Γράφοντας διπλωματική (ή Paris calling #1)

Κάπου τον Μάιο, στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Κάθομαι δίπλα στη φίλη μου τη Χ. και γράφουμε από το μεσημέρι, κατάκοποι από τις δουλειές μας, αλλά ο χρόνος δεν φτάνει. Foucault, Butler, Connell, πατριαρχία, φύλο, φύλα, πειθαρχία, αρρενωπότητες και θηλυκότητες, queer theory και άλλα τέτοια έχουν κάψει το μυαλό μας λίγο...μάλλον πολύ! 

Έχουμε γυρίσει από ένα τσιγάρο - και εκεί για τα παραπάνω μιλούσαμε - και δεν γράφουμε ούτε δέκα λεπτά, όταν η Χ. γυρνάει και μου λέει

- Έχει ένα ροκ φεστιβάλ στο Παρίσι τέλος Αυγούστου, τι λες να πάμε; Θα είναι και οι Arctic Monkeys!

- Και δεν πάμε;!;!!!!!

Αυτή ήταν η συζήτησή μας...και συνεχίσαμε να γράφουμε. Τρεις μήνες, επεισοδιακές (θετικά και αρνητικά) υποστηρίξεις και ένα μεταπτυχιακό μετά:

London's calling #3 or... how does friendship work?

Είναι η ζωή μια πουτάνα! Και δεν το λέω γιατί κάτι κακό έγινε, αλλά το γεγονός ότι μπορεί πράγματα τόσο καλά και τόσο άσχημα να συμβαίνουν την ίδια περίοδο. Μεγαλώνοντας η αλήθεια είναι ότι με τους περισσότερους φίλους μου κρατήσαμε πολύ καλές επαφές, με άλλους όχι και συνήθως με δική τους απόφαση, εκτός από μία φορά που εγώ αποτραβήχτηκα.

Από μικρός άκουγα ότι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη από μόνη της να στηρίξει μια φιλία, συνειδητοποίησα με τα χρόνια. Πάντα καταλάβαινα αν κάποιος είναι πραγματικός φίλος ή φίλη στις χαρές. Είναι δύσκολο οι άνθρωποι να μπορέσουν να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους και να χαρούν πραγματικά για τον άλλο, εκτός και αν είναι πραγματικά φίλοι του. Κάπως έτσι καταλαβαίνω κι εγώ τους φίλους μου. Αν δεν μπορώ μέσα μου να χαρώ πραγματικά, ίσως κάτι δεν πάει καλά.

Anyway, έστω και από μακριά χαίρομαι που έχω τρία τέσσερα άτομα που τους είπα την τωρινή μου κατάσταση (Love and other drugs...) και χαμογελούσαν περισσότερο απ'ό,τι εγώ! Μάλιστα, ο ένας με πήρε ξημερώματα (για μένα ξημερώματα είναι 8 το πρωί, μη ρωτήσει κανείς πώς ξυπνούσα για τη δουλειά, δεν θυμάμαι!

Όπως και να χει...παιδιά μου εκεί στην Ελλάδα, σας ευχαριστώ πολύ! Δεν μπορώ δυστυχώς να σας μιλάω όσο θα ήθελα, αλλά περνάω καλά και είμαι σίγουρος ότι είστε χαρούμενοι για μένα. Είμαι περήφανος που σας γνώρισα και ας μας χώρισε η απόσταση τα τελευταία τριάμισι χρόνια με Φινλανδίες, Αγγλίες και ελληνική παραμεθόριο! Κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι σα να μην πέρασε μια μέρα!

London's calling #1

   

Εργασία Vol. 3

15/11/2009

Προφανώς έχω γράψει κι άλλες εργασίες από την εργασία Vol. 2, αλλά καμία που να μου τη θυμίζει τόσο έντονα. Βράδυ χειμώνα, όπως και τότε, όχι με ίδιες θερμοκρασίες βέβαια. Ελληνικός καφές και τοστάκι φτιαγμένα από τα χεράκια μου (που σαι μάνα να με δεις!!!) και μια εργασία που γίνεται τελευταία στιγμή. Μια φίλη μου λέει ότι πάντα τα καταφέρνω, κάτι σαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας ένα πράγμα! Μακάρι να βγει σωστή και σήμερα!

Πλέον, το μεταπτυχιακό με έχει βάλει σε άλλους ρυθμούς. Είναι αρκετά πιεστικό και μας κρατάει όλους σε εγρήγορση. Ωστόσο, όταν είσαι από τον Σεπτέμβρη σε ρυθμούς καμία σχέση με το ελληνικό πανεπιστήμιο κάποια στιγμή κλατάρεις. Αυτό έγινε και σε εμένα και όλα πήραν αναβολές την εβδομάδα που μας πέρασε και όσα έγιναν ήταν με ρυθμούς χελώνας.

Εύλογο το ερώτημά σου αναγνώστη, γιατί αντί να κάνω εργασία κάθομαι και γράφω στο μπλογκ; ε, ΓΙΑΤΙ;;; Ίσως θέλω να ξορκίσω το "κακό" και να έχει την ίδια επιτυχία με την πριν από δύο χρόνια εκείνη η εργασία. Όπως τότε, έτσι και τώρα κάνω κάτι που μου αρέσει, ίσως όχι κάτω από ιδεατές συνθήκες, αλλά μ'αρέσει. Αυτό είναι που μου δίνει κουράγιο, ότι μετά από πολύ καιρό κάνω αυτό που ευχαριστιέται η ψυχή μου.