακτηριστικά μου παρέμειναν ίδια, αλλά μετά την Φινλανδία έχω παρατηρήσει μια διαφορετική θεώρηση για τη ζωή και αν εξαιρέσει κανείς το post Erasmus depression (ναι, είχαμε και από αυτό), με έχει αλλάξει αρκετά ως προς πιο πρακτική αντιμετώπιση των πραγμάτων…

Ακολουθούν κάποιες φωτό…