Μνήμες #2

"25/01/2009

Tαξίδια αληθινά, ταξίδια ψεύτικα…

[…]

Ξαφνικά, στο σημείο που ο Piaget μιλούσε για τη μάθηση ακούγεται από έξω το τραγούδι Sometimes από James και σε συνδυασμό με τη βροχή (δεν ήθελα και πολύ...) ξεκίνησα να ταξιδεύω...

Βρίσκομαι στο αεροπλάνο, οικονομική θέση, αλλά εγώ έχω ένα πλατύ χαμόγελο...στα αυτιά μου από το mp3 ακούγεται το Sometimes...η θέα από ψηλά είναι υπέροχη..."

[…]

Κάπως έτσι περιέγρφα το Εράσμους έξι μήνες πριν πάω. Ονειροπόλος είμαι ο άτιμος! Το ήθελα όμως πολύ και εν τέλει το κατάφερα. Ήθελα να ξεφύγω...να ξεφύγω από τους φόβους και τα όριά μου, τους φόβους και τα όρια των άλλων, ίσως και τον εαυτό μου τον ίδιο.

Πλέον, κάνω ξανά όνειρα...για μια καινούρια αρχή από Σεπτέμβριο, όχι μόνο σε νέα πόλη, αλλά και σε άλλους τομείς. Να βρω κάτι να με ενθουσιάζει και να μου δίνει ζωή...Φέτος, τόσο οι δάσκαλοι όσο και όλοι οι υπόλοιποι με όσους συνδιαλέχτηκα δεν μου άφησαν και την καλύτερη εντύπωση. Ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω εδώ... Ποτέ δεν ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που ένιωθα με τους συμφοιτητές μου στην πρακτική. 

Μπορώ να καταλάβω ότι η ζωή είναι διαφορετική από το ό,τι μπορεί να ζήσαμε στο Πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι όλοι έτσι. Ένας φίλος μου με ταρακούνησε τις προάλλες καθώς μου είπε ότι έπαψα πια να μιλάω για πράγματα με ενθουσιασμό. Πριν από 9 μήνες ο ίδιος μου είχε στείλει ένα μέιλ που περιέγραφε την κατάστασή μου ως εξής:

Sindromo aggelos—onomazetai to sindromo sto opoio kapoios ipervolika
enthousiodis tipos prospathei na metadosei ton enthousiasmo tou stous
allous protinontas pragmata ta opoia oi alloi ta aporiptoun kai epeita
kanoun diapragmateuseis gia auta, panta me ton idio enthoysiasmo

Έχω αρχίσει να χάνω τον εαυτό μου;; θέλω να ελπίζω όχι. Απλά είναι η πρώτη χρονιά και για πρώτη φορά νιώθω ότι όλοι είναι "απέναντί" μου. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη ούτε στο ελάχιστο. Το προσπάθησα, αλλά έβρισκα πάντα έναν τοίχο με ένα γκράφιτι ΝΑ (να με συμπαθάτε) ΕΙΡΩΝΕΙΑ.


Έπεσαν και πολλά φέτος πάνω μου...περισσότερα από κάθε άλλη φορά και αποσυντονίστηκα. Έχω αρχίσει να βρίσκω πάλι τον εαυτό μου. Σήμερα ήρθαν και οι φίλοι μου από τη Θεσσαλονίκη και η μέρα μου πέρασε τόσο ωραία. Αρχισα να θυμάμαι πράγματα που έζησα μαζί τους, αλλά το πιο ωραίο είναι ότι δεν μιλήσαμε πολύ για το παρελθόν. Το θεωρώ ωραίο γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει παρόν και μέλλον, δηλαδή δημιουργήσαμε μελλοντικές μνήμες.


Ευχαριστώ παιδιά...

Μνήμες (ή θαύματα #2)

Ενώ όταν ήμουν στη Φινλανδία δεν ένιωθα τόσο πολύ ότι γινόταν κάτι τόσο σημαντικό, αφού γύρισα δεν μιλούσα καθόλου για το τι έγινε εκεί. Και ξαφνικά… τους τελευταίους μήνες θα βρίσκω πάντα να πω κάτι είτε για το πώς κάνουν κάποια πράγματα οι Φινλανδοί, είτε για τον τρόπο ζωής, είτε για το πανεπιστήμιο. Ακούγοντας ράδιο ένα απόγευμα, έπαιξε το τραγούδι «Οι άγγελοι» του Ρέμου. Αυτομάτως με πήγε πίσω στο χρόνο, κάποιες βδομάδες πριν γυρίσω Ελλάδα…

Όπως κάθε μέρα, έτσι και εκείνο το μεσημέρι πήγαμε στο εστιατόριο του πανεπιστημίου να φάμε με τον συγκάτοικο. Εκεί κάτσαμε σε ένα τραπέζι όπου καθόταν μια γνωστή του, την οποία είχα δει σε κάποια μαθήματα. Στην αρχή ήταν κουμπωμένη, το ίδιο και εγώ, αλλά μετά ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα EILC (εντατικά μαθήματα γλώσσας) που εκείνη έκανε στο Ελσίνκι και εγώ στην πόλη μας.

Η συζήτηση από εκείνο το σημείο και μετά πήρε φωτιά, οπότε συνειδητοποιούμε – μετά από 45 λεπτά – ότι το εστιατόριο έπρεπε να κλείσει… Ο συγκάτοικος δεν είχε σταυρώσει κουβέντα… Κάπως έτσι κύλησαν και οι υπόλοιπες μέρες, με εξόδους, επισκέψεις σε σπίτια, κάμποσο ποτό, πολλές ποδηλατάδες και πολύ γέλιο. Όταν είχαμε βγει με τους φίλους μου (ναι, μετά από τόσο καιρό ξεχώρισα και κάποιους φίλους από το Εράσμους που ακόμα κρατάμε επαφή) και κατάλαβε την τρέλα που κουβαλούσαμε πετάει την ατάκα που την έκανε αμέσως αποδεκτή: «You are NOT normal», για να προσθέσει μετά «That’s why I like you guys..»

Ο καιρός όμως περνάει τόσο γρήγορα όταν περνάς καλά… οπότε η τελευταία βόλτα στην παγωμένη Karjamäentie (η οδός που μέναμε) είναι η νύχτα που θυμάμαι πιο καλά από καμία άλλη στη Φινλανδία. Εκεί χαιρετηθήκαμε, εκεί κλάψαμε, εκεί γελάσαμε όπως την πρώτη μέρα, εκεί με είπε crazy greek με εκείνη τη σλάβικη προφορά που είχε πάψει να με ενοχλεί και το τέλος ήταν απλό… σαν να ξαναβλεπόμαστε την επόμενη μέρα… Το μόνο που την πρόδωσε ήταν το χέρι στα μάτια φεύγοντας. 

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ- ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ
Ανέβηκε από axtida. - Ανακαλύψτε άλλα μουσικά videos.

Internet hot spot...στο πίσω μπαλκόνι!

Αυτό που λέμε χαριτολογώντας με τους φίλους μου στο χωριό μου – στο οποίο βρίσκομαι εδώ και κάνα δυο βδομάδες – είναι ότι ο χρόνος εδώ είναι σχετικός! Καθότι ένα μικρό χωριό της Πίνδου, δεν έχει πολλά πράγματα να κάνει κάποιος… Πέρα από τα καφενεία των «μεγάλων» και την μία τύποις καφετέρια, το χωριό δεν έχει τα πράγματα εκείνα που θα τραβήξουν έναν νέο. Τη βγάζουμε με βόλτες στα διπλανά χωριά, που είναι μεγαλύτερα, και με καμιά εξόρμηση στο βουνό.

Τις τελευταίες μέρες η βαρεμάρα μας είχε βαρέσει κόκκινο! Περισσότερο από κάθε άλλη φορά… Εκεί όμως είναι η στιγμή που η μαγεία του χωριού μίλησε για μια ακόμα φορά. Η χθεσινή βραδιά είναι μια βραδιά που θα τη θυμάμαι όσο ζω. Δεν είναι όμως η μόνη βραδιά.

Θα θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι που ελλείψει αυτοκινήτου πηγαίναμε κάθε βράδυ περπατώντας στην κορυφή του απέναντι βουνού για να ανάψουμε φωτιά και να πιούμε μέχρι να ανατείλει ο ήλιος!

Θα θυμάμαι τα βράδια που ο Α. είχε πάρει το αγροτικό του θείου του και ενώ ήμαστε όλοι στην καρότσα ξεκινήσαμε να τραγουδάμε στις 3 τη νύχτα!

Θα θυμάμαι που δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου και πήγαμε μεθυσμένοι, ξενυχτισμένοι, κουρασμένοι κλπ κλπ σε έναν γάμο που γινόταν στο χωριό. Τίποτα δεν μας εμπόδισε να κάτσουμε και στο γλέντι…

Θα θυμάμαι που επτά άτομα μπήκαμε σε ένα αμάξι τύπου σεντάν για να πάμε βόλτα σε μια κοντινή λίμνη…

Θα θυμάμαι την ημέρα της έναρξης των Ολυμπιακών του Πεκίνου, που κοιμηθήκαμε στις 11 το πρωί και στις 2 το μεσημέρι ξυπνήσαμε για να τη δούμε. Το ίδιο πρωί είχαμε παίξει δηλωτή στο σπίτι μου… Η μάνα αφού μας είδε να παίζουμε χαρτιά… μας έκανε και πρωινό να φάμε. Ο Α. πήρε την πιο κωλόφαρδη ξερή που έχω δει ποτέ μου…

Θα θυμάμαι τη μέρα που πέθανε ο πατέρας ενός απ’ την παρέα τον τρόπο που γίναμε όλοι κουβάρι όλοι μαζί…

Λίγες μέρες αργότερα κουβάρι γιατί έφευγα για Φινλανδία…

Λίγους μήνες αργότερα κουβάρι για την επιστροφή…

Πιωμένοι το καταχείμωνο να βγάζουμε τα ρούχα μας για να αποδείξουμε ότι αντέχουμε….

Μετά από αυτό πήγαμε στην Εγνατία και κατουρούσαμε στη μέση του δρόμου…
Γιατί;;; Δεν υπάρχει άμεση απάντηση, πέρα από… το ότι το κάναμε γιατί μπορούσαμε! Όπως αργότερα θα μας αποκάλυπτε ο Γ.

Μπορεί κάθε χρονιά να βαριόμαστε τη ζωή μας, αλλά από κάθε χρονιά θα θυμόμαστε πράγματα τόσο όμορφα που θα σβήνουν αυτήν την αίσθηση αμέσως… Μπορεί μεγαλώνοντας να μη συμφωνούμε για το ποιο καλοκαίρι έγινε τι, καθώς από μικρά παιδιά είμαστε εδώ, αλλά όλοι μας συμφωνούμε ότι περνάμε ωραίες στιγμές…

Το bad romance σε Φινλανδικό Σόου~~!!!!

Αυτό που λέτε είναι ένα απόσπασμα από ένα φινλανδικό σόου στο οποίο διαγωνίζονται χορωδίες. Όπως βλέπετε, έχει και μεταλλάδες !!! Κλασσική Φινλανδία!!! Μάλιστα, η ομάδα που νίκησε ήταν από την πόλη από στην οποία ήμουν εγώ... Ποια η γνώμη σας;;;

4000 Χμ νότια του Joensuu...

Πέρασαν πολλές μέρες από την τελευταία ανάρτηση!!! Και όμως είμαι ακόμα εδώ! Δεν είναι ότι δεν ήθελα να γράψω κάτι στο μπλογκ.. είναι απλά ότι προτιμούσα να κοιμηθώ ώστε να αναπληρώσω κάποιες ώρες ύπνου. Μεσολάβησαν πολλά πράγματα από το τελευταίο ποστ. Αρχικά Αγία Πετρούπολη, στη συνέχεια Λαπωνία, μετά τη Λαπωνία συμμαζέψαμε τα τελευταία μαθήματα και τα χαρτιά από τα γραφεία Εράσμους και άλλα τέτοια και μετά ταξίδι επιστροφής στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα ξεκίνησε ένας δεύτερος Γολγοθάς καθώς θα έπρεπε να κάνω ανανέωση της διαμονής μου στην Εστία. Back to Greek Reality (Show…)!!!! Μου έλλειψε η ευγένεια του Φιλανδού δημόσιου υπάλληλου και γενικότερα του Φιλανδού και της Φιλανδής!!! Ακόμα και στο σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα ο κόσμος είναι μουντρούχος!!! Ενώ εκεί θα σου έλεγαν ένα “terve”, ένα “moi” βρε αδερφέ…

Τέλος πάντων… Μου αρέσει που στην Ελλάδα έχουμε όμως ένα άλλο ταμπεραμέντο και φιλότιμο που μας βοηθά να ξεπερνάμε τη γκρίνια μας!!!!!

Χαιρετισμούς από την Πίνδο και το χωριό μου!!! Χρόνια πολλά σε όλους και καλές γιορτές!!!

Υ.Γ.: Όσο για το νετ εδώ….@#$%^&&$%&$%^@%$#%#$^%$&^&%$^#%#@

Νέα ανάρτηση!!!

Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες δημιουργίας ενός μπλογκ της προκοπής αποφάσισα να ξεκινήσω ένα καινούριο με σκοπό να το κρατήσω. Έχω και το αντίστοιχο twitter έτσι για να περνάει η ώρα εδώ στο εξωτικό εράσμους αφού βρίσκομαι σε μια μικρή (για τα δεδομένα της Ελλάδας) πόλη της Φινλανδίας.

Λοιπόν...καλό μας ταξίδι και οι λεπτομέρειες έρχονται!!!