Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Εκμυστηρεύσεις....

Είναι το βράδυ που ανοίγουν οι καρδιές των ανθρώπων… μέσα στην ησυχία της νύχτας είναι πιο εύκολο να ακούσουμε τον εαυτό μας και να γίνουμε πιο αληθινοί…

Σσσσσσσσς...

μην το πεις πουθενά...οι άνθρωποι φοβούνται να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό...

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Suburban war...

Πάει σχεδόν ένας μήνα από τότε που έκανα τελευταία φορά ποστ… Είχα πολλά να γράψω και πολλά να σχολιάσω, αλλά δεν μου έμενε χρόνος…

Ξεκίνησα δουλειά πριν από ένα τρίμηνο. Δεν ήταν εύκολο γιατί ήταν κάτι που δεν είχα σχεδιάσει και κάτι για το οποίο σίγουρα δεν είχα προετοιμαστεί. Παράλληλα συνέβαιναν και άλλα πράγματα, είχα χωρίσει, δεν γνώριζα την έκβαση της αίτησής μου στη στρατολογία (μια περίπλοκη διαδικασία καθώς είχα διακόψει την αναβολή μου το καλοκαίρι, αλλά σε συνεργασία με πρωτοβάθμια και στρατολογία βρέθηκε μια χρυσή τομή), διάβαζα  δεν μπορούσα να διαβάσω για τις εξετάσεις του μεταπτυχιακού μου και όλα αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη παρέας σε ένα καινούριο περιβάλλον δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ.

Πλέον τα πράγματα έχουν μπει σε μια ρουτίνα… πράγμα που θεωρώ πολύ καλό πλέον. Σίγουρα δεν είναι και όλα ρόδινα, αλλά όταν τα πράγματα είναι καλύτερα από πριν μόνο θετικά συναισθήματα δημιουργούν. 

Τώρα όμως πρέπει να φύγω γιατί ξεκίνησα μαθήματα φωτογραφίας και ελπίζω να συνεχίσουν να μου αρέσουν..

~  ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Στο cd player  παίζει συνεχόμενα το cd των arcade fire… τους οποίους ανακάλυψα από τον Μικρό Ναυτίλο. Thanks a lot Ναυτίλε!!! 

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Εκεί που αρχίζει η Ελλάδα...

Μέχρι το Σεπτέμβρη πίστευα:

       Φαντάρος   
                                 
                                                                       Μεταπτυχιακό

Σύνορα
                                   Υποστήριξη

Από το Σεπτέμβρη και μετά:

Αναπληρωτής

                                                                                            Ανασφάλεια

                            Ανασφάλιστος
 
                                                                ΕΣΠΑ

Αποτυχία στο μεταπτυχιακό
                                                                      
                                                                                      Χωρισμός μετά από 4 χρόνια

   Προσαρμογή (what?)
                            
                                                   Μοναξιά

                                                                                         Όνειρα


Κοινός παρονομαστής;;;;;

ΣΥΝΟΡΑ
        

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Ενάμισο ευρώ

Ανοίγω τα μάτια και είναι επτά και μισή το πρωί, χωρίς δεύτερη σκέψη αγκαλιάζω το μαξιλάρι και γυρνάω από την άλλη.

Ξυπνάω στις δώδεκα και πετάγομαι από το κρεβάτι γιατί πρέπει να πάω στο φούρνο να πάρω ψωμί.

Μέσα στο ασανσέρ συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ούτε πλυθεί, ούτε χτενιστεί και πέρα από το – επιμελώς – ατημέλητο λουκ που έχουν τα μαλλιά μου, υπάρχουν του πούστη οι τσίμπλες στα μάτια μου. Μάλιστα θαύμασα τον εαυτό μου με τη σβελτάδα με την οποία απαλλάχθηκα. Είχα μόλις πέντε λεπτά ξύπνιος.

Φτάνω στο φούρνο και σπρώχνω την πόρτα… τίποτα… μάλλον δεν έχω βάλει αρκετή δύναμη, σκέφτομαι… και σπρώχνω πιο δυνατά… τίποτα πάλι! Σε κλάσματα δευτερολέπτου περνάνε από το μυαλό μου οι σκέψεις:

Α. Ο φούρναρης δεν ανοίγει Σάββατο
Β.  Έχω κάνει λάθος και προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα ενός άλλου μαγαζιού, το οποίο είναι κλειστό το Σάββατο.
Γ. Βλέπω όνειρο και σε λίγο θα ξυπνήσω και θα γελάω, κοιτώντας γύρω μου μην τυχόν και με είδε κανείς(το έχω κάνει και ας μένω μόνος).
Δ. Έχω πεθάνει και οι ιδιότητες των φαντασμάτων δεν είναι όπως στα παιδικά(εκεί πανικοβλήθηκα! Μα να μην μπορώ να περάσω μέσα από πόρτες;!)

Τον ακαδημαϊκό μου συλλογισμό διέκοψε μια φιγούρα μέσα από το μαγαζί, καθώς το παλληκάρι που δουλεύει στο φούρνο μου έκανε νόημα ότι η πόρτα ανοίγει προς τα έξω… Μπαίνω μέσα, ψελλίζω «είναι πρωί… καταλαβαίνετε» και του ζητάω το ψωμί. Βλέπω πόσα ψιλά έχω και του κάνω την κρίσιμη ερώτηση:
-          Πόσο κάνει το γαλατάκι;
-          Ενάμισο ευρώ.
-          (προσπαθώντας να καταλάβω τι μου γίνεται ξαναρωτάω) συγγνώμη, πόσο είπατε;

Ο άνθρωπος επανέλαβε ευγενικά μέχρι να καταλάβει το μοσχάρι (ο υποφαινόμενος) και πριν φύγω με ρωτάει «Δεν είσαι από εδώ φιλαράκι, ε;»
Το γαλατάκι και το μισό ψωμί είναι πια παρελθόν… την καλημέρα μου…

BONUS ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς γίνεται να πίνεις ένα γαλατάκι των 500ml με το καλαμάκι και να θέλεις περισσότερο, ενώ όταν το ίδιο γαλατάκι με την ίδια χωρητικότητα σου γεμίζει τρία ποτήρια και έχεις ήδη φουσκώσει από το δεύτερο;;;

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Το αύριο....

Όλα γίνονται για αυτό το άτιμο το αύριο!!! Λοιπόν, έφτασε η μέρα και αύριο δίνω εξετάσεις για μεταπτυχιακό. Δεν είμαι όσο προετοιμασμένος θα ήθελα λόγω διάφορων πραγμάτων που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Έχω και πολλούς άλλους υποψήφιους να ανταγωνιστώ. Ενιγουέι... θα το παλέψω.

"Στη ζωή σημασία δεν έχει να παίζεις με καλό χαρτί, αλλά να ξέρεις να παίζεις καλά ακόμα και με άσχημο φύλλο."

Από τώρα ονειρεύομαι τους ύπνους που θα κάνω μετά τις εξετάσεις...

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Ο Θεός άνοιξε τα μάτια...

... και έφερε τα πράγματα πίσω στη γνωστή γκαντεμιά!

Κάποτε ένας φίλος είχε πει ότι τα όνειρα δεν χρειάζονται μόνο φτερά, αλλά και σύστημα προσγείωσης... Μέχρι τώρα ήμουν τυχερός, αλλά ο χρυσός που μας δίνουν οι νάνοι από τα παραμύθια για καλή τύχη κάποια στιγμή τελειώνει...

Όντας μακριά από τα παλιά, όλες τις παλιές συνήθειες και τις ηρεμιστικές παρουσίες της φοιτητικής ζωής, των συμφοιτητών και των λοιπών ανθρώπων που είναι κοντά σου, η σιωπή του σπιτιού μοιάζει πιο εκκωφαντική από ποτέ..

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ.

Το Τμήμα μας αντιμετωπίζει προβλήματα τα οποία απειλούν την στοιχειωδώς εύρυθμη λειτουργία του. Η απόσπαση, μέχρι σήμερα, ελάχιστων εκπαιδευτικών στο Τμήμα

1) καθιστά αδύνατη την ποιοτική πρακτική άσκηση 1.000 φοιτητών και φοιτητριών μας, αφού 4 (τέσσερις!) εκπαιδευτικοί καλούνται να καθοδηγήσουν την προετοιμασία και τη διεξαγωγή των διδασκαλιών τους στα δημοτικά σχολεία 
2) ματαιώνει τη λειτουργία εργαστηρίων υπολογιστών και φυσικών επιστημών τα οποία θα ερημώσουν, πράγμα που δεν συνιστά μόνο περιορισμό της μόρφωσης των αυριανών δασκάλων, αλλά και τεράστια οικονομική σπατάλη, γιατί τεχνολογικός εξοπλισμός δεκάδων χιλιάδων ευρώ μένει αναξιοποίητος
3) καταργεί την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών σε ανάπηρους φοιτητές και ανάπηρες φοιτήτριες, αφού αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί στελέχωναν το Κέντρο Ενταξιακής Πολιτικής

Αυτή η πρωτοφανής αντιμετώπιση των σπουδών των μελλοντικών δασκάλων από το Υπουργείο Παιδείας δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο.
 Όπως δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο το γεγονός ότι εξαναγκαζόμαστε κάθε χρόνο να παρακαλούμε άλλες Σχολές να μας δανείσουν αίθουσες για να κάνουμε μαθήματα.
Όπως δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο το γεγονός ότι έχουμε μόλις 30 (τριάντα!) διδάσκοντες για να εκπαιδεύσουμε 2.000 ενεργούς φοιτητές.

Θέλουμε το Παιδαγωγικό Τμήμα να παράγει πραγματικούς δασκάλους και δασκάλες που θα αξίζουν τον τίτλο αυτόν. Θέλουμε δασκάλους και δασκάλες επιστήμονες που θα μπορούν να μορφώνουν όλα τα παιδιά.

Γι’ αυτό χρειαζόμαστε άμεσα την απόσπαση επαρκούς αριθμού εκπαιδευτικών. Γι’ αυτό απαιτούμε να προχωρήσει άμεσα η κατασκευή των πτερύγων του κτιρίου. Γι’ αυτό ζητούμε νέες θέσεις διδασκόντων.

Η παροχή όλων των αναγκαίων πόρων για την εκπαίδευση των φοιτητών μας από την πολιτεία δεν είναι προνόμιο ή χάρη. Αποτελεί στοιχειώδη συνταγματική υποχρέωσή της. 

Ως πρώτο δείγμα διαμαρτυρίας, στο Παιδαγωγικό Τμήμα δεν θα γίνουν μαθήματα στις 6, 7 και 8 Οκτωβρίου. Θα δώσουμε συνεντεύξη τύπου, θα κάνουμε παραστάσεις διαμαρτυρίας, εκδηλώσεις και συζητήσεις. Το μάθημα που θα διδαχτούμε και θα διδάξουμε θα έχει στο κέντρο του, για ακόμη μια φορά, τον αγώνα για μια γνήσια, ανθρωπιστική, πολύπλευρη παιδεία.    

Θεσσαλονίκη, 1 Οκτωβρίου 2010

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Θεός έκλεισε τα μάτια....

.... και με έχει αφήσει να κάνω ό, τι θέλω!!!!

Μεγάλες αλλαγές έχουν συμβεί, θα υπάρξει ενημέρωση σε επόμενο ποστ

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Αναζητήσεις στο Διαδίκτυο....

Όταν ανακάλυψα ότι έχω τη δυνατότητα να δω πως και από που μπορεί να μπει κάποιος στο μπλογκ μου ενθουσιάστηκα!!! Αποτέλεσμα ήταν εδώ και καιρό να βλέπω τις λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν σε αναζητήσεις του Ίντερνετ και οδήγησαν στο μπλογκ μου. Εδώ παρουσιάζω κάποιες:



  • Κεφάλαιο καφές
Φράσεις όπως "διαβάζω καφέ", "kafes ellhnikos flutzani", "ελληνικός καφές"¨είχαν την τιμητική τους κυρίως στις αρχές του μπλογκ. Θα κάνω πίστωση στις καφετζούδες για την βοήθειά τους στην αναγνωσιμότητα του ιστολογίου μου. 

  • Κεφάλαιο σάουνα
"σάουνα γνωριμία", "γυμνή σάουνα". Οι φράσεις αυτές σε πρώτη ανάγνωση νομίζεις ότι οδηγούν σε πονηρά σάιτ. Το μπλογκ μου είναι μπουρδέλο ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ!!! όχι κυριολεκτικά....

  • "Κρητική πολιτεία, οραματιζόμενοι την αυτονομία"
Ο Χριστός και η Μάνα Του!!!!! Στην Κρήτη έχω πατήσει το πόδι μου μόνο μια φορά και εδώ δηλώνω ότι δεν έχω καμία σκοπιμότητα να διαμελίσω τη χώρα μου και ότι δεν συμμετέχω σε καμία αυτονομιστική οργάνωση.

  • "περίεργα όνειρα"
Έχουμε περίεργο μπλογκ, σου κάνει;

  • "χρωστούμενα μαθήματα για πτυχιακή"
Πλέον δεν χρωστάω τίποτα... ΠΗΡΑ ΠΤΥΧΙΟ!!!!!

  • "γιατί ζούμε"
Επειδή τρώμε και πίνουμε νερό. Την επιλογή ενός ψυχολόγου για καμιά συμβουλή την έχουμε σκεφτεί;

  • "πανέξυπνες ερωτήσεις"
βρήκες το μπλογκ για τις κατάλληλες απαντήσεις

  • "αιώνια ψυχή ταξιδεύτρα"
Όσο και να ταξιδεύω πάντα ο θείος Γκουγκλ θα με βρίσκει...

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Είναι κάποιες στιγμές....

...που σε κάνουν να σκέφτεσαι το μέλλον
...που σε γεμίζουν με έντονα συναισθήματα
...που σε καταρρακώνουν με μόνο μια σκέψη
...που ένα τραγούδι σε κάνει να νιώθεις καλύτερα
...που ένα χαμόγελο σε κάνει να πετάς
...που μια φράση σε κάνει να ξεχνάς

και να προχωράς!

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Μικρή Πατρίδα...

Άγγελος: Στην τάδε οδό, δίπλα στο νοσοκομείο
Ταξιτζής: Εντάξει...
Ραδιόφωνο: "Δεν έκανα ταξίδια μακρινά...."
..........
.........
..........
(κάποια λεπτά αργότερα):
Ταξιτζής: Τέσσερα ευρώ
Άγγελος: ....
Ταξιτζής: ΧΜΜΜΜΜ
Άγγελος: Τι σας χρωστάω; 




Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

"Πάρε το Dewey!"

Η εμπειρία της πρακτικής μου είχε ατελείωτες ώρες διαβάσματος στο αναγνωστήριο του Αριστοτελείου… Ειδικά το μάθημα της πρακτικής, που ήταν και το τελευταίο, με την τεράστια ύλη παιδαγωγικών τάσεων και πρακτικών μας είχε αποτελειώσει! Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, είχαμε αρχίσει να κάνουμε μικρούς Πλατωνάκους (για όσους δεν γνωρίζουν, είναι κάτι ενοχλητικά διαφημιστικά χαρτάκια που διαφημίζουν έναν όμιλο «Πλάτων» και έχουν μπροστά έναν κύριο, ο οποίος έγινε η μασκότ μας).
Μέσα σε αυτήν την κούραση, συζητούσαμε με την ομάδα μου (ναι, διαβάζαμε όλοι μαζί) για το σε ποια απ’ όλες τις τάσεις ανήκει ο Dewey, ένας αμερικανός παιδαγωγός. Είχε στοιχεία από πολλές τάσεις και καταλήξαμε στο γεγονός ότι ο Dewey είναι σε σύγχυση γιατί δεν γνωρίζει που ανήκει και κάναμε διάφορα τέτοια αστεία… Μέχρι να γίνει το μεγάλο λάθος! Ένας από εμάς έκανε την κίνηση να πει: «Πάρε το Dewey!».
Γνωρίζουμε όλοι νομίζω το παιχνίδι «Πάρε τον παπά» που παίζαμε μικροί… Ήταν αυτό ακριβώς το πράγμα, αλλά συνοδευόταν από μια σύγχυση… Παίζαμε άπειρες ώρες… ανταλλάσσαμε συνέχεια το «Dewey”… Με αυτό δώσαμε εξετάσεις, με αυτό πήραμε τις βεβαιώσεις κτήσης πτυχίου, με αυτό κάναμε τα χαρτιά των αναπληρωτών μας (!), με αυτό συνεχίζουμε… 

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Εμπειρίες Πρακτικής: Πρωταγωνιστές


Δεν έχω κάνει ένα συγκεκριμένο ποστ ακόμα για την πρακτική μου. Ήθελα να το κάνω δεδομένου ότι ήταν αντικειμενικά μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, πιο έντονες, πιο δημιουργικές και πιο ευχάριστες περιόδους της ζωής μου. Ήταν μια περίοδος που έμαθα πολλά για τη διδασκαλία, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, αλλά επίσης και για το σχολείο ως οργανισμό (πως λειτουργεί και λοιπά). Σε συζητήσεις που είχα και με άλλα άτομα από άλλα παιδαγωγικά της χώρας καταλήγω στο ότι η εμπειρία της πρακτικής όπως την ζήσαμε εμείς ήταν πολύ πιο ουσιαστική και για την μετέπειτα δουλειά μας, αλλά κυρίως πολύ ουσιαστική στον τρόπο που μας επαναπροσδιόρισε ως ανθρώπους, ως δασκάλους πια.
Σε αυτό το ταξίδι της πρακτικής είχα άλλους τέσσερις συνοδοιπόρους. Είναι τα άτομα της ομάδας μου, οι – αρχικά – άγνωστοι με τους οποίους θα έπρεπε στη συνέχεια να συνεννοηθώ για ένα εξάμηνο. Το θέμα είναι ότι η εξέλιξη της ιστορίας μας έκανε να γίνουμε φίλοι και να γελάμε απίστευτα πολλές ώρες μαζί.
Λίγα λόγια για τα παιδιά:
Δ.: Η Δ. ήταν η μόνη από τους τέσσερις που γνώριζα από πριν. Δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις, αλλά λέγαμε ένα γεια στη σχολή. Πρώτη φορά την είχα δει σε ένα μάθημα που συμμετείχαμε και οι δύο σε κάτι ομάδες διδασκαλίας. Ψαγμένη, ενημερωμένη, εναλλακτική, μα πάνω απ’ όλα συνειδητή. Αυτό που κάνει θέλει να το κάνει καλά, αλλά έχει κάποια προβλήματα με την οργάνωση του χρόνου. Το ταλέντο που έχει όμως στη διδασκαλία την κάνει να σώζει την κατάσταση την τελευταία στιγμή.  Το ότι σκέφτεται πολλά πράγματα την κάνει να φαίνεται λίγο χαμένη στον κόσμο της, αλλά κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει.
Α.: Η Α είναι ξαδέρφη της Δ. Έχει πάει στα ίδια σχολεία με τη Δ. στην ίδια σχολή και , εν τέλει, έβγαλαν και τον ίδιο βαθμό πτυχίου. Καθότι πολύ χαμηλών τόνων η Δ. η ξαδέρφη της πάντα ήταν, ή τουλάχιστον έμοιαζε, πολύ πιο δυναμική. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να  περιγράφει καταστάσεις με τις οποίες ακόμα και αν δεν είναι γελοίες θα γελάσεις. Χωρίς να είναι φυτό ήταν πάντα από τους καλύτερα προετοιμασμένους κατά τη διάρκεια της πρακτικής και αυτή που είχε τη δυναμική που χρειαζόταν η ομάδα.
Κ.: Ο Κ. ο ψηλός! Με ύψος κοντά στα 2 μέτρα ο Κ. κατάφερε να με κάνει να νιώσω για πρώτη φορά κοντός. Κοντοχωριανός, αλλά τον γνώρισα στη σχολή την πρώτη μέρα της πρακτικής. Τον είχε πάρει το μάτι μου σε ένα μάθημα – εντάξει, δεν είμαστε και πολλοί άντρες στη σχολή – αλλά όπως όλοι δεν πατούσαμε και πολύ στις διαλέξεις. Ήταν αυτός ο οποίος δούλευε πιο κοντά στον τρόπο που δουλεύω εγώ. Το κλασικό αντρικό: πρακτικό, όσο αρκεί και όχι λιγότερο ή με υπερβολές. Μου θυμίζει αρκετά τους φίλους μου από το λύκειο θα έλεγα και ήταν ο μόνος που έλεγε ναι στην πόση μπίρας μετά το μάθημα
Μ.: Με τη Μ. η αλήθεια είναι ότι άργησα να δεθώ από την άποψη ότι έπρεπε να περάσουν κάποιες μέρες για να βρούμε κώδικες επικοινωνίας. Μου φαινόταν αρκετά συντηρητική και με πολύ απόλυτες απόψεις. Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει μαζί της τις πιο εποικοδομητικές συζητήσεις είτε αφορά τους μπάτσους εννοώ… τους αστυνομικούς, αλλά και τη θρησκεία. Είναι ίσως εκείνη που διάβασε περισσότερο από όλους μας και δούλεψε περισσότερο. Ήταν μάλιστα εκείνη που μας επανέφερε στην τάξη κάθε φορά που παρεκτρεπόμαστε… και ήταν πολλές αυτές οι φορές…

Νομίζω ότι μου αρέσει ως ιδέα και θα το κρατήσω όπως τα σίκουελ… 

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Τέλος εποχής....

κάποιες φορές είναι που αναρωτιέσαι πως μπορούν να χωρούν τέσσερα χρόνια σε πέντε στοίβες βιβλία και τρεις κούτες πράγματα....



ελπίζω να κρατήσω τους τόνους αναμνήσεις που έχω!!!

Καληνύχτα Θεσσαλονίκη...
Καληνύχτα φοιτητική ζωή...
Καλημέρα ζωή (όχι η σαπουνόπερα)...


Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Νιώθω ένα τεράστιο υποβρύχιο...

Μετά από ένα ολονύχτιο γλέντι το πρωί μας βρήκε με τα ποτά στο χέρι... έχω μιλήσει με περισσότερες κοπέλες απ'όσες έχω μιλήσει σε όλη μου τη ζωή.... τραγικό, αλλά ενδιαφέρον... αποτελώ ένα τεράστιο "υποβρύχιο" καθώς όσο ήμουν στο παραδοσιακό - με κλαρίνα - γλέντι του χωριού ήπια τον άπατο από μπύρες, στη συνέχεια το γύρισα στο ουίσκι. Δεν μπορώ να πω...καλά ήταν...

Σας ευχαριστώ Δανάη, Δέσποινα, Ειρήνη, Μαίρη, ... , ...., ....

Καλή μέρα σε όλους....

Υ.Γ.: Εκεί που είχαμε βγεί στην Εθνική και χαιρετούσαμε τα διερχόμενα αυτοκίνητα, συνειδητοποιώ ότι έχω χαιρετήσει δύο θείους μου με το πιο ηλίθιο μεθυσμένο χαμόγελο...

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Internet hot spot...στο πίσω μπαλκόνι!

Αυτό που λέμε χαριτολογώντας με τους φίλους μου στο χωριό μου – στο οποίο βρίσκομαι εδώ και κάνα δυο βδομάδες – είναι ότι ο χρόνος εδώ είναι σχετικός! Καθότι ένα μικρό χωριό της Πίνδου, δεν έχει πολλά πράγματα να κάνει κάποιος… Πέρα από τα καφενεία των «μεγάλων» και την μία τύποις καφετέρια, το χωριό δεν έχει τα πράγματα εκείνα που θα τραβήξουν έναν νέο. Τη βγάζουμε με βόλτες στα διπλανά χωριά, που είναι μεγαλύτερα, και με καμιά εξόρμηση στο βουνό.

Τις τελευταίες μέρες η βαρεμάρα μας είχε βαρέσει κόκκινο! Περισσότερο από κάθε άλλη φορά… Εκεί όμως είναι η στιγμή που η μαγεία του χωριού μίλησε για μια ακόμα φορά. Η χθεσινή βραδιά είναι μια βραδιά που θα τη θυμάμαι όσο ζω. Δεν είναι όμως η μόνη βραδιά.

Θα θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι που ελλείψει αυτοκινήτου πηγαίναμε κάθε βράδυ περπατώντας στην κορυφή του απέναντι βουνού για να ανάψουμε φωτιά και να πιούμε μέχρι να ανατείλει ο ήλιος!

Θα θυμάμαι τα βράδια που ο Α. είχε πάρει το αγροτικό του θείου του και ενώ ήμαστε όλοι στην καρότσα ξεκινήσαμε να τραγουδάμε στις 3 τη νύχτα!

Θα θυμάμαι που δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου και πήγαμε μεθυσμένοι, ξενυχτισμένοι, κουρασμένοι κλπ κλπ σε έναν γάμο που γινόταν στο χωριό. Τίποτα δεν μας εμπόδισε να κάτσουμε και στο γλέντι…

Θα θυμάμαι που επτά άτομα μπήκαμε σε ένα αμάξι τύπου σεντάν για να πάμε βόλτα σε μια κοντινή λίμνη…

Θα θυμάμαι την ημέρα της έναρξης των Ολυμπιακών του Πεκίνου, που κοιμηθήκαμε στις 11 το πρωί και στις 2 το μεσημέρι ξυπνήσαμε για να τη δούμε. Το ίδιο πρωί είχαμε παίξει δηλωτή στο σπίτι μου… Η μάνα αφού μας είδε να παίζουμε χαρτιά… μας έκανε και πρωινό να φάμε. Ο Α. πήρε την πιο κωλόφαρδη ξερή που έχω δει ποτέ μου…

Θα θυμάμαι τη μέρα που πέθανε ο πατέρας ενός απ’ την παρέα τον τρόπο που γίναμε όλοι κουβάρι όλοι μαζί…

Λίγες μέρες αργότερα κουβάρι γιατί έφευγα για Φινλανδία…

Λίγους μήνες αργότερα κουβάρι για την επιστροφή…

Πιωμένοι το καταχείμωνο να βγάζουμε τα ρούχα μας για να αποδείξουμε ότι αντέχουμε….

Μετά από αυτό πήγαμε στην Εγνατία και κατουρούσαμε στη μέση του δρόμου…
Γιατί;;; Δεν υπάρχει άμεση απάντηση, πέρα από… το ότι το κάναμε γιατί μπορούσαμε! Όπως αργότερα θα μας αποκάλυπτε ο Γ.

Μπορεί κάθε χρονιά να βαριόμαστε τη ζωή μας, αλλά από κάθε χρονιά θα θυμόμαστε πράγματα τόσο όμορφα που θα σβήνουν αυτήν την αίσθηση αμέσως… Μπορεί μεγαλώνοντας να μη συμφωνούμε για το ποιο καλοκαίρι έγινε τι, καθώς από μικρά παιδιά είμαστε εδώ, αλλά όλοι μας συμφωνούμε ότι περνάμε ωραίες στιγμές…

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

ΠΑΟΚ - ΑΓΙΑΞ

3 γκολ σε δέκα λεπτά;;;;;;;;;
χαμένο πέναλτι;;;;;;;;;;;;
χαμένο τετ α τετ;;;;;;;;;;;;;;

ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ!!!!!!

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Σα να μην πέρασε μια μέρα...

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος… σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο ταξίδευα για Φινλανδία!!!
Μαζί μου είχα πολλές προσδοκίες για το τι θα κάνω εκεί, για τους ανθρώπους που θα συναντήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μετάνιωσα στιγμή. Μπορεί αν περάσαμε δύσκολη περίοδο προσαρμογής, μπορεί ο Οκτώβρης να ήταν μήνας κατάθλιψης (μας είχαν ενημερώσει σχετικά στα μαθήματα γλώσσας, αλλά κανένας μας δεν τους άκουσε…), μπορεί οι Φινλανδοί, αν και πολύ ευγενικοί να πάτωναν από κοινωνική ζωή, μπορεί να μην μπορείς να βρεις φαΐ της προκοπής καμία ώρα της μέρας και της νύχτας, μπορεί η υψηλότερη θερμοκρασία μέχρι φέτος να ήταν οι 35 βαθμοί (ρεκόρ που έσπασε η πόλη που ήμουν εγώ φέτος με 37), μπορεί οι γυναίκες – αντί για 1,80 λεπτές ψηλές – να ήταν ντουλάπες

ΑΛΛΑ…
Έναν χρόνο μετά αυτό που θυμάμαι είναι η χαμογελαστή γιαγιά στο σούπερ μάρκετ, οι ευγενικοί άνθρωποι που μας έβαλαν σπίτι τους όταν είχαμε γίνει παπιά από τη βροχή και τη βάρκα στο ποτάμι, τα υπέροχα τοπία, τους εξυπηρετικότατους ανθρώπους, την τέλεια περίθαλψη, το υπέροχο σπίτι ΜΟΥ, την απίστευτη εμπειρία του να οδηγείς στους -20 βαθμούς, τη δυνατότητα να πάω στην Αγία Πετρούπολη, το ταξίδι στη Λαπωνία, την φωτογραφία με τον Αϊ-Βασίλη, την εμπειρία του Εθνικού Πάρκου 300 χιλιόμετρα βόρεια του αρκτικού κύκλου όπου ο ήλιος δεν ανέτειλε, όπου είδαμε βόρειο σέλας, όπου η πυκνότητα κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ήταν 2, αλλά εμείς ήμασταν ήδη δέκα, όπου περπατήσαμε πάνω σε παγωμένη λίμνη, όπου βρήκα την ελληνική σημαία σε ένα χωριό Σάμι, όπου χάιδεψα πρώτη φορά τάρανδο, όπου έγινα φίλος με άτομα που με επισκέφτηκαν φέτος στην Ελλάδα.

Ακόμα, την αλλαγή που έγινε σε εμένα προσωπικά. Σαφώς, ίσως κάποια βασικά χαρακτηριστικά μου παρέμειναν ίδια, αλλά μετά την Φινλανδία έχω παρατηρήσει μια διαφορετική θεώρηση για τη ζωή και αν εξαιρέσει κανείς το post Erasmus depression (ναι, είχαμε και από αυτό), με έχει αλλάξει αρκετά ως προς πιο πρακτική αντιμετώπιση των πραγμάτων…

Ακολουθούν κάποιες φωτό…








Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Με έναν σπιτικό φραπέ...

Από τότε που έγραψα το τελευταίο ποστ έχουν μεσολαβήσει πολλά πράγματα: εξετάσεις, διάβασμα παιδαγωγικών θεωριών και προσεγγίσεων, εξετάσεις, άγχος, χαρά με το βαθμό στην πρακτική (διδασκαλίες μας και εξέταση στην παιδαγωγική) , άγχος, εκνευρισμός με τους βαθμούς σε δύο άλλα μαθήματα (but that's life...), χαρά που περάσαμε τα τελευταία μαθήματα όλοι μαζί και θα ορκιστούμε μαζί, άγχος για τις λίστες των αναπληρωτών (θα προλάβουμε; δικαιούμαστε; και άλλα τέτοια...), ανακούφιση, άγχος με την ορκωμοσία (ευτυχώς από τα άγχη που όλοι θέλουμε), κόψιμο αναβολής στρατού και τώρα πίσω...

 Μετά από πολλούς μήνες έκανα το ταξίδι της επιστροφής για την πόλη μου. Η διαδρομή πολύ πιο διαφορετική από την πρώτη φορά, αλλά παράλληλα και τόσο ίδια! Από τη μία λες πότε ξεφύτρωσαν τα διόδια εδώ;;; Πραγματικά πότε και γιατί μπήκαν τόσα διόδια;;;;;;; Από την άλλη, τι όμορφα που φαίνεται η θάλασσα από το κάστρο του Πλαταμώνα!!!!

Δεν αποτελεί τελευταίο ταξίδι από Θεσσαλονίκη, αλλά είναι το πρώτο μη όντας φοιτητής... Περίεργο συναίσθημα... δεν είμαι πια φοιτητής!!! Οι σκέψεις μου πολλές... Μεταπτυχιακό, αλλά πρέπει να πάω και φαντάρος. Φαντάρος, αλλά θα πρέπει να μην παρατήσω και το μεταπτυχιακό αν με πάρουν. ΑΣΕΠ, άρα πρέπει να δούμε και λίγο την προϋπηρεσία. Σε ιδιωτικό; Σε δημόσιο, αλλά πως; Απίστευτα πολλά ερωτηματικά, αλλά είναι λογικό στις μεταβατικές περιόδους...

Από την άλλη και πως να αφήσεις τη Θεσσαλονίκη;;; Τόσο όμορφη πόλη!!! Με τόσα πράγματα να κάνεις...νιώθω να μην την έχω χορτάσει ακόμα...δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να νιώσω κορεσμό εκεί; 

Το χειρότερο είναι ο αποχωρισμός με τους φίλους, τους συμφοιτητές, την ίδια την πόλη, τις συνήθειες που αγαπώ, τα στέκια που με μεγάλωσαν αυτά τα τριάμισι χρόνια... πως να αποχωριστείς τα μάτια εκείνου του "αιώνιου κοριτσιού" -κοπέλα πια - που σου λέει "να προσέχεις ό,τι και αν κάνεις..."

Θα προσέχω καρδιά μου...

Μπορεί εν τέλει να μην χρειαστεί να φύγω και να μπω στο μεταπτυχιακό, αλλά όπως και να έχει, η ζωή είναι όπως ένα ποτάμι, είτε διαλέγεις να απολαύσεις την υπόλοιπη πορεία της είτε παλεύεις να παραμείνεις στην πρώτη καλή τοποθεσία και χάνεις τη συνέχεια...

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Windows 7...


Σήμερα έβαλα τα "παράθυρα" 7...

Τζίμη σε ευχαριστώ πολύ και σόρρυ για τη χαλάστρα! σκέψου μόνο ότι θα είμαι - αν ποτέ πάρω πτυχίο και διοριστώ- ο δάσκαλος των παιδιών σου...

:P

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Wake me up...when September ends

Ρολόγια..




Έγραψα πολλά…

Μετά τα έσβησα…

Έγραψα άλλα…

Έκλεισα τον κειμενογράφο…

Ρολόγια…

Μακάρι να σταματούσαν για λίγο, μακάρι να μπορούσαμε να ξέρουμε πως είναι ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιήσουμε την «ψευδαίσθηση» την οποία μετράνε!
Αν αύριο περάσω το μάθημα θα έχω κάνει ένα βήμα για το πτυχίο. Με τρομάζει λίγο η όλη φάση… είναι ωραία να είσαι φοιτητής, δεν νιώθω να έχει κλείσει αυτός ο κύκλος για εμένα…

Από την άλλη, τρομάζει και η ιδέα του «να μην προλάβουμε τις λίστες», όπως ακούγεται στη σχολή μας τον τελευταίο καιρό περισσότερες φορές απ’ όσες λέμε «καλημέρα, τι κάνεις;». Ναι μεν, το ειρωνεύομαι, αλλά το θέμα της δουλειάς είναι πολύ σημαντικό στις μέρες. Ωστόσο, γιατί τόσο κακό ρε παιδιά;;;

Άκουσα άτομα να λένε, τώρα που «κλείνει» η επαγγελματική αποκατάσταση στους δασκάλους να λένε ότι δεν θα διάλεγαν αυτή τη σχολή και ότι αν δεν καταφέρουν να διοριστούν θα είναι χαμένα χρόνια.

Εγώ όμως χαίρομαι! Χαίρομαι γιατί δεν μετανιώνω για την επιλογή μου. Δεν μετανιώνω για τα χρόνια μου στη σχολή και όσα έμαθα εκεί. Δεν είχα ως αυτοσκοπό να διοριστώ, αλλά είχα ως ελπίδα να ασχοληθώ με κάτι που να μου αρέσει. Σίγουρα αν τα πράγματα με την επαγγελματική αποκατάσταση να ήταν αλλιώς να είχα άλλη σειρά στο μηχανογραφικό (αντί για πρώτο να ήταν δεύτερο το Παιδαγωγικό). Νιώθω όμως γεμάτος και πάνω απ’ όλα ήρεμος.

Ναι, ΗΡΕΜΙΑ είναι αυτό που νιώθω. Ίσως λίγο κουρασμένος από το διάβασμα γιατί θέλω να πάρω πτυχίο μαζί με τους φίλους μου, αλλά ήρεμος…

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Αναγνωστήριο Α.Π.Θ.



και τα μυαλά στα κάγκελα!!!

Σήμερα άνοιξα και θα κλείσω το αναγνωστήριο του πανεπιστημίου. Ας ελπίσουμε να μην καταλήξω έτσι...

τουλάχιστον η εργασία προχώρησε αρκετά!!!

κουρκουτιάστηκα, που λέει και η γιαγιά μου...

εξεταστικές φιλούρες!!!


Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

" Τη φαντασία μου χορεύω στο κενό"

Με τους μπάτσους δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη συμπάθεια. Στην αρχή προσπάθησα να μην είμαι προκατειλημμένος και να προσεγγίζω όποιον ήταν ένστολος χωρίς να έχω αρνητικές σκέψεις. Το κακό είναι ότι όλοι τους – σχεδόν – επαληθεύουν τον κανόνα του μπάτσου! Η αντιπάθειά μου αυτή είναι κάτι που δεν είναι καλό. Δεν είναι καλό γιατί προφανώς δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί μπάτσοι, όπως και σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν μαλάκες.

Υποψιάζομαι ότι γενικά η στολή τόσο στους αστυνομικούς, όσο και στους υπόλοιπους ένστολους τους δημιουργεί την αίσθηση της εξουσίας. Κακό πράγμα η εξουσία… νομίζεις ότι έχεις παραπάνω δικαιώματα! Έχω πολλά παραδείγματα από ένστολους που είτε έγιναν είτε γνώρισα ως τέτοιους. Από φίλους και γνωστούς μέχρι την αντιμετώπιση που δέχτηκα σε υπηρεσίες και σε πορείες, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Δεν έχει νόημα να αναφέρω τέτοιες καταστάσεις.

Θα σταθώ, όμως, σε κάτι που μου έγραψε μια φίλη μου κάποια στιγμή και αντικατοπτρίζει το πώς νιώθω για τους μπάτσους (όχι τους αστυνομικούς, αυτούς του κάφρους λέω, που μόνο να δέρνουν χωρίς λόγο ξέρουν):
«Μπάτσοι, γουρούνια, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ των καρδιών μας»
Αντικατοπτρίζει ακριβώς την αίσθηση που έχω για αρκετούς ένστολους. Ευτυχώς μέσα στις στολές υπάρχουν άνθρωποι, δυστυχώς οι στολές γίνονται κάποιες φορές ένα με τον άνθρωπο…

«Για τη Λ.»


Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Η πρακτική τελείωσε…

η – χαοτική ύλη – βγήκε…

η διάθεση για διάβασμα δεν ήρθε ποτέ…

Ξαφνικά! Μπουμπουνιτό, σιωπή και μετά βροχή!

Αύριο πάλι διάβασμα…






Υ.Γ.: Στο γραφείο υπάρχει ένα post-it που λέει ότι μπορώ να πάρω πτυχίο τον Ιούνιο. Έχω σκοπό να το ακολουθήσω! Αλήθεια σε λέω~!!! Αλλά αύριο να μην πάω για μια μπύρα;;;

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

Πλησιάζει…
Με κοιτάει στα μάτια…
«Γεια», ψελίζει…
«Μια φίλη μου είναι θαυμάστριά σας!»…
«Καλό μεσημέρι ΚΥΡΙΕΕΕΕ!!!!» και απομακρύνεται τρέχοντας…

Περιττό να πω ότι χαμογελούσα όλη την ημέρα….

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

I want to have it all

Εκεί που όλα μοιάζουν έτοιμα να καταρρεύσουν, εκεί είναι που βρίσκεις κάποιον που πιστεύει σε εσένα περισσότερο απ’ ό, τι εσύ ό ίδιος στον εαυτό σου. Αυτό δημιουργεί ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, αλλά παράλληλα σου δημιουργεί και ευθύνη ώστε να ανταποκριθείς στην εκτίμηση των άλλων. Όχι για να μην τους απογοητεύσεις, αλλά για να «επιστρέψεις» την εκτίμηση. Με τον δικό σου ιδι – ΟΜΟΡΦΟ τρόπο….





Υ.Γ.1: Θέλω να βρω χρόνο να δω τα ποστ όλων σας, αλλά με την πρακτική έχουμε γονατίσει και όσος ελεύθερος χρόνος υπάρχει γίνεται ύπνος και οτιδήποτε έχει να κάνει με φοιτητική ζωή.
Υ.Γ.2: Όποιον ακούσω να λέει ότι ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ κάθονται θα τον καρυδώσω! Όσοι δάσκαλοι θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους περνάνε τις ίδιες ώρες που κάνουν μάθημα στην προετοιμασία γι’αυτές τις ώρες. Τεμπέληδες υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα, όπως και κάθε δουλειά έχει τις δυσκολίες της. Και όσοι λένε ότι είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος δεν έχουν μπει σε τάξη με 25 μαθητές (και ειδικά Άνοιξη…)
Υ.Γ.3: ελπίζω να σας επιστρέψω δριμύτερος

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Το bad romance σε Φινλανδικό Σόου~~!!!!



Αυτό που λέτε είναι ένα απόσπασμα από ένα φινλανδικό σόου στο οποίο διαγωνίζονται χορωδίες. Όπως βλέπετε, έχει και μεταλλάδες !!! Κλασσική Φινλανδία!!! Μάλιστα, η ομάδα που νίκησε ήταν από την πόλη από στην οποία ήμουν εγώ... Ποια η γνώμη σας;;;

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Απογευματινό τηλεφώνημα...

Μιλούσα με τον πατέρα μου μόλις στο τηλέφωνο. «Πως τα πηγαίνεις;», με ρωτάει.
Η απάντηση ήταν η κλασική την τελευταία περίοδο. Λόγω πρακτικής είμαι στην τσίτα, αλλά είμαι ενθουσιασμένος και τα λοιπά και τα λοιπά… «Θα μειωθούν 50% οι προσλήψεις στους εκπαιδευτικούς», μου λέει. «Όπου οι πολλοί και εγώ ρε πατέρα…» απαντάω εγώ.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, άρχισα να σκέφτομαι. Ο πατέρας μου πριν από 40 χρόνια δεν φανταζόταν ούτε στο ελάχιστο τι θα μπορούσε να κάνει στη ζωή του. Κατάφερε να περάσει αρκετά πάνω από τον πήχη των στόχων του για τη ζωή. Έκανε οικογένεια, δούλεψε, κατάφερε να ζει πολύ πιο αξιοπρεπώς απ’ ό, τι ο δικός του πατέρας.
Έρχομαι μετά και σκέφτομαι εμένα. Γενικότερα τη γενιά μου, αν θέλεις. Δουλεύουμε όπου βρούμε με «μισά ένσημα», αλλά για ολόκληρη την ημέρα (πάλαι ποτέ οκτάωρο). Έτσι ερχόμαστε πιο φθηνοί στον εργοδότη, αλλά παράλληλα καταφέρνουμε να παίρνουμε το κάτι τις μας παραπάνω, χωρίς να χαθεί η ασφάλεια. Τελειώνουμε ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ σχολές και δεν ξέρουμε αν αύριο θα βρούμε δουλειά (ίσως σε εμάς τα τελευταία χρόνια να ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα, αλλά δυσκολεύουν και δεν κοιτάω μόνο τον κώλο μου προσπαθώ να δω και τους γύρω μου)
Βλέπουμε μια κοινωνία να ζει μια παρακμή! Όχι κρίση, ΠΑΡΑΚΜΗ!!! Έχουν αλλοιωθεί τα πάντα, από αξίες και ιδανικά μέχρι τον τρόπο σκέψης και διασκέδασης. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω αν μια κοινωνία μπορεί να πάει μπροστά με αυτόν τον τρόπο. Υπάρχει ένα γενικότερο τέλμα. Βλέπω και εμένα και τους φίλους μου να κάνουμε συμβιβασμούς για να μπορέσουμε να κάνουμε τουλάχιστον λίγα από αυτά που έχουμε σκεφτεί για το μέλλον μας. Βλέπω να περνάω οριακά τον πήχη που θέτω κάθε φορά. Όχι προσωπικά, αλλά και ως γενιά.
Πηγαίνω στο σχολείο και βλέπω τα παιδάκια μου να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Υποτίθεται ότι τα προετοιμάζουμε γι’ αυτό. Οι περισσότεροι το παλεύουμε, άλλοι όχι, αλλά είναι χαμένοι και αυτοί στα δικά τους αδιέξοδα. Και τα παιδιά όμως απογοητεύονται. Αυτό είναι το χειρότερο. Πέρα από εμάς κάνουν και τα παιδιά συμβιβασμούς. Γι’ αυτό πρέπει αν κάνουμε κάτι.
Αν το δούμε ιστορικά, σε τέτοιες περιόδους το τελικό αποτέλεσμα είναι συνήθως επαναστατικές κινήσεις και βίαιες κοινωνικές συγκρούσεις. Στην Ελλάδα, προάγγελος όλων αυτών είναι τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008. Σίγουρα όλα μεγαλοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ, τα οποία δεν έδειξαν τις φιλοσοφικές ζυμώσεις που έγιναν μέσα στα Πανεπιστήμια εκείνη την περίοδο. Ήμουν εκεί και ξέρω. Και ελπίζω στο μέλλον να μην κλειστώ στο σπίτι να παίξω “pro” όπως πολλοί εκείνη την περίοδο.
Αυτό που θέλω να κρατήσω από την όλη συζήτηση με τον εαυτό μου είναι ότι πρέπει να παλέψουμε να κρατήσουμε ό, τι μας έχει μείνει. Να μην απογοητευτούν και άλλες γενιές. Να μην στερηθεί η Δέσποινα – και η κάθε Δέσποινα – τη δυνατότητα να παλέψει, έστω, για το όνειρό της.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Αύριο μάθημα!!!

Ουφ!
Πραγματικά, μετά το τρέξιμο των τελευταίων ημερών είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω… Αισίως τρίτη εβδομάδα που ασχολούμαστε με την πρακτική. Η μία εβδομάδα παρακολούθησης έγινε δύο λόγω απεργιών καταλήψεων και λοιπών τεχνικών προβλημάτων.
Οι εντυπώσεις μου είναι ανάμεικτες. Αρχικά απογοητευτήκαμε από το δάσκαλο και το μάθημα που έκανε. Πηγαίνοντας από τα αμφιθέατρα που ακούμε καθημερινά «ό, τι πιο καινούριο κυκλοφορεί στην αγορά» - όπως λέει μια συμφοιτήτρια – πήγαμε στο άγχος του να βγει η ύλη. Ύλη, όμως, που σχεδιάστηκε για ανθρώπους εκπαιδευμένους, αλλά εφαρμόζεται από άτομα που είχαν ελλιπή κατάρτιση σε Παιδαγωγικές Ακαδημίες που λειτουργούσαν πολύ συνθηματικά. Μετά τη δεύτερή μας παρατήρηση είδαμε τα πράγματα λιγότερο άσπρο – μαύρο και αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο δάσκαλός μας και κατ’ επέκταση ο κάθε δάσκαλος και η κάθε δασκάλα.
Τα παιδάκια είναι τρομερά!!! Μας έχουν εντυπωσιάσει με τα πράγματα που ξέρουν και τα πράγματα που μπορούν να συζητήσουν. Η αλήθεια είναι ότι έχουν δουλέψει πολύ μαζί τους οι δάσκαλοί τους, αφού τους έκαναν πολλά εναλλακτικά πράγματα όπως μαθαίνουμε κάθε μέρα. Επειδή εγώ και το άλλο παλικάρι της ομάδας είμαστε αρκετά ψηλοί, δεν μας έχουν πλησιάσει πολύ, αλλά και γενικά νομίζω ότι είναι κάπως ντροπαλά. Μόνη εξαίρεση είναι ένα παιδάκι που μίλησε σε μια από τις τρεις κοπέλες της ομάδας (είμαστε 5 στο σύνολο). Πλησιάζουν και την εφηβεία στην Έκτη, οπότε το αναλύσαμε και αυτό λίγο ψυχολογικά… Αχ, αυτός ο Piaget και ο Vygotsky!!!
Με την ομάδα μου είναι όλα ακόμα περίεργα, αλλά ανέλπιστα καλά. Επειδή δεν έκατσε να κάνουμε ομάδα με την παρέα μου για διάφορους λόγους (Erasmus, εγκυμοσύνες, περίσσευμα ατόμων) και επειδή εκείνη η ομάδα είχε κενή μια θέση πήγα μαζί τους. Αρχικά το φοβήθηκα να είμαι ειλικρινής, αλλά σιγά – σιγά βρίσκουμε ρυθμούς και κώδικες επικοινωνίας. Άλλωστε, τι σκατά μαθαίνουμε για ομαδοσυνεργατικές διδασκαλίες στη σχολή και θα τα απαιτούμε από τα παιδιά αν δεν μπορούμε πρώτα εμείς να τα εφαρμόσουμε;;; Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά νιώθω και ασφάλεια μαζί τους. Κάνουμε πλακίτσες και είναι παιδιά που δουλεύουν, σκέφτονται και κυρίως ακούνε και βοηθάνε. Προσπαθώ να ανταποκριθώ και εγώ το ίδιο απέναντί τους.
Ο αποσπασμένος μας είναι αρκετά καλός. Έχει γνώσεις, προσπαθεί να είναι ενημερωμένος για τα πάντα, είναι βοηθητικός, αυστηρός εκεί που πρέπει, οργανωτικός και έχει την καλό ότι μας εμπνέει. Όποια σύγκριση με την Μέιλι από το Γκρέις Ανάτομυ τον αδικεί, αλλά πολλές φορές μου την θυμίζει. Γενικά, είμαι περίεργος σε κάποιες αντιδράσεις μου και όταν κάποιος με γνωρίζει μπορεί να αποκτήσει πολύ διαφορετική άποψη για το τι πιστεύω από αυτό που πραγματικά πιστεύω και σήμερα παραδέχτηκε ότι δυσκολεύτηκε λίγο να βρει τα κουμπιά μου.  Είμαι και κουμπωμένος από την πρώτη συνάντηση είπε. Γενικά, πιέζει λίγο παραπάνω, αλλά καλά κάνει για να τα δίνουμε όλα.
Αυτό έκανα και σήμερα, δηλαδή προσπάθησα πολύ και το σχέδιο μαθήματός μου το βρήκε πολύ καλό. Εννοείται ότι χάρηκα πολύ και σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο με το που μου το είπε, αλλά αγχώθηκα κιόλας γιατί τώρα θα πρέπει να επιβεβαιώσω τις προσδοκίες του. Και όχι μόνο τις δικές του, αλλά και τις δικές μου. Ίσως το δεύτερο να με ενδιαφέρει περισσότερο, αλλά έχει το νόημά του να πιστεύει και κάποιος άλλος σε εσένα.
Αύριο, ξεκινάω πρώτος, το πρώτο μάθημα, στην πρώτη βδομάδα. Θα κάνω Γλώσσα. Δεν ήταν και το πιο αγαπημένο μάθημά μου, αλλά το προσπάθησα πολύ. Θα το δούμε… Μ’ αυτά και μ’ εκείνα δεν έχω και χρόνο να γράψω στο μπλογκ… έχω πέσει με τα μούτρα στις αντωνυμίες, τα αρχαιόκλιτα, τα μαγνητικά πεδία και τα κόμικ… 
Καλό σας απόγευμα!!! Αύριο θα σας πω εντυπώσεις.

Bonus feed:
Τόπος: Αίθουσα Έκτης Δημοτικού
Ημερομηνία: Κάπου κοντά στο χαμό με τα γερμανικά δημοσιεύματα
Συμμετέχοντες: Ο δάσκαλος της τάξης μας και μαθητής
Υπόθεση: Εξέταση του προηγούμενου μαθήματος
Μάθημα: Η γενιά των πολιτικών μετά το ‘21
Περιστατικό:

-         Δάσκαλος: Ποιο μεγάλο έργο έκανε ο Χαρίλαος Τρικούπης;
-         Μαθητής: Κύριε, κύριε, να πω;;;;;
-         Δ: Πες μας παιδί μου…(δεν σήκωνε κανένας άλλος)
-         Μ: Την……… Αφροδίτη της Μήλου!!!
-         Δ.: …………………………………………………(αμίλητου και αλάλου γωνία)

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Oi ανθρωποι είναι πιο περίπλοκοι απ'ο,τι πιστεύουμε τελικά...

Κάποιοι άνθρωποι όταν περνάνε δύσκολα κλείνονται μέσα σε τείχη που χτίζουν γύρω τους. Για να τους πλησιάσεις πρέπει να γκρεμίσεις αυτά τα τείχη. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι ότι δεν είναι σωστή συμπεριφορά, απλά προσπαθεί να προστατευτεί.

Όταν όμως κάποια στιγμή κουραστείς μετά από καιρό να παλεύεις με το ανυπέρβλητο, μπορείς να ξαποστάσεις στο λόφο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον πύργο του άλλου.

Τότε είναι η στιγμή που ο άλλος πρέπει είτε να βγει στο παράθυρο και να σου δώσει νόημα στην παραπάνω προσπάθεια είτε θα καταλάβει την αξία σου και θα έρθει να σε βρει απέναντι.

Γιατί πάντα είναι πιο όμορφο να περπατάς στην εξοχή, ανάμεσα στα δέντρα και πάνω σε λόφους από το να είσαι κλεισμένος σε έναν παγωμένο πύργο

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Πρώτη μέρα

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο!!! Πραγματικά νομίζω ότι ο δάσκαλος της τάξης δεν μας άφησε τα περιθώρια να ενθουσιαστούμε αρκετά, αλλά όπως είπε ο αποσπασμένος μας ήμασταν η πιο ενθουσιώδης ομάδα και η μόνη που δεν ήταν αγχωμένη. Καλό αυτό ελπίζω…

Το δάσκαλο της τάξης δεν θέλω να τον κρίνω από την πρώτη μέρα. Κάναμε και μια συζήτηση με τον αποσπασμένο και μας είπε κάποια πράγματα off the record, αλλά και πάλι δεν ξέρω… Προσπαθώ να μπω στη θέση του, μέχρι και να δικαιολογήσω κάποιες συμπεριφορές του!!! Δεν κρύβω ότι διαφωνώ κάθετα, αλλά από τη στιγμή που δεν έχω κάτσει από την απέναντι πλευρά ακόμα προσπαθώ να κρατηθώ.

Είχε και αρκετές θετικές συμπεριφορές. Ορισμένες ήταν και πολύ θετικές κατά την άποψή μου, ωστόσο, μπορεί να ακυρώνονταν από τις επόμενες.

Σαν εμπειρία απίστευτη!!! Δεν έχω λόγια για τα παιδιά! Όλα μου φάνηκαν τόσο ανεξάρτητα και ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ!!! Έχω αρχίσει μάλλον να ελπίζω για τις μελλοντικές γενιές. Πανέξυπνες ερωτήσεις, γενικές γνώσεις, πολλή δουλειά και ήσυχα! Όλα αυτά βέβαια έχουν και τις αιτίες τους, όχι όλες θετικές. Τέλος πάντων… αυτά είναι και θέματα παρατήρησης…

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ήμασταν στο σχολείο στις 7 και τέταρτο και δεν ήταν κανένας εκεί. ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ!!!! Τραγικότητα έχω να πω… ακόμα και οι δάσκαλοι παρά είκοσι με παρά δέκα άρχισαν να έρχονται.