London's calling #1

   

Εργασία Vol. 3

15/11/2009

Προφανώς έχω γράψει κι άλλες εργασίες από την εργασία Vol. 2, αλλά καμία που να μου τη θυμίζει τόσο έντονα. Βράδυ χειμώνα, όπως και τότε, όχι με ίδιες θερμοκρασίες βέβαια. Ελληνικός καφές και τοστάκι φτιαγμένα από τα χεράκια μου (που σαι μάνα να με δεις!!!) και μια εργασία που γίνεται τελευταία στιγμή. Μια φίλη μου λέει ότι πάντα τα καταφέρνω, κάτι σαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας ένα πράγμα! Μακάρι να βγει σωστή και σήμερα!

Πλέον, το μεταπτυχιακό με έχει βάλει σε άλλους ρυθμούς. Είναι αρκετά πιεστικό και μας κρατάει όλους σε εγρήγορση. Ωστόσο, όταν είσαι από τον Σεπτέμβρη σε ρυθμούς καμία σχέση με το ελληνικό πανεπιστήμιο κάποια στιγμή κλατάρεις. Αυτό έγινε και σε εμένα και όλα πήραν αναβολές την εβδομάδα που μας πέρασε και όσα έγιναν ήταν με ρυθμούς χελώνας.

Εύλογο το ερώτημά σου αναγνώστη, γιατί αντί να κάνω εργασία κάθομαι και γράφω στο μπλογκ; ε, ΓΙΑΤΙ;;; Ίσως θέλω να ξορκίσω το "κακό" και να έχει την ίδια επιτυχία με την πριν από δύο χρόνια εκείνη η εργασία. Όπως τότε, έτσι και τώρα κάνω κάτι που μου αρέσει, ίσως όχι κάτω από ιδεατές συνθήκες, αλλά μ'αρέσει. Αυτό είναι που μου δίνει κουράγιο, ότι μετά από πολύ καιρό κάνω αυτό που ευχαριστιέται η ψυχή μου.

Μνήμες #2

"25/01/2009

Tαξίδια αληθινά, ταξίδια ψεύτικα…

[…]

Ξαφνικά, στο σημείο που ο Piaget μιλούσε για τη μάθηση ακούγεται από έξω το τραγούδι Sometimes από James και σε συνδυασμό με τη βροχή (δεν ήθελα και πολύ...) ξεκίνησα να ταξιδεύω...

Βρίσκομαι στο αεροπλάνο, οικονομική θέση, αλλά εγώ έχω ένα πλατύ χαμόγελο...στα αυτιά μου από το mp3 ακούγεται το Sometimes...η θέα από ψηλά είναι υπέροχη..."

[…]

Κάπως έτσι περιέγρφα το Εράσμους έξι μήνες πριν πάω. Ονειροπόλος είμαι ο άτιμος! Το ήθελα όμως πολύ και εν τέλει το κατάφερα. Ήθελα να ξεφύγω...να ξεφύγω από τους φόβους και τα όριά μου, τους φόβους και τα όρια των άλλων, ίσως και τον εαυτό μου τον ίδιο.

Πλέον, κάνω ξανά όνειρα...για μια καινούρια αρχή από Σεπτέμβριο, όχι μόνο σε νέα πόλη, αλλά και σε άλλους τομείς. Να βρω κάτι να με ενθουσιάζει και να μου δίνει ζωή...Φέτος, τόσο οι δάσκαλοι όσο και όλοι οι υπόλοιποι με όσους συνδιαλέχτηκα δεν μου άφησαν και την καλύτερη εντύπωση. Ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω εδώ... Ποτέ δεν ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που ένιωθα με τους συμφοιτητές μου στην πρακτική. 

Μπορώ να καταλάβω ότι η ζωή είναι διαφορετική από το ό,τι μπορεί να ζήσαμε στο Πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι όλοι έτσι. Ένας φίλος μου με ταρακούνησε τις προάλλες καθώς μου είπε ότι έπαψα πια να μιλάω για πράγματα με ενθουσιασμό. Πριν από 9 μήνες ο ίδιος μου είχε στείλει ένα μέιλ που περιέγραφε την κατάστασή μου ως εξής:

Sindromo aggelos—onomazetai to sindromo sto opoio kapoios ipervolika
enthousiodis tipos prospathei na metadosei ton enthousiasmo tou stous
allous protinontas pragmata ta opoia oi alloi ta aporiptoun kai epeita
kanoun diapragmateuseis gia auta, panta me ton idio enthoysiasmo

Έχω αρχίσει να χάνω τον εαυτό μου;; θέλω να ελπίζω όχι. Απλά είναι η πρώτη χρονιά και για πρώτη φορά νιώθω ότι όλοι είναι "απέναντί" μου. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη ούτε στο ελάχιστο. Το προσπάθησα, αλλά έβρισκα πάντα έναν τοίχο με ένα γκράφιτι ΝΑ (να με συμπαθάτε) ΕΙΡΩΝΕΙΑ.


Έπεσαν και πολλά φέτος πάνω μου...περισσότερα από κάθε άλλη φορά και αποσυντονίστηκα. Έχω αρχίσει να βρίσκω πάλι τον εαυτό μου. Σήμερα ήρθαν και οι φίλοι μου από τη Θεσσαλονίκη και η μέρα μου πέρασε τόσο ωραία. Αρχισα να θυμάμαι πράγματα που έζησα μαζί τους, αλλά το πιο ωραίο είναι ότι δεν μιλήσαμε πολύ για το παρελθόν. Το θεωρώ ωραίο γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει παρόν και μέλλον, δηλαδή δημιουργήσαμε μελλοντικές μνήμες.


Ευχαριστώ παιδιά...

Του το κρατάω αυτού του κόσμου...

Νιώθω πολλές φορές να πνιγόμαστε στις κοινωνικές συμβάσεις...τα μέσα από τον χρόνο καθορισμένα στερεότυπα που θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να ταιριάζουμε. Οτιδήποτε άλλο απλά αποτελεί αποκλίνουσα συμπεριφορά...λες και δεν έχουμε όλοι μας κάποιες "αποκλίνουσες συμπεριφορές"..




...λες και δεν είμαστε όλοι ξεχωριστές προσωπικότητες...






Αυτός ο κόσμος στον οποίο ζούμε δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του σε πολλούς γύρω μας. Σε ένα παιδί με αναπηρία, σε έναν μαύρο, σε έναν μετανάστη, σε μια γυναίκα, σε έναν ή μια ομοφυλόφιλο, σε έναν γέρο που πια δεν μπορεί να εργαστεί ή να προσφέρει, σε έναν νέο που δεν μπόρεσε να σπουδάσει...


Αυτή η λίστα δεν θα τελειώσει ποτέ...






Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο με ένα είδος φαγητού, με ένα είδος ποτού, με ένα είδος διασκέδασης, με ένα είδος σωματοτύπου, με ένα είδος ντυσίματος, με έναν τρόπο σκέψης.






Φέτος δουλεύω με ένα παιδί που έχει αυτισμό. Η κοινωνία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Η πολιτεία του έχει γυρίσει την πλάτη γιατί είναι "χαμένο παιδί". Παρά τις δυσκολίες, εγώ πηγαίνω χαρούμενος στο σχολείο. Γιατί έμαθα πράγματα που σε τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο δεν τα αγγίξαμε καν. Έμαθα ότι για κάποια άτομα - κάτι μικρό για όλους τους υπόλοιπους - μπορεί να είναι άθλος, και όταν το καταφέρνουν είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα!!

Το αύριο....

Όλα γίνονται για αυτό το άτιμο το αύριο!!! Λοιπόν, έφτασε η μέρα και αύριο δίνω εξετάσεις για μεταπτυχιακό. Δεν είμαι όσο προετοιμασμένος θα ήθελα λόγω διάφορων πραγμάτων που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Έχω και πολλούς άλλους υποψήφιους να ανταγωνιστώ. Ενιγουέι... θα το παλέψω.

"Στη ζωή σημασία δεν έχει να παίζεις με καλό χαρτί, αλλά να ξέρεις να παίζεις καλά ακόμα και με άσχημο φύλλο."

Από τώρα ονειρεύομαι τους ύπνους που θα κάνω μετά τις εξετάσεις...

Ρολόγια..

Έγραψα πολλά…

Μετά τα έσβησα…

Έγραψα άλλα…

Έκλεισα τον κειμενογράφο…

Ρολόγια…

Μακάρι να σταματούσαν για λίγο, μακάρι να μπορούσαμε να ξέρουμε πως είναι ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιήσουμε την «ψευδαίσθηση» την οποία μετράνε!

Αν αύριο περάσω το μάθημα θα έχω κάνει ένα βήμα για το πτυχίο. Με τρομάζει λίγο η όλη φάση… είναι ωραία να είσαι φοιτητής, δεν νιώθω να έχει κλείσει αυτός ο κύκλος για εμένα…

Από την άλλη, τρομάζει και η ιδέα του «να μην προλάβουμε τις λίστες», όπως ακούγεται στη σχολή μας τον τελευταίο καιρό περισσότερες φορές απ’ όσες λέμε «καλημέρα, τι κάνεις;». Ναι μεν, το ειρωνεύομαι, αλλά το θέμα της δουλειάς είναι πολύ σημαντικό στις μέρες. Ωστόσο, γιατί τόσο κακό ρε παιδιά;;;

Άκουσα άτομα να λένε, τώρα που «κλείνει» η επαγγελματική αποκατάσταση στους δασκάλους να λένε ότι δεν θα διάλεγαν αυτή τη σχολή και ότι αν δεν καταφέρουν να διοριστούν θα είναι χαμένα χρόνια.

Εγώ όμως χαίρομαι! Χαίρομαι γιατί δεν μετανιώνω για την επιλογή μου. Δεν μετανιώνω για τα χρόνια μου στη σχολή και όσα έμαθα εκεί. Δεν είχα ως αυτοσκοπό να διοριστώ, αλλά είχα ως ελπίδα να ασχοληθώ με κάτι που να μου αρέσει. Σίγουρα αν τα πράγματα με την επαγγελματική αποκατάσταση να ήταν αλλιώς να είχα άλλη σειρά στο μηχανογραφικό (αντί για πρώτο να ήταν δεύτερο το Παιδαγωγικό). Νιώθω όμως γεμάτος και πάνω απ’ όλα ήρεμος.

Ναι, ΗΡΕΜΙΑ είναι αυτό που νιώθω. Ίσως λίγο κουρασμένος από το διάβασμα γιατί θέλω να πάρω πτυχίο μαζί με τους φίλους μου, αλλά ήρεμος…

Αναγνωστήριο Α.Π.Θ.

και τα μυαλά στα κάγκελα!!!

Σήμερα άνοιξα και θα κλείσω το αναγνωστήριο του πανεπιστημίου. Ας ελπίσουμε να μην καταλήξω έτσι...

τουλάχιστον η εργασία προχώρησε αρκετά!!!

κουρκουτιάστηκα, που λέει και η γιαγιά μου...

εξεταστικές φιλούρες!!!

Αύριο μάθημα!!!

Ουφ!

Πραγματικά, μετά το τρέξιμο των τελευταίων ημερών είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω… Αισίως τρίτη εβδομάδα που ασχολούμαστε με την πρακτική. Η μία εβδομάδα παρακολούθησης έγινε δύο λόγω απεργιών καταλήψεων και λοιπών τεχνικών προβλημάτων.

Οι εντυπώσεις μου είναι ανάμεικτες. Αρχικά απογοητευτήκαμε από το δάσκαλο και το μάθημα που έκανε. Πηγαίνοντας από τα αμφιθέατρα που ακούμε καθημερινά «ό, τι πιο καινούριο κυκλοφορεί στην αγορά» - όπως λέει μια συμφοιτήτρια – πήγαμε στο άγχος του να βγει η ύλη. Ύλη, όμως, που σχεδιάστηκε για ανθρώπους εκπαιδευμένους, αλλά εφαρμόζεται από άτομα που είχαν ελλιπή κατάρτιση σε Παιδαγωγικές Ακαδημίες που λειτουργούσαν πολύ συνθηματικά. Μετά τη δεύτερή μας παρατήρηση είδαμε τα πράγματα λιγότερο άσπρο – μαύρο και αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο δάσκαλός μας και κατ’ επέκταση ο κάθε δάσκαλος και η κάθε δασκάλα.

Τα παιδάκια είναι τρομερά!!! Μας έχουν εντυπωσιάσει με τα πράγματα που ξέρουν και τα πράγματα που μπορούν να συζητήσουν. Η αλήθεια είναι ότι έχουν δουλέψει πολύ μαζί τους οι δάσκαλοί τους, αφού τους έκαναν πολλά εναλλακτικά πράγματα όπως μαθαίνουμε κάθε μέρα. Επειδή εγώ και το άλλο παλικάρι της ομάδας είμαστε αρκετά ψηλοί, δεν μας έχουν πλησιάσει πολύ, αλλά και γενικά νομίζω ότι είναι κάπως ντροπαλά. Μόνη εξαίρεση είναι ένα παιδάκι που μίλησε σε μια από τις τρεις κοπέλες της ομάδας (είμαστε 5 στο σύνολο). Πλησιάζουν και την εφηβεία στην Έκτη, οπότε το αναλύσαμε και αυτό λίγο ψυχολογικά… Αχ, αυτός ο Piaget και ο Vygotsky!!!

Με την ομάδα μου είναι όλα ακόμα περίεργα, αλλά ανέλπιστα καλά. Επειδή δεν έκατσε να κάνουμε ομάδα με την παρέα μου για διάφορους λόγους (Erasmus, εγκυμοσύνες, περίσσευμα ατόμων) και επειδή εκείνη η ομάδα είχε κενή μια θέση πήγα μαζί τους. Αρχικά το φοβήθηκα να είμαι ειλικρινής, αλλά σιγά – σιγά βρίσκουμε ρυθμούς και κώδικες επικοινωνίας. Άλλωστε, τι σκατά μαθαίνουμε για ομαδοσυνεργατικές διδασκαλίες στη σχολή και θα τα απαιτούμε από τα παιδιά αν δεν μπορούμε πρώτα εμείς να τα εφαρμόσουμε;;; Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά νιώθω και ασφάλεια μαζί τους. Κάνουμε πλακίτσες και είναι παιδιά που δουλεύουν, σκέφτονται και κυρίως ακούνε και βοηθάνε. Προσπαθώ να ανταποκριθώ και εγώ το ίδιο απέναντί τους.

Ο αποσπασμένος μας είναι αρκετά καλός. Έχει γνώσεις, προσπαθεί να είναι ενημερωμένος για τα πάντα, είναι βοηθητικός, αυστηρός εκεί που πρέπει, οργανωτικός και έχει την καλό ότι μας εμπνέει. Όποια σύγκριση με την Μέιλι από το Γκρέις Ανάτομυ τον αδικεί, αλλά πολλές φορές μου την θυμίζει. Γενικά, είμαι περίεργος σε κάποιες αντιδράσεις μου και όταν κάποιος με γνωρίζει μπορεί να αποκτήσει πολύ διαφορετική άποψη για το τι πιστεύω από αυτό που πραγματικά πιστεύω και σήμερα παραδέχτηκε ότι δυσκολεύτηκε λίγο να βρει τα κουμπιά μου.  Είμαι και κουμπωμένος από την πρώτη συνάντηση είπε. Γενικά, πιέζει λίγο παραπάνω, αλλά καλά κάνει για να τα δίνουμε όλα.

Αυτό έκανα και σήμερα, δηλαδή προσπάθησα πολύ και το σχέδιο μαθήματός μου το βρήκε πολύ καλό. Εννοείται ότι χάρηκα πολύ και σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο με το που μου το είπε, αλλά αγχώθηκα κιόλας γιατί τώρα θα πρέπει να επιβεβαιώσω τις προσδοκίες του. Και όχι μόνο τις δικές του, αλλά και τις δικές μου. Ίσως το δεύτερο να με ενδιαφέρει περισσότερο, αλλά έχει το νόημά του να πιστεύει και κάποιος άλλος σε εσένα.

Αύριο, ξεκινάω πρώτος, το πρώτο μάθημα, στην πρώτη βδομάδα. Θα κάνω Γλώσσα. Δεν ήταν και το πιο αγαπημένο μάθημά μου, αλλά το προσπάθησα πολύ. Θα το δούμε… Μ’ αυτά και μ’ εκείνα δεν έχω και χρόνο να γράψω στο μπλογκ… έχω πέσει με τα μούτρα στις αντωνυμίες, τα αρχαιόκλιτα, τα μαγνητικά πεδία και τα κόμικ… 

Καλό σας απόγευμα!!! Αύριο θα σας πω εντυπώσεις.

Bonus feed:

Τόπος: Αίθουσα Έκτης Δημοτικού

Ημερομηνία: Κάπου κοντά στο χαμό με τα γερμανικά δημοσιεύματα

Συμμετέχοντες: Ο δάσκαλος της τάξης μας και μαθητής

Υπόθεση: Εξέταση του προηγούμενου μαθήματος

Μάθημα: Η γενιά των πολιτικών μετά το ‘21

Περιστατικό:

-         Δάσκαλος: Ποιο μεγάλο έργο έκανε ο Χαρίλαος Τρικούπης;

-         Μαθητής: Κύριε, κύριε, να πω;;;;;

-         Δ: Πες μας παιδί μου…(δεν σήκωνε κανένας άλλος)

-         Μ: Την……… Αφροδίτη της Μήλου!!!

-         Δ.: …………………………………………………(αμίλητου και αλάλου γωνία)

Από Τρίτη πρακτική...

Οι επισκέψεις μου στη σχολή τον τελευταίο καιρό έχουν διπλό χαρακτήρα:

Α) Από τη μία είναι κουραστικές γιατί απαιτείται πολύ διάβασμα για και ξύπνημα πρωί… έρχεται και η πρακτική βλέπετε οπότε δεν έχουμε και χρόνο να σπαταλάμε… Ωστόσο, μπορώ να πω ότι το ευχαριστιέμαι καθώς μαθαίνουμε πολλά καινούρια πράγματα και επίσης συνειδητοποιούμε ότι ό, τι μαθαίνουμε όλα αυτά τα χρόνια δεν πάει χαμένο.

Έχουμε έναν αποσπασμένο δάσκαλο αρκετά αυστηρό θα έλεγα, αλλά από την άλλη μας κάνει καλό γιατί μας αναγκάζει να είμαστε συνεπείς (που φτάσαμε… το αυτονόητο να το επαινούμε… anyway…) με συνέπεια να κάνουμε καλή δουλειά τόσο για εμάς όσο και για τις διδασκαλίες μας.

Θα έχουμε ΣΤ’ Δημοτικού και η αλήθεια είναι ότι αγχώνομαι λίγο. Από τη μία είναι μεγάλα παιδιά οπότε δεν τους μαθαίνουμε πολλά καινούρια, αλλά σε αυτά που ήδη ξέρουνε χτίζουμε παραπάνω, αλλά από την άλλη είναι έκτη και είναι ένα βήμα πριν την εφηβεία… και δεν ξέρω και πως περνάνε εφηβεία τα παιδιά στην πόλη… και αυτό με τρομάζει περισσότερο…

Το άσχημο με όλο αυτό είναι η κούραση στο τέλος της μέρας, αλλά όταν πέφτω στο κρεβάτι και σκέφτομαι όσα έμαθα κατά τη διάρκεια της ημέρας, το αίσθημα της κούρασης δίνει θέση στην ευχαρίστηση. Δυστυχώς όχι για πολύ γιατί με παίρνει ο ύπνος αρκετά νωρίς (και όχι μόνο για τα δεδομένα μου). Όσα δεν μάθαμε τέσσερα χρόνια θα τα μάθουμε τώρα… μου έπεσαν βαριά…

Β) Από την άλλη όμως αρχίζω να νιώθω λίγο παππούς και λίγο ξένος. Πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Μα τυχαίνουν και όλα τα κουλά σε εμένα…

Περίπτωση πρώτη

Περιμένω στη γραμματεία της σχολής αμέριμνος. Ακούω ένα παλικάρι να ζητάει μια βεβαίωση από τη γραμματεία

«Το ΑΕΜ σας, παρακαλώ» ακούγεται η σπαστική φωνή της γραμματέως

Ανοίγει το πάσο του το παλικαράκι και σκέφτομαι ότι είναι στο σωστό δρόμο για το ΑΕΜ και ξέρει τι κάνει, αλλά ως πρωτόετο πιθανότατα δεν το θυμάται ακόμα απ’ έξω. Αφού το επεξεργαστεί λίγο, γυρνάει και μου κάνει: « Τον αριθμό μητρώου εννοεί;»

Και μένω αμιλήτου και αλάλου γωνία… Είναι δεύτερο εξάμηνο και δεν ξέρει ότι το ΑΕΜ είναι ο αριθμός μητρώου;;; πώς έδωσε εξετάσεις το Γενάρη;;; Πως έβγαλε αυτό το παιδί μόρια να περάσει παιδαγωγικό άμα δεν κόβει και λίγο;;; Τραγικό!!!

Περίπτωση δεύτερη

Είμαι στο κυλικείο της σχολής – αμέριμνος τονίζω ξανά – και πίνω τον καφέ μου. Στο ίδιο τραπέζι κάθονται φίλοι, γνωστοί και ένα άλλο πρωτόετο. Αναφέρω σε κάποια φάση τον αποσπασμένο της πρακτικής μου σε φάση «Ο αποσπασμένος σήμερα μας είπε αυτό...» . Όπου αποσπασμένος ένας δάσκαλος από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση που έχει ΑΠΟΣΠΑΣΤΕΙ, έχει έρθει με ΑΠΟΣΠΑΣΗ στο πανεπιστήμιο στο οποίο κάποιοι περνάνε με μεγάλους βαθμούς και υποτίθεται ότι ξέρουν και κάτι παραπάνω… ότι σκέφτονται κάτι παραπάνω!! Και γυρνάει το πρωτόετο και μου κάνει: « Αποσπασμένος είναι το παρατσούκλι;;;»

Μόνο από την καρέκλα δεν έπεσα… μόνο που δεν μου βγήκε ο καφές από τη μύτη… μόνο που δεν βγήκα να σκίσω το απολυτήριο λυκείου μου…

Ωστόσο, αυτό έχει και τα θετικά του. Νιώθω σοφός… Ειδικά δε όταν μιλάω για τη Φιλανδία γουρλώνουν τα μάτια τους. Από την άλλη σκέφτομαι ότι μεγάλη μπουκιά να φάω, μεγάλη κουβέντα να μην πω γιατί και εμείς έτσι παίζει να ήμασταν στο πρώτο έτος, αλλά τόσο ζαβά;;; πόσο πια.;!;!

Πολλή χολή έβγαλα και για σήμερα… Αύριο πάλι… Άντε, και ένα τραγούδι από εμένα για σας