Καλά…τον τελευταίο καιρό έχω γαμηθεί στα essays και στα μαθήματα… Όχι τίποτα άλλο, αλλά τώρα άρχισε να με αρέσει εδώ και δεν θα θέλω να φύγω. Αυτό το μπλογκ το έκανα με σκοπό να γράφω θετικά πράγματα και έχει αρχίσει να με επηρεάζει και είναι καλό!!!
Χθες βράδυ ξενύχτησα με μια εργασία και πάλι και σήμερα έπρεπε να ξυπνήσω πρωί για να πάω σε ένα σχολείο στην άλλη άκρη της πόλης να παρακολουθήσω μάθημα σε μια τάξη στα πλαίσια του μαθήματος «Introduction to special education».
Ξυπνάω στις 7μιση με τη τσίμπλα στο μάτι πλένω το λιγδωμένο μαλλί, το στεγνώνω μην παγώσει στη παγωνιά του χωριού και οδεύω προς τη στάση του λεωφορείου. Μαζί μου μια Τσέχα που υποτίθεται ότι σπουδάζει αγγλικά, αλλά κάποιες φορές ρε παιδί μου δεν μπορώ να την καταλάβω τι θέλει να πει… ίσως φταίει το ότι δεν είχα πιει καφέ…
Ο καθηγητής στο μέιλ του μας έδινε πολύ γενικές οδηγίες και στο δρόμο εκεί που το λεωφορείο πήγαινε και πήγαινε, συνειδητοποιούμε ότι γυρνάμε κέντρο… ρωτάμε τους finnish people και μετά από πολύ κόπο να βρούμε κάποιον που θέλει να μας μιλήσει συνειδητοποιούμε ότι απομακρυνόμαστε από το σχολείο… Κατεβαίνουμε κακήν κακώς… βρίσκουμε δύο ποδηλάτες (ατσαλένια να τους γίνουν τα ποδήλατα) και μας είπαν πώς να πάμε. 2,5 Χμ περπατήσαμε και φτάσαμε στο σχολείο αργοπορημένοι. Γνωρίζοντας μάλλον μόνο στριμμένους Φινλανδούς περιμέναμε ότι θα μας κράξουν γιατί δίνουν πολλή σημασία στους τύπους.
Αντιθέτως, όλοι οι δάσκαλοι ήταν θετικοί και μας υποδέχτηκαν απίστευτα. Μάλιστα, η μαγείρισσα που δεν ήξερε αγγλικά ήταν η πιο φιλική!!! Μέχρι και παραπάνω φαΐ έβαλε για εμάς (εδώ είναι εξωτερικό… τρώνε τα παιδιά στο σχολείο… αλλά και το μεσημεριανό τους μπορεί να είναι στις 11 ένιγουέι, οπότε δεν με εκπλήσσει πια. Ήταν σαν μια οικογένεια!!!
Εν τω μεταξύ, άντρας δάσκαλος ήταν μόνο ένας. Με δώδεκα δασκάλες… τραγικό, αλλά τυχερός… Η δασκάλα που μας έκανε ξενάγηση και μας πήρε στην τάξη της θα πάει του χρόνου στην Κρήτη. Όπως καταλαβαίνεται πήρε το μέιλ μου να με ρωτήσει πράγματα και θάυματα… ελπίζω όχι δύσκολα. Με ρωτάει σε κάποια στιγμή τι νόμισμα έχουμε στην Ελλάδα γιατί αναρωτιόταν με τον άντρα της. Της απαντάω «έχουμε ευρώ από το 2002» και στο άκυρο πετάγεται μια γερμανίδα συμφοιτήτρια και λέει: «εμείς το είχαμε έναν χρόνο νωρίτερα..» και το είπε με το ύφος: « χα.. σας περνάμε» ή κάπως έτσι…. Και ποιος σε ρώτησε εσένα κοπελιά; Είναι ανταγωνιστικοί πολύ οι γερμανοί.. και μετά σε μια πρόβα εκδήλωσης που θα συμμετέχουμε οι γερμανοί, αν και ετοίμασαν κάτι χλιαρό ως άνοστο, έκαναν τις πιο εμπαθείς ερωτήσεις… Τες πα όμως, γιατί ήταν μια πολύ όμορφη μέρα.
Μετά πήγα βιβλιοθήκη και έψαξα κάτι βιβλία που ήθελα. Στη συνέχεια η πρόβα της εκδήλωσης και μετά μια συνάντηση για να κανονίσουμε το ταξίδι στην Λαπωνία. Δεν γράφω παραπάνω λεπτομέρειες για να μην γίνω κουραστικός, αλλά έκανα πράγματα που με έκαναν να νιώσω χρήσιμος και ότι δεν πετάω το χρόνο μου…
Carpe Diem