Κυριακή 26 Μαΐου 2013

There's a light that never goes out...

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει ξαναγράφω στο μπλογκ...και όχι μόνο ξαναγράφω, αλλά μπήκα στη διαδικασία να κοιτάω και πάλι το μπλογκ και μπλα μπλα μπλα....

Έβλεπα τις αναρτήσεις μου και συνειδητοποίησα ότι - αν εξαιρέσεις τον πρώτο χρόνο - έγραφα στο μπλογκ σε πολύ καλές και σε πολύ περίεργες φάσεις της ζωής μου.

Αυτή είναι μια από την καλύτερη για εμένα τα τελευταία χρόνια. Εντάξει, αντικειμενικές δυσκολίες υπάρχουν γιατί δεν υπάρχουν δουλειές και λεφτά, αλλά είμαι μετά από καιρό ήρεμος.

Βλέπω τους γύρω μου όμως να επηρεάζονται άπειρα από την κατάσταση. Όχι άδικα... Απλά δεν μπορώ να τους στηρίξω όπως θα ήθελα. Προσπαθώ να τους δείξω τις πιτσίλες χρωμάτων (έστω αυτές) σε έναν ασπρόμαυρο πίνακα, αλλά και πάλι όλα τίθενται στην υλική βάση που έχει δομηθεί η κοινωνία μας (όχι δεν έχω περάσει από την ΚΝΕ, αλλά σε μια κοινωνία που στηρίζεται στο χρήμα τι άλλο μπορείς αν πεις? ).

Εγώ το έχω ξαναπεί...είμαι με τα μυρμήγκια! Κι ας ζω σε ένα ουράνιο τόξο κάπου εκεί ψηλά...

4 σχόλια:

  1. Όπως σου ξαναείπα... Καλώς μας ξανάρθες. Κι αν δεν ξέρεις... στην πραγματικότητα ξέρεις πολύ καλά γιατί ξαναγράφεις. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι ίσως ήρθε η στιγμή να ξαναεπιστρέψουμε... Αυτό το φασομπούκι πολύ σαράκι και μία σχέση με το μπλόγκινγκ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ισως έχεις δίκιο κατά βάθος όλοι ξέρουμε γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε... Οσο για το φέισμπουκ είναι περίεργο πράγμα γιατί όσο και να κάνεις "σωστή" χρήση, πάντα κάτι συμβαίνει και ξεφεύγεις...

    Καλώς σας (ξανα)βρήκα λοιπόν :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βασικά ενώ στο ιστολόγιο γράφουμε συγκροτημένα αυτό που θέλουμε στο φέισμπουκ νομίζω ότι απλά καταναλωνόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή