Κυριακή 10 Απριλίου 2011

"Μέσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά...

...να χουν να λεν πως δεν σε γνώρισα ποτέ μου!"

Αυτό το τραγούδι μου έχει κολλήσει άσχημα τον τελευταίο καιρό. Ο οποίος τελευταίος καιρός είχε επισκέψεις στα νοσοκομεία, αντιβιώσεις, ιώσεις, φαρυγγίτιδες, λαρυγγίτιδες, ξανά αντιβιώσεις, κρεβάτι κλπ κλπ.

Αν εξαιρέσει κανείς τα προβλήματα υγείας - που είναι λογικά για πρώτη χρονιά στο σχολείο - αυτή η περίοδος είναι πάρα πολύ καλή, ειδικά μετά από κάποιους μήνες ψυχολογικής μιζέριας. Ανακατατάξεις σε όλους τους τομείς και αναθεωρήσεις σε πολύ μεγάλο εύρος.

Νιώθω σε έναν μεγάλο βαθμό διαφορετικός άνθρωπος. Αν έβλεπα τον εαυτό μου 7 μήνες πριν δεν θα με αναγνώριζα. Αυτό που νομίζω ότι μου στοίχισε περισσότερο είναι το απότομο της αλλαγής. Ξαφνικά, έχουμε υποχρεώσεις απέναντι στους μαθητές μας, απέναντι στους γονείς τους, απέναντι στους συναδέλφους, την πρωτοβάθμια, το ΙΚΑ (μια πονεμένη ιστορία).

Δεν θα κρύψω ότι ένα κομμάτι μου χαίρεται για τις αλλαγές αυτές. Μεγαλώνουμε και είναι μια λογική συνέπεια το να αλλάζει ο τρόπος σκέψης μας. Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα αλλοιωθεί ο βασικός κορμός του ποιος είμαι.

Αυτό το μπλογκ έχει υπάρξει προσωπικός ψυχαναλυτής και κάποιες φορές ο καλύτερός μου φίλος. Βοηθάει το να γράφεις τις σκέψεις σου, γιατί έτσι η εικόνα των πραγμάτων γίνεται πιο καθαρή. Το ότι τον τελευταίο καιρό δεν μπαίνω συχνά είναι καθαρά και μόνο θέμα χρόνου. Θα διαβάσω σιγά σιγά τα ποστ όλων όσων μιλάμε διαμπλογκικα, ελπίζω να μην κρατηθώ ξανά τόσες μέρες μακριά...

~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~ ~~~~~~~ ~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~

Το τραγούδι είναι το κόλλημά μου τον τελευταίο καιρό: