Είναι το βράδυ που ανοίγουν οι καρδιές των ανθρώπων… μέσα στην ησυχία της νύχτας είναι πιο εύκολο να ακούσουμε τον εαυτό μας και να γίνουμε πιο αληθινοί…
Σσσσσσσσς...
μην το πεις πουθενά...οι άνθρωποι φοβούνται να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό...
Πάει σχεδόν ένας μήνα από τότε που έκανα τελευταία φορά ποστ… Είχα πολλά να γράψω και πολλά να σχολιάσω, αλλά δεν μου έμενε χρόνος…
Ξεκίνησα δουλειά πριν από ένα τρίμηνο. Δεν ήταν εύκολο γιατί ήταν κάτι που δεν είχα σχεδιάσει και κάτι για το οποίο σίγουρα δεν είχα προετοιμαστεί. Παράλληλα συνέβαιναν και άλλα πράγματα, είχα χωρίσει, δεν γνώριζα την έκβαση της αίτησής μου στη στρατολογία (μια περίπλοκη διαδικασία καθώς είχα διακόψει την αναβολή μου το καλοκαίρι, αλλά σε συνεργασία με πρωτοβάθμια και στρατολογία βρέθηκε μια χρυσή τομή), διάβαζα δεν μπορούσα να διαβάσω για τις εξετάσεις του μεταπτυχιακού μου και όλα αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη παρέας σε ένα καινούριο περιβάλλον δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ.
Πλέον τα πράγματα έχουν μπει σε μια ρουτίνα… πράγμα που θεωρώ πολύ καλό πλέον. Σίγουρα δεν είναι και όλα ρόδινα, αλλά όταν τα πράγματα είναι καλύτερα από πριν μόνο θετικά συναισθήματα δημιουργούν.
Τώρα όμως πρέπει να φύγω γιατί ξεκίνησα μαθήματα φωτογραφίας και ελπίζω να συνεχίσουν να μου αρέσουν..
