Είναι τόσα που δεν μπορούν να πουν οι λέξεις. Είναι τόσα που δεν μπορούν να περιγράψουν ακόμα και οι σκέψεις.
Τρεις μήνες στη Φινλανδία και αυτό που μένει είναι μια γλυκόπικρη γεύση. Πράγματα που περίμενες και άλλα όχι. Πράγματα που σε έκαναν να νιώσεις απίστευτα όμορφα και άλλα που σου έκαναν την ψυχολογία σμπαράλια!!!
«Είναι πολιτισμικό το θέμα» θα έλεγε μια καθηγήτριά μου. Είναι θέμα ανθρωπιάς θα έλεγα εγώ. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε κακεντρεχείς και μικρόψυχοι. Δεν είναι ανάγκη να βάζουμε εμπόδια εκεί όπου δεν υπάρχουν. Δεν χρειάζεται να βάζουμε εμπόδια και σύνορα εκεί που δεν χρειάζονται.
Τα ταξίδια της ζωής μας είναι σαν πίνακες ζωγραφικής. Δεν μπορείς να δεις κάθε λεπτομέρειά τους, δεν μπορείς να τον έχεις ολόκληρο μέσα στο μυαλό σου, απλά θυμάσαι τα πιο εντυπωσιακά σημεία και ίσως τις ατέλειές του. Δεν είναι κακό να έχει ένας πίνακας ατέλειες, το κακό είναι να μην έχει περιεχόμενο και μήνυμα.
Έχω τόσα πολλά να γράψω και τόσα λίγα… Είναι αυτό το συναίσθημα που ξέρεις ότι βιώνεις κάτι σημαντικό, αλλά ίσως όχι όσο έντονα θα ήθελες ή θα έπρεπε.
Κάποτε πίστευα ότι σημασία έχει τι συναίσθημα έχεις στο τέλος της ημέρας. Πάντα κερδίζεις πράγματα και βιώματα, χάνεις κάποια άλλα, αλλά έτσι είναι η ζωή. Ωστόσο, όταν το πρόσημο είναι αρνητικό δεν είναι εύκολο να δεχτείς κάτι τέτοιο…
Το όριο της ζωής μου άρχισε τελευταίως να έχει τιμή που τείνει στο μηδέν από τα αρνητικά (που ‘σαι ρε μαθηματικέ να με δεις…)
ΣΤΟΧΟΣ; Αυτό το όριο να τείνει στο συν άπειρο
Lim(ΖΩΗΣ) à 0` ç ΤΩΡΑ
Lim(ΖΩΗΣ) à +∞ ç ΜΕΛΛΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου