Ρολόγια..

Έγραψα πολλά…

Μετά τα έσβησα…

Έγραψα άλλα…

Έκλεισα τον κειμενογράφο…

Ρολόγια…

Μακάρι να σταματούσαν για λίγο, μακάρι να μπορούσαμε να ξέρουμε πως είναι ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιήσουμε την «ψευδαίσθηση» την οποία μετράνε!

Αν αύριο περάσω το μάθημα θα έχω κάνει ένα βήμα για το πτυχίο. Με τρομάζει λίγο η όλη φάση… είναι ωραία να είσαι φοιτητής, δεν νιώθω να έχει κλείσει αυτός ο κύκλος για εμένα…

Από την άλλη, τρομάζει και η ιδέα του «να μην προλάβουμε τις λίστες», όπως ακούγεται στη σχολή μας τον τελευταίο καιρό περισσότερες φορές απ’ όσες λέμε «καλημέρα, τι κάνεις;». Ναι μεν, το ειρωνεύομαι, αλλά το θέμα της δουλειάς είναι πολύ σημαντικό στις μέρες. Ωστόσο, γιατί τόσο κακό ρε παιδιά;;;

Άκουσα άτομα να λένε, τώρα που «κλείνει» η επαγγελματική αποκατάσταση στους δασκάλους να λένε ότι δεν θα διάλεγαν αυτή τη σχολή και ότι αν δεν καταφέρουν να διοριστούν θα είναι χαμένα χρόνια.

Εγώ όμως χαίρομαι! Χαίρομαι γιατί δεν μετανιώνω για την επιλογή μου. Δεν μετανιώνω για τα χρόνια μου στη σχολή και όσα έμαθα εκεί. Δεν είχα ως αυτοσκοπό να διοριστώ, αλλά είχα ως ελπίδα να ασχοληθώ με κάτι που να μου αρέσει. Σίγουρα αν τα πράγματα με την επαγγελματική αποκατάσταση να ήταν αλλιώς να είχα άλλη σειρά στο μηχανογραφικό (αντί για πρώτο να ήταν δεύτερο το Παιδαγωγικό). Νιώθω όμως γεμάτος και πάνω απ’ όλα ήρεμος.

Ναι, ΗΡΕΜΙΑ είναι αυτό που νιώθω. Ίσως λίγο κουρασμένος από το διάβασμα γιατί θέλω να πάρω πτυχίο μαζί με τους φίλους μου, αλλά ήρεμος…

Η πρακτική τελείωσε…

η – χαοτική ύλη – βγήκε…

η διάθεση για διάβασμα δεν ήρθε ποτέ…

Ξαφνικά! Μπουμπουνιτό, σιωπή και μετά βροχή!

Αύριο πάλι διάβασμα…

Υ.Γ.: Στο γραφείο υπάρχει ένα post-it που λέει ότι μπορώ να πάρω πτυχίο τον Ιούνιο. Έχω σκοπό να το ακολουθήσω! Αλήθεια σε λέω~!!! Αλλά αύριο να μην πάω για μια μπύρα;;;

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

Πλησιάζει…

Με κοιτάει στα μάτια…

«Γεια», ψελίζει…

«Μια φίλη μου είναι θαυμάστριά σας!»…

«Καλό μεσημέρι ΚΥΡΙΕΕΕΕ!!!!» και απομακρύνεται τρέχοντας…

Περιττό να πω ότι χαμογελούσα όλη την ημέρα….

I want to have it all

Εκεί που όλα μοιάζουν έτοιμα να καταρρεύσουν, εκεί είναι που βρίσκεις κάποιον που πιστεύει σε εσένα περισσότερο απ’ ό, τι εσύ ό ίδιος στον εαυτό σου. Αυτό δημιουργεί ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, αλλά παράλληλα σου δημιουργεί και ευθύνη ώστε να ανταποκριθείς στην εκτίμηση των άλλων. Όχι για να μην τους απογοητεύσεις, αλλά για να «επιστρέψεις» την εκτίμηση. Με τον δικό σου ιδι – ΟΜΟΡΦΟ τρόπο….

Υ.Γ.1: Θέλω να βρω χρόνο να δω τα ποστ όλων σας, αλλά με την πρακτική έχουμε γονατίσει και όσος ελεύθερος χρόνος υπάρχει γίνεται ύπνος και οτιδήποτε έχει να κάνει με φοιτητική ζωή.

Υ.Γ.2: Όποιον ακούσω να λέει ότι ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ κάθονται θα τον καρυδώσω! Όσοι δάσκαλοι θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους περνάνε τις ίδιες ώρες που κάνουν μάθημα στην προετοιμασία γι’αυτές τις ώρες. Τεμπέληδες υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα, όπως και κάθε δουλειά έχει τις δυσκολίες της. Και όσοι λένε ότι είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος δεν έχουν μπει σε τάξη με 25 μαθητές (και ειδικά Άνοιξη…)

Υ.Γ.3: ελπίζω να σας επιστρέψω δριμύτερος

Απογευματινό τηλεφώνημα...

Μιλούσα με τον πατέρα μου μόλις στο τηλέφωνο. «Πως τα πηγαίνεις;», με ρωτάει.

Η απάντηση ήταν η κλασική την τελευταία περίοδο. Λόγω πρακτικής είμαι στην τσίτα, αλλά είμαι ενθουσιασμένος και τα λοιπά και τα λοιπά… «Θα μειωθούν 50% οι προσλήψεις στους εκπαιδευτικούς», μου λέει. «Όπου οι πολλοί και εγώ ρε πατέρα…» απαντάω εγώ.

Κλείνοντας το τηλέφωνο, άρχισα να σκέφτομαι. Ο πατέρας μου πριν από 40 χρόνια δεν φανταζόταν ούτε στο ελάχιστο τι θα μπορούσε να κάνει στη ζωή του. Κατάφερε να περάσει αρκετά πάνω από τον πήχη των στόχων του για τη ζωή. Έκανε οικογένεια, δούλεψε, κατάφερε να ζει πολύ πιο αξιοπρεπώς απ’ ό, τι ο δικός του πατέρας.

Έρχομαι μετά και σκέφτομαι εμένα. Γενικότερα τη γενιά μου, αν θέλεις. Δουλεύουμε όπου βρούμε με «μισά ένσημα», αλλά για ολόκληρη την ημέρα (πάλαι ποτέ οκτάωρο). Έτσι ερχόμαστε πιο φθηνοί στον εργοδότη, αλλά παράλληλα καταφέρνουμε να παίρνουμε το κάτι τις μας παραπάνω, χωρίς να χαθεί η ασφάλεια. Τελειώνουμε ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ σχολές και δεν ξέρουμε αν αύριο θα βρούμε δουλειά (ίσως σε εμάς τα τελευταία χρόνια να ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα, αλλά δυσκολεύουν και δεν κοιτάω μόνο τον κώλο μου προσπαθώ να δω και τους γύρω μου)

Βλέπουμε μια κοινωνία να ζει μια παρακμή! Όχι κρίση, ΠΑΡΑΚΜΗ!!! Έχουν αλλοιωθεί τα πάντα, από αξίες και ιδανικά μέχρι τον τρόπο σκέψης και διασκέδασης. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω αν μια κοινωνία μπορεί να πάει μπροστά με αυτόν τον τρόπο. Υπάρχει ένα γενικότερο τέλμα. Βλέπω και εμένα και τους φίλους μου να κάνουμε συμβιβασμούς για να μπορέσουμε να κάνουμε τουλάχιστον λίγα από αυτά που έχουμε σκεφτεί για το μέλλον μας. Βλέπω να περνάω οριακά τον πήχη που θέτω κάθε φορά. Όχι προσωπικά, αλλά και ως γενιά.

Πηγαίνω στο σχολείο και βλέπω τα παιδάκια μου να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Υποτίθεται ότι τα προετοιμάζουμε γι’ αυτό. Οι περισσότεροι το παλεύουμε, άλλοι όχι, αλλά είναι χαμένοι και αυτοί στα δικά τους αδιέξοδα. Και τα παιδιά όμως απογοητεύονται. Αυτό είναι το χειρότερο. Πέρα από εμάς κάνουν και τα παιδιά συμβιβασμούς. Γι’ αυτό πρέπει αν κάνουμε κάτι.

Αν το δούμε ιστορικά, σε τέτοιες περιόδους το τελικό αποτέλεσμα είναι συνήθως επαναστατικές κινήσεις και βίαιες κοινωνικές συγκρούσεις. Στην Ελλάδα, προάγγελος όλων αυτών είναι τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008. Σίγουρα όλα μεγαλοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ, τα οποία δεν έδειξαν τις φιλοσοφικές ζυμώσεις που έγιναν μέσα στα Πανεπιστήμια εκείνη την περίοδο. Ήμουν εκεί και ξέρω. Και ελπίζω στο μέλλον να μην κλειστώ στο σπίτι να παίξω “pro” όπως πολλοί εκείνη την περίοδο.

Αυτό που θέλω να κρατήσω από την όλη συζήτηση με τον εαυτό μου είναι ότι πρέπει να παλέψουμε να κρατήσουμε ό, τι μας έχει μείνει. Να μην απογοητευτούν και άλλες γενιές. Να μην στερηθεί η Δέσποινα – και η κάθε Δέσποινα – τη δυνατότητα να παλέψει, έστω, για το όνειρό της.

Αύριο μάθημα!!!

Ουφ!

Πραγματικά, μετά το τρέξιμο των τελευταίων ημερών είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω… Αισίως τρίτη εβδομάδα που ασχολούμαστε με την πρακτική. Η μία εβδομάδα παρακολούθησης έγινε δύο λόγω απεργιών καταλήψεων και λοιπών τεχνικών προβλημάτων.

Οι εντυπώσεις μου είναι ανάμεικτες. Αρχικά απογοητευτήκαμε από το δάσκαλο και το μάθημα που έκανε. Πηγαίνοντας από τα αμφιθέατρα που ακούμε καθημερινά «ό, τι πιο καινούριο κυκλοφορεί στην αγορά» - όπως λέει μια συμφοιτήτρια – πήγαμε στο άγχος του να βγει η ύλη. Ύλη, όμως, που σχεδιάστηκε για ανθρώπους εκπαιδευμένους, αλλά εφαρμόζεται από άτομα που είχαν ελλιπή κατάρτιση σε Παιδαγωγικές Ακαδημίες που λειτουργούσαν πολύ συνθηματικά. Μετά τη δεύτερή μας παρατήρηση είδαμε τα πράγματα λιγότερο άσπρο – μαύρο και αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο δάσκαλός μας και κατ’ επέκταση ο κάθε δάσκαλος και η κάθε δασκάλα.

Τα παιδάκια είναι τρομερά!!! Μας έχουν εντυπωσιάσει με τα πράγματα που ξέρουν και τα πράγματα που μπορούν να συζητήσουν. Η αλήθεια είναι ότι έχουν δουλέψει πολύ μαζί τους οι δάσκαλοί τους, αφού τους έκαναν πολλά εναλλακτικά πράγματα όπως μαθαίνουμε κάθε μέρα. Επειδή εγώ και το άλλο παλικάρι της ομάδας είμαστε αρκετά ψηλοί, δεν μας έχουν πλησιάσει πολύ, αλλά και γενικά νομίζω ότι είναι κάπως ντροπαλά. Μόνη εξαίρεση είναι ένα παιδάκι που μίλησε σε μια από τις τρεις κοπέλες της ομάδας (είμαστε 5 στο σύνολο). Πλησιάζουν και την εφηβεία στην Έκτη, οπότε το αναλύσαμε και αυτό λίγο ψυχολογικά… Αχ, αυτός ο Piaget και ο Vygotsky!!!

Με την ομάδα μου είναι όλα ακόμα περίεργα, αλλά ανέλπιστα καλά. Επειδή δεν έκατσε να κάνουμε ομάδα με την παρέα μου για διάφορους λόγους (Erasmus, εγκυμοσύνες, περίσσευμα ατόμων) και επειδή εκείνη η ομάδα είχε κενή μια θέση πήγα μαζί τους. Αρχικά το φοβήθηκα να είμαι ειλικρινής, αλλά σιγά – σιγά βρίσκουμε ρυθμούς και κώδικες επικοινωνίας. Άλλωστε, τι σκατά μαθαίνουμε για ομαδοσυνεργατικές διδασκαλίες στη σχολή και θα τα απαιτούμε από τα παιδιά αν δεν μπορούμε πρώτα εμείς να τα εφαρμόσουμε;;; Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά νιώθω και ασφάλεια μαζί τους. Κάνουμε πλακίτσες και είναι παιδιά που δουλεύουν, σκέφτονται και κυρίως ακούνε και βοηθάνε. Προσπαθώ να ανταποκριθώ και εγώ το ίδιο απέναντί τους.

Ο αποσπασμένος μας είναι αρκετά καλός. Έχει γνώσεις, προσπαθεί να είναι ενημερωμένος για τα πάντα, είναι βοηθητικός, αυστηρός εκεί που πρέπει, οργανωτικός και έχει την καλό ότι μας εμπνέει. Όποια σύγκριση με την Μέιλι από το Γκρέις Ανάτομυ τον αδικεί, αλλά πολλές φορές μου την θυμίζει. Γενικά, είμαι περίεργος σε κάποιες αντιδράσεις μου και όταν κάποιος με γνωρίζει μπορεί να αποκτήσει πολύ διαφορετική άποψη για το τι πιστεύω από αυτό που πραγματικά πιστεύω και σήμερα παραδέχτηκε ότι δυσκολεύτηκε λίγο να βρει τα κουμπιά μου.  Είμαι και κουμπωμένος από την πρώτη συνάντηση είπε. Γενικά, πιέζει λίγο παραπάνω, αλλά καλά κάνει για να τα δίνουμε όλα.

Αυτό έκανα και σήμερα, δηλαδή προσπάθησα πολύ και το σχέδιο μαθήματός μου το βρήκε πολύ καλό. Εννοείται ότι χάρηκα πολύ και σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο με το που μου το είπε, αλλά αγχώθηκα κιόλας γιατί τώρα θα πρέπει να επιβεβαιώσω τις προσδοκίες του. Και όχι μόνο τις δικές του, αλλά και τις δικές μου. Ίσως το δεύτερο να με ενδιαφέρει περισσότερο, αλλά έχει το νόημά του να πιστεύει και κάποιος άλλος σε εσένα.

Αύριο, ξεκινάω πρώτος, το πρώτο μάθημα, στην πρώτη βδομάδα. Θα κάνω Γλώσσα. Δεν ήταν και το πιο αγαπημένο μάθημά μου, αλλά το προσπάθησα πολύ. Θα το δούμε… Μ’ αυτά και μ’ εκείνα δεν έχω και χρόνο να γράψω στο μπλογκ… έχω πέσει με τα μούτρα στις αντωνυμίες, τα αρχαιόκλιτα, τα μαγνητικά πεδία και τα κόμικ… 

Καλό σας απόγευμα!!! Αύριο θα σας πω εντυπώσεις.

Bonus feed:

Τόπος: Αίθουσα Έκτης Δημοτικού

Ημερομηνία: Κάπου κοντά στο χαμό με τα γερμανικά δημοσιεύματα

Συμμετέχοντες: Ο δάσκαλος της τάξης μας και μαθητής

Υπόθεση: Εξέταση του προηγούμενου μαθήματος

Μάθημα: Η γενιά των πολιτικών μετά το ‘21

Περιστατικό:

-         Δάσκαλος: Ποιο μεγάλο έργο έκανε ο Χαρίλαος Τρικούπης;

-         Μαθητής: Κύριε, κύριε, να πω;;;;;

-         Δ: Πες μας παιδί μου…(δεν σήκωνε κανένας άλλος)

-         Μ: Την……… Αφροδίτη της Μήλου!!!

-         Δ.: …………………………………………………(αμίλητου και αλάλου γωνία)

Facebook

Η ξαδέρφη έκανε facebook…

Με έκανε φίλο…

Τη δέχτηκα…

Είδε ένα στάτους μου να αναφέρεται στην τάξη που έχω στην πρακτική μου…

Είδε και τα σχόλια…

Δεν σχολίασε…

Μίλησε με τη μάνα της…

Της τα είπε όλα…

Εκείνη με τη σειρά της πήρε τηλέφωνο τη μάνα μου…

Και τη ρώτησε αν διορίστηκα…

Μαζί με αυτό, της είπε και τα σχόλια…

Τελικά, όντως το φέις είναι καταστρατήγηση των προσωπικών δεδομένων! Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο όμως είναι ότι αυτό ήταν ένα απλό στάτους… σκεφτείτε να ήταν κάποιο άλλο πιο προσωπικό ή πιο εκνευρισμένο!! Ρεζίλι σε όλο το σόι και το χωριό… Όχι ότι με ενδιαφέρουν, αλλά δεν θέλω να κάνουν υποθέσεις και να κάνουν την τρίχα τριχιά! Το συγκεκριμένο περιστατικό μπορώ να πω ότι το βρήκα πολύ αστείο και δεν με πείραξε καθόλου, αλλά με βάζει σε σκέψεις για άλλους συγγενείς που έχω «φίλους» στο φέις.

Από Τρίτη πρακτική...

Οι επισκέψεις μου στη σχολή τον τελευταίο καιρό έχουν διπλό χαρακτήρα:

Α) Από τη μία είναι κουραστικές γιατί απαιτείται πολύ διάβασμα για και ξύπνημα πρωί… έρχεται και η πρακτική βλέπετε οπότε δεν έχουμε και χρόνο να σπαταλάμε… Ωστόσο, μπορώ να πω ότι το ευχαριστιέμαι καθώς μαθαίνουμε πολλά καινούρια πράγματα και επίσης συνειδητοποιούμε ότι ό, τι μαθαίνουμε όλα αυτά τα χρόνια δεν πάει χαμένο.

Έχουμε έναν αποσπασμένο δάσκαλο αρκετά αυστηρό θα έλεγα, αλλά από την άλλη μας κάνει καλό γιατί μας αναγκάζει να είμαστε συνεπείς (που φτάσαμε… το αυτονόητο να το επαινούμε… anyway…) με συνέπεια να κάνουμε καλή δουλειά τόσο για εμάς όσο και για τις διδασκαλίες μας.

Θα έχουμε ΣΤ’ Δημοτικού και η αλήθεια είναι ότι αγχώνομαι λίγο. Από τη μία είναι μεγάλα παιδιά οπότε δεν τους μαθαίνουμε πολλά καινούρια, αλλά σε αυτά που ήδη ξέρουνε χτίζουμε παραπάνω, αλλά από την άλλη είναι έκτη και είναι ένα βήμα πριν την εφηβεία… και δεν ξέρω και πως περνάνε εφηβεία τα παιδιά στην πόλη… και αυτό με τρομάζει περισσότερο…

Το άσχημο με όλο αυτό είναι η κούραση στο τέλος της μέρας, αλλά όταν πέφτω στο κρεβάτι και σκέφτομαι όσα έμαθα κατά τη διάρκεια της ημέρας, το αίσθημα της κούρασης δίνει θέση στην ευχαρίστηση. Δυστυχώς όχι για πολύ γιατί με παίρνει ο ύπνος αρκετά νωρίς (και όχι μόνο για τα δεδομένα μου). Όσα δεν μάθαμε τέσσερα χρόνια θα τα μάθουμε τώρα… μου έπεσαν βαριά…

Β) Από την άλλη όμως αρχίζω να νιώθω λίγο παππούς και λίγο ξένος. Πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Μα τυχαίνουν και όλα τα κουλά σε εμένα…

Περίπτωση πρώτη

Περιμένω στη γραμματεία της σχολής αμέριμνος. Ακούω ένα παλικάρι να ζητάει μια βεβαίωση από τη γραμματεία

«Το ΑΕΜ σας, παρακαλώ» ακούγεται η σπαστική φωνή της γραμματέως

Ανοίγει το πάσο του το παλικαράκι και σκέφτομαι ότι είναι στο σωστό δρόμο για το ΑΕΜ και ξέρει τι κάνει, αλλά ως πρωτόετο πιθανότατα δεν το θυμάται ακόμα απ’ έξω. Αφού το επεξεργαστεί λίγο, γυρνάει και μου κάνει: « Τον αριθμό μητρώου εννοεί;»

Και μένω αμιλήτου και αλάλου γωνία… Είναι δεύτερο εξάμηνο και δεν ξέρει ότι το ΑΕΜ είναι ο αριθμός μητρώου;;; πώς έδωσε εξετάσεις το Γενάρη;;; Πως έβγαλε αυτό το παιδί μόρια να περάσει παιδαγωγικό άμα δεν κόβει και λίγο;;; Τραγικό!!!

Περίπτωση δεύτερη

Είμαι στο κυλικείο της σχολής – αμέριμνος τονίζω ξανά – και πίνω τον καφέ μου. Στο ίδιο τραπέζι κάθονται φίλοι, γνωστοί και ένα άλλο πρωτόετο. Αναφέρω σε κάποια φάση τον αποσπασμένο της πρακτικής μου σε φάση «Ο αποσπασμένος σήμερα μας είπε αυτό...» . Όπου αποσπασμένος ένας δάσκαλος από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση που έχει ΑΠΟΣΠΑΣΤΕΙ, έχει έρθει με ΑΠΟΣΠΑΣΗ στο πανεπιστήμιο στο οποίο κάποιοι περνάνε με μεγάλους βαθμούς και υποτίθεται ότι ξέρουν και κάτι παραπάνω… ότι σκέφτονται κάτι παραπάνω!! Και γυρνάει το πρωτόετο και μου κάνει: « Αποσπασμένος είναι το παρατσούκλι;;;»

Μόνο από την καρέκλα δεν έπεσα… μόνο που δεν μου βγήκε ο καφές από τη μύτη… μόνο που δεν βγήκα να σκίσω το απολυτήριο λυκείου μου…

Ωστόσο, αυτό έχει και τα θετικά του. Νιώθω σοφός… Ειδικά δε όταν μιλάω για τη Φιλανδία γουρλώνουν τα μάτια τους. Από την άλλη σκέφτομαι ότι μεγάλη μπουκιά να φάω, μεγάλη κουβέντα να μην πω γιατί και εμείς έτσι παίζει να ήμασταν στο πρώτο έτος, αλλά τόσο ζαβά;;; πόσο πια.;!;!

Πολλή χολή έβγαλα και για σήμερα… Αύριο πάλι… Άντε, και ένα τραγούδι από εμένα για σας