Μνήμες #2

"25/01/2009

Tαξίδια αληθινά, ταξίδια ψεύτικα…

[…]

Ξαφνικά, στο σημείο που ο Piaget μιλούσε για τη μάθηση ακούγεται από έξω το τραγούδι Sometimes από James και σε συνδυασμό με τη βροχή (δεν ήθελα και πολύ...) ξεκίνησα να ταξιδεύω...

Βρίσκομαι στο αεροπλάνο, οικονομική θέση, αλλά εγώ έχω ένα πλατύ χαμόγελο...στα αυτιά μου από το mp3 ακούγεται το Sometimes...η θέα από ψηλά είναι υπέροχη..."

[…]

Κάπως έτσι περιέγρφα το Εράσμους έξι μήνες πριν πάω. Ονειροπόλος είμαι ο άτιμος! Το ήθελα όμως πολύ και εν τέλει το κατάφερα. Ήθελα να ξεφύγω...να ξεφύγω από τους φόβους και τα όριά μου, τους φόβους και τα όρια των άλλων, ίσως και τον εαυτό μου τον ίδιο.

Πλέον, κάνω ξανά όνειρα...για μια καινούρια αρχή από Σεπτέμβριο, όχι μόνο σε νέα πόλη, αλλά και σε άλλους τομείς. Να βρω κάτι να με ενθουσιάζει και να μου δίνει ζωή...Φέτος, τόσο οι δάσκαλοι όσο και όλοι οι υπόλοιποι με όσους συνδιαλέχτηκα δεν μου άφησαν και την καλύτερη εντύπωση. Ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω εδώ... Ποτέ δεν ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που ένιωθα με τους συμφοιτητές μου στην πρακτική. 

Μπορώ να καταλάβω ότι η ζωή είναι διαφορετική από το ό,τι μπορεί να ζήσαμε στο Πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι όλοι έτσι. Ένας φίλος μου με ταρακούνησε τις προάλλες καθώς μου είπε ότι έπαψα πια να μιλάω για πράγματα με ενθουσιασμό. Πριν από 9 μήνες ο ίδιος μου είχε στείλει ένα μέιλ που περιέγραφε την κατάστασή μου ως εξής:

Sindromo aggelos—onomazetai to sindromo sto opoio kapoios ipervolika
enthousiodis tipos prospathei na metadosei ton enthousiasmo tou stous
allous protinontas pragmata ta opoia oi alloi ta aporiptoun kai epeita
kanoun diapragmateuseis gia auta, panta me ton idio enthoysiasmo

Έχω αρχίσει να χάνω τον εαυτό μου;; θέλω να ελπίζω όχι. Απλά είναι η πρώτη χρονιά και για πρώτη φορά νιώθω ότι όλοι είναι "απέναντί" μου. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη ούτε στο ελάχιστο. Το προσπάθησα, αλλά έβρισκα πάντα έναν τοίχο με ένα γκράφιτι ΝΑ (να με συμπαθάτε) ΕΙΡΩΝΕΙΑ.


Έπεσαν και πολλά φέτος πάνω μου...περισσότερα από κάθε άλλη φορά και αποσυντονίστηκα. Έχω αρχίσει να βρίσκω πάλι τον εαυτό μου. Σήμερα ήρθαν και οι φίλοι μου από τη Θεσσαλονίκη και η μέρα μου πέρασε τόσο ωραία. Αρχισα να θυμάμαι πράγματα που έζησα μαζί τους, αλλά το πιο ωραίο είναι ότι δεν μιλήσαμε πολύ για το παρελθόν. Το θεωρώ ωραίο γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει παρόν και μέλλον, δηλαδή δημιουργήσαμε μελλοντικές μνήμες.


Ευχαριστώ παιδιά...

Μνήμες (ή θαύματα #2)

Ενώ όταν ήμουν στη Φινλανδία δεν ένιωθα τόσο πολύ ότι γινόταν κάτι τόσο σημαντικό, αφού γύρισα δεν μιλούσα καθόλου για το τι έγινε εκεί. Και ξαφνικά… τους τελευταίους μήνες θα βρίσκω πάντα να πω κάτι είτε για το πώς κάνουν κάποια πράγματα οι Φινλανδοί, είτε για τον τρόπο ζωής, είτε για το πανεπιστήμιο. Ακούγοντας ράδιο ένα απόγευμα, έπαιξε το τραγούδι «Οι άγγελοι» του Ρέμου. Αυτομάτως με πήγε πίσω στο χρόνο, κάποιες βδομάδες πριν γυρίσω Ελλάδα…

Όπως κάθε μέρα, έτσι και εκείνο το μεσημέρι πήγαμε στο εστιατόριο του πανεπιστημίου να φάμε με τον συγκάτοικο. Εκεί κάτσαμε σε ένα τραπέζι όπου καθόταν μια γνωστή του, την οποία είχα δει σε κάποια μαθήματα. Στην αρχή ήταν κουμπωμένη, το ίδιο και εγώ, αλλά μετά ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα EILC (εντατικά μαθήματα γλώσσας) που εκείνη έκανε στο Ελσίνκι και εγώ στην πόλη μας.

Η συζήτηση από εκείνο το σημείο και μετά πήρε φωτιά, οπότε συνειδητοποιούμε – μετά από 45 λεπτά – ότι το εστιατόριο έπρεπε να κλείσει… Ο συγκάτοικος δεν είχε σταυρώσει κουβέντα… Κάπως έτσι κύλησαν και οι υπόλοιπες μέρες, με εξόδους, επισκέψεις σε σπίτια, κάμποσο ποτό, πολλές ποδηλατάδες και πολύ γέλιο. Όταν είχαμε βγει με τους φίλους μου (ναι, μετά από τόσο καιρό ξεχώρισα και κάποιους φίλους από το Εράσμους που ακόμα κρατάμε επαφή) και κατάλαβε την τρέλα που κουβαλούσαμε πετάει την ατάκα που την έκανε αμέσως αποδεκτή: «You are NOT normal», για να προσθέσει μετά «That’s why I like you guys..»

Ο καιρός όμως περνάει τόσο γρήγορα όταν περνάς καλά… οπότε η τελευταία βόλτα στην παγωμένη Karjamäentie (η οδός που μέναμε) είναι η νύχτα που θυμάμαι πιο καλά από καμία άλλη στη Φινλανδία. Εκεί χαιρετηθήκαμε, εκεί κλάψαμε, εκεί γελάσαμε όπως την πρώτη μέρα, εκεί με είπε crazy greek με εκείνη τη σλάβικη προφορά που είχε πάψει να με ενοχλεί και το τέλος ήταν απλό… σαν να ξαναβλεπόμαστε την επόμενη μέρα… Το μόνο που την πρόδωσε ήταν το χέρι στα μάτια φεύγοντας. 

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ- ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ
Ανέβηκε από axtida. - Ανακαλύψτε άλλα μουσικά videos.

Σάουνα και άλλα...

Λοιπόν… έχει μισό μέτρο (εντάξει, ίσως υπερβάλλω) χιόνι και δεν τους σταματάει τίποτα από το να κάνουν ποδήλατο!!! Οι άνθρωποι είναι τρελοί!! Για τους Φινλανδούς μιλάω ντε… Εντάξει, όμως, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είναι πιο ευγενικοί και χαρούμενοι με το χιόνι… Στο δρόμο μου χαμογέλασε ένας ντόπιος που με είδε να ταλαιπωρούμαι!!!

Και πριν από λίγο βγαίνοντας από τη σάουνα μια κυριούλα μας μίλησε πολύ ωραία. Είναι ψυχροί, αλλά άμα βρεις το κουμπί τους (κρύο, χιόνι, αλκοόλ και σάουνα) είναι οι καλύτεροί σου φίλοι.

Άλλα κόλπα αυτά με τη σάουνα… Λοιπόν που λες φίλε μου αναγνώστη, η σάουνα, η παραδοσιακή φινλανδική, γίνεται τσιτσίδι… Ωστόσο, εμείς οι πιο νότιοι και πιο shy της υπόθεσης πηγαίναμε με τα μαγιό. Μια φορά ήρθε και ένας άλλος από το Εράσμους και το παιδί είχε κάνει τη γυμνή σάουνα, πίστεψε ότι έτσι γίνεται αυτό εδώ και μας ήρθε όπως τον γέννησε η μαμά του... Προφανώς ένιωσε άσχημα γιατί ήταν μόνος, αλλά από την άλλη και εμείς είπαμε ότι αφού είμαστε στην Φινλανδία θα πρέπει να το κάνουμε σωστά. Πάμε σήμερα και ενώ κανένας δεν είχε μαγιό το παιδί της προηγούμενης φοράς έκανε εμφάνιση με το μαγιό του!! Έπεσε πολύ γέλιο!!!

Και οι δύο πλευρές προσπάθησαν να προσαρμοστούν στους γύρω τους… Τρομερό το πολιτισμικό χάσμα έχω να πω εγώ με τη σειρά μου και δεν είναι μόνο στη σάουνα. Όταν είχα πρωτοέρθει εδώ, γνωρίστηκα με έναν Φινλανδό και συνηθισμένος από την Ελλάδα δίνω το χέρι μου να του πω ότι χάρηκα για τη γνωριμία και κοιτούσε το χέρι μου… ΕΛΕΟΣ>>

Snow....Snow....Snow....

Σήμερα έριξε πολύ χιόνι… και όταν λέμε πολύ το εννοούμε…

Με τους ιντερνάσιοναλ γείτονες κάναμε έξι τρομερούς χιονάνθρωπους. Φωτό θα έρθουν άυριο γιατί είναι νύχτα (από τις 16:00, μην τα συζητάς καθόλου…) και δεν βγαίνουν καλές…

Νέα ανάρτηση!!!

Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες δημιουργίας ενός μπλογκ της προκοπής αποφάσισα να ξεκινήσω ένα καινούριο με σκοπό να το κρατήσω. Έχω και το αντίστοιχο twitter έτσι για να περνάει η ώρα εδώ στο εξωτικό εράσμους αφού βρίσκομαι σε μια μικρή (για τα δεδομένα της Ελλάδας) πόλη της Φινλανδίας.

Λοιπόν...καλό μας ταξίδι και οι λεπτομέρειες έρχονται!!!