Γράφοντας διπλωματική (ή Paris calling #1)

Κάπου τον Μάιο, στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Κάθομαι δίπλα στη φίλη μου τη Χ. και γράφουμε από το μεσημέρι, κατάκοποι από τις δουλειές μας, αλλά ο χρόνος δεν φτάνει. Foucault, Butler, Connell, πατριαρχία, φύλο, φύλα, πειθαρχία, αρρενωπότητες και θηλυκότητες, queer theory και άλλα τέτοια έχουν κάψει το μυαλό μας λίγο...μάλλον πολύ! 

Έχουμε γυρίσει από ένα τσιγάρο - και εκεί για τα παραπάνω μιλούσαμε - και δεν γράφουμε ούτε δέκα λεπτά, όταν η Χ. γυρνάει και μου λέει

- Έχει ένα ροκ φεστιβάλ στο Παρίσι τέλος Αυγούστου, τι λες να πάμε; Θα είναι και οι Arctic Monkeys!

- Και δεν πάμε;!;!!!!!

Αυτή ήταν η συζήτησή μας...και συνεχίσαμε να γράφουμε. Τρεις μήνες, επεισοδιακές (θετικά και αρνητικά) υποστηρίξεις και ένα μεταπτυχιακό μετά:

London's calling #3 or... how does friendship work?

Είναι η ζωή μια πουτάνα! Και δεν το λέω γιατί κάτι κακό έγινε, αλλά το γεγονός ότι μπορεί πράγματα τόσο καλά και τόσο άσχημα να συμβαίνουν την ίδια περίοδο. Μεγαλώνοντας η αλήθεια είναι ότι με τους περισσότερους φίλους μου κρατήσαμε πολύ καλές επαφές, με άλλους όχι και συνήθως με δική τους απόφαση, εκτός από μία φορά που εγώ αποτραβήχτηκα.

Από μικρός άκουγα ότι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη από μόνη της να στηρίξει μια φιλία, συνειδητοποίησα με τα χρόνια. Πάντα καταλάβαινα αν κάποιος είναι πραγματικός φίλος ή φίλη στις χαρές. Είναι δύσκολο οι άνθρωποι να μπορέσουν να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους και να χαρούν πραγματικά για τον άλλο, εκτός και αν είναι πραγματικά φίλοι του. Κάπως έτσι καταλαβαίνω κι εγώ τους φίλους μου. Αν δεν μπορώ μέσα μου να χαρώ πραγματικά, ίσως κάτι δεν πάει καλά.

Anyway, έστω και από μακριά χαίρομαι που έχω τρία τέσσερα άτομα που τους είπα την τωρινή μου κατάσταση (Love and other drugs...) και χαμογελούσαν περισσότερο απ'ό,τι εγώ! Μάλιστα, ο ένας με πήρε ξημερώματα (για μένα ξημερώματα είναι 8 το πρωί, μη ρωτήσει κανείς πώς ξυπνούσα για τη δουλειά, δεν θυμάμαι!

Όπως και να χει...παιδιά μου εκεί στην Ελλάδα, σας ευχαριστώ πολύ! Δεν μπορώ δυστυχώς να σας μιλάω όσο θα ήθελα, αλλά περνάω καλά και είμαι σίγουρος ότι είστε χαρούμενοι για μένα. Είμαι περήφανος που σας γνώρισα και ας μας χώρισε η απόσταση τα τελευταία τριάμισι χρόνια με Φινλανδίες, Αγγλίες και ελληνική παραμεθόριο! Κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι σα να μην πέρασε μια μέρα!

Μνήμες #2

"25/01/2009

Tαξίδια αληθινά, ταξίδια ψεύτικα…

[…]

Ξαφνικά, στο σημείο που ο Piaget μιλούσε για τη μάθηση ακούγεται από έξω το τραγούδι Sometimes από James και σε συνδυασμό με τη βροχή (δεν ήθελα και πολύ...) ξεκίνησα να ταξιδεύω...

Βρίσκομαι στο αεροπλάνο, οικονομική θέση, αλλά εγώ έχω ένα πλατύ χαμόγελο...στα αυτιά μου από το mp3 ακούγεται το Sometimes...η θέα από ψηλά είναι υπέροχη..."

[…]

Κάπως έτσι περιέγρφα το Εράσμους έξι μήνες πριν πάω. Ονειροπόλος είμαι ο άτιμος! Το ήθελα όμως πολύ και εν τέλει το κατάφερα. Ήθελα να ξεφύγω...να ξεφύγω από τους φόβους και τα όριά μου, τους φόβους και τα όρια των άλλων, ίσως και τον εαυτό μου τον ίδιο.

Πλέον, κάνω ξανά όνειρα...για μια καινούρια αρχή από Σεπτέμβριο, όχι μόνο σε νέα πόλη, αλλά και σε άλλους τομείς. Να βρω κάτι να με ενθουσιάζει και να μου δίνει ζωή...Φέτος, τόσο οι δάσκαλοι όσο και όλοι οι υπόλοιποι με όσους συνδιαλέχτηκα δεν μου άφησαν και την καλύτερη εντύπωση. Ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω εδώ... Ποτέ δεν ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που ένιωθα με τους συμφοιτητές μου στην πρακτική. 

Μπορώ να καταλάβω ότι η ζωή είναι διαφορετική από το ό,τι μπορεί να ζήσαμε στο Πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι όλοι έτσι. Ένας φίλος μου με ταρακούνησε τις προάλλες καθώς μου είπε ότι έπαψα πια να μιλάω για πράγματα με ενθουσιασμό. Πριν από 9 μήνες ο ίδιος μου είχε στείλει ένα μέιλ που περιέγραφε την κατάστασή μου ως εξής:

Sindromo aggelos—onomazetai to sindromo sto opoio kapoios ipervolika
enthousiodis tipos prospathei na metadosei ton enthousiasmo tou stous
allous protinontas pragmata ta opoia oi alloi ta aporiptoun kai epeita
kanoun diapragmateuseis gia auta, panta me ton idio enthoysiasmo

Έχω αρχίσει να χάνω τον εαυτό μου;; θέλω να ελπίζω όχι. Απλά είναι η πρώτη χρονιά και για πρώτη φορά νιώθω ότι όλοι είναι "απέναντί" μου. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη ούτε στο ελάχιστο. Το προσπάθησα, αλλά έβρισκα πάντα έναν τοίχο με ένα γκράφιτι ΝΑ (να με συμπαθάτε) ΕΙΡΩΝΕΙΑ.


Έπεσαν και πολλά φέτος πάνω μου...περισσότερα από κάθε άλλη φορά και αποσυντονίστηκα. Έχω αρχίσει να βρίσκω πάλι τον εαυτό μου. Σήμερα ήρθαν και οι φίλοι μου από τη Θεσσαλονίκη και η μέρα μου πέρασε τόσο ωραία. Αρχισα να θυμάμαι πράγματα που έζησα μαζί τους, αλλά το πιο ωραίο είναι ότι δεν μιλήσαμε πολύ για το παρελθόν. Το θεωρώ ωραίο γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει παρόν και μέλλον, δηλαδή δημιουργήσαμε μελλοντικές μνήμες.


Ευχαριστώ παιδιά...

Ρολόγια..

Έγραψα πολλά…

Μετά τα έσβησα…

Έγραψα άλλα…

Έκλεισα τον κειμενογράφο…

Ρολόγια…

Μακάρι να σταματούσαν για λίγο, μακάρι να μπορούσαμε να ξέρουμε πως είναι ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιήσουμε την «ψευδαίσθηση» την οποία μετράνε!

Αν αύριο περάσω το μάθημα θα έχω κάνει ένα βήμα για το πτυχίο. Με τρομάζει λίγο η όλη φάση… είναι ωραία να είσαι φοιτητής, δεν νιώθω να έχει κλείσει αυτός ο κύκλος για εμένα…

Από την άλλη, τρομάζει και η ιδέα του «να μην προλάβουμε τις λίστες», όπως ακούγεται στη σχολή μας τον τελευταίο καιρό περισσότερες φορές απ’ όσες λέμε «καλημέρα, τι κάνεις;». Ναι μεν, το ειρωνεύομαι, αλλά το θέμα της δουλειάς είναι πολύ σημαντικό στις μέρες. Ωστόσο, γιατί τόσο κακό ρε παιδιά;;;

Άκουσα άτομα να λένε, τώρα που «κλείνει» η επαγγελματική αποκατάσταση στους δασκάλους να λένε ότι δεν θα διάλεγαν αυτή τη σχολή και ότι αν δεν καταφέρουν να διοριστούν θα είναι χαμένα χρόνια.

Εγώ όμως χαίρομαι! Χαίρομαι γιατί δεν μετανιώνω για την επιλογή μου. Δεν μετανιώνω για τα χρόνια μου στη σχολή και όσα έμαθα εκεί. Δεν είχα ως αυτοσκοπό να διοριστώ, αλλά είχα ως ελπίδα να ασχοληθώ με κάτι που να μου αρέσει. Σίγουρα αν τα πράγματα με την επαγγελματική αποκατάσταση να ήταν αλλιώς να είχα άλλη σειρά στο μηχανογραφικό (αντί για πρώτο να ήταν δεύτερο το Παιδαγωγικό). Νιώθω όμως γεμάτος και πάνω απ’ όλα ήρεμος.

Ναι, ΗΡΕΜΙΑ είναι αυτό που νιώθω. Ίσως λίγο κουρασμένος από το διάβασμα γιατί θέλω να πάρω πτυχίο μαζί με τους φίλους μου, αλλά ήρεμος…

" Τη φαντασία μου χορεύω στο κενό"

Με τους μπάτσους δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη συμπάθεια. Στην αρχή προσπάθησα να μην είμαι προκατειλημμένος και να προσεγγίζω όποιον ήταν ένστολος χωρίς να έχω αρνητικές σκέψεις. Το κακό είναι ότι όλοι τους – σχεδόν – επαληθεύουν τον κανόνα του μπάτσου! Η αντιπάθειά μου αυτή είναι κάτι που δεν είναι καλό. Δεν είναι καλό γιατί προφανώς δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί μπάτσοι, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν μαλάκες.

Υποψιάζομαι ότι γενικά η στολή τόσο στους αστυνομικούς, όσο και στους υπόλοιπους ένστολους τους δημιουργεί την αίσθηση της εξουσίας. Κακό πράγμα η εξουσία… νομίζεις ότι έχεις παραπάνω δικαιώματα! Έχω πολλά παραδείγματα από ένστολους που είτε έγιναν είτε γνώρισα ως τέτοιους. Από φίλους και γνωστούς μέχρι την αντιμετώπιση που δέχτηκα σε υπηρεσίες και σε πορείες, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Δεν έχει νόημα να αναφέρω τέτοιες καταστάσεις.

Θα σταθώ, όμως, σε κάτι που μου έγραψε μια φίλη μου κάποια στιγμή και αντικατοπτρίζει το πώς νιώθω για τους μπάτσους (όχι τους αστυνομικούς, αυτούς του κάφρους λέω, που μόνο να δέρνουν χωρίς λόγο ξέρουν):

«Μπάτσοι, γουρούνια, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ των καρδιών μας»

Αντικατοπτρίζει ακριβώς την αίσθηση που έχω για αρκετούς ένστολους. Ευτυχώς μέσα στις στολές υπάρχουν άνθρωποι, δυστυχώς οι στολές γίνονται κάποιες φορές ένα με τον άνθρωπο…

«Για τη Λ.»

Σκατά ο καινούριος χρόνος~!~~!!~~~!!!

Μετά από ένα περίεργο 2009 ήλπιζα σε ένα καλύτερο 2010… ΣΚΑΤΑ!!!! Τίποτα καλό δεν ήρθε!!! Με το που ξυπνάω το πρωί της πρωτοχρονιάς μαθαίνω ότι ο πατέρας ενός φίλου μου έχει πεθάνει. Το απόγευμα μετά τη κηδεία με παίρνει ο πατέρας μου τηλέφωνο και μου λέει ότι είχε ατύχημα με το αυτοκίνητο (ευτυχώς δεν είχε κάτι σοβαρό). Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι ο αδερφός ενός άλλου φίλου μου έχασε το πάγκρεάς του.

ΤΕΛΕΙΑ>>>>>!!@#$%^%$#@!$%^*Ι(*&^%$#%^&&%^&@%

Μας μπήκε πολύ άσχημα το 2010 που λέτε… πραγματικά νιώθω να με έχει μουντζώσει κάποιος γκαντέμης πολύ άσχημα!!! Και εμένα και τους γύρω μου…

Ελπίζω ο υπόλοιπος κόσμος να είχε καλύτερες γιορτές!!! Καλά θέλω να ακούσω!!!!!

Σ.

Στην αρχή είναι η ανάγκη να αποδείξεις ότι είσαι μεγάλος

Στη συνέχεια ότι είσαι άντρας

Ότι μπορείς να τα καταφέρεις μόνος

Ότι είσαι ανεξάρτητος

Και εκεί που νομίζεις ότι μπορείς να πάρεις όλες τις αποφάσεις μόνος, σηκώνεις το τηλέφωνο: «Τι να κάνω;»

Αμηχανία… Ρωτάς δεύτερη φορά

Δεν έχουν συνηθίσει, τους είναι πρωτόγνωρο.

Δεν το έκαναν ποτέ, είναι άδικο και για εκείνους

Άδικο και για εσένα