Γράμμα

Αγαπητέ φίλε,

Διαβάζεις; Μπορεί, μπορεί και όχι... Κάποια στιγμή είχες μιλήσει για "εύκολη λύση". Η ιστορία αποδεικνύει ότι μόνο η εύκολη λύση δεν είναι. 

Σε εκτιμώ αφάνταστα. Σε ζηλεύω(με την καλή έννοια) γιατί βλέπω σε εσένα πράγματα που θα ήθελα να έχω κι εγώ, τρόπους αντιμετώπισης πραγμάτων, αλλά και δύναμη ψυχής! 

Έχουμε σταθεί ο ένας δίπλα στον άλλο σε πολύ περίεργες φάσεις και δεν ράγισε η φιλία μας.

Εύκολη λύση....(not) δεν είναι αυτό που γίνεται τους τελευταίους μήνες. Ξέρω ότι παρά τις δυσκολίες το προσπαθείς και το προσπαθείς πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενα, πολύ περισσότερο από όσο θα προσπαθούσε η πλειοψηφία των υπολοίπων. 

Σου έχω αποδείξει ότι δεν κολλάω ουσιαστικά στο αν "θα παρεξηγηθούν τα σπίρτα αν ανάψω το τσιγάρο με τον αναπτήρα". Εκεί που κολλάω είναι στην περιγραφή "αηδία" σε πράγματα που αφορούν εμένα. Εκεί που κολλάω είναι στο "ας περάσουμε καλά η παρέα και μην ασχολείσαι με το συγκεκριμένο θέμα". Εκεί που κολλάω είναι στο "δεν λέω για εσένα, αλλά για τους άλλους", που είναι όμως σαν εμένα!  Εκεί που κολλάω είναι στο ότι ενώ υποτίθεται είμαστε φίλοι μου λες ότι θα προτιμούσες να είσαι στην απέναντι παρέα, ενώ ποτέ δεν έκρινα άτομα που προτιμάς εσύ να κάνεις παρέα και εμένα ίσως δεν μου άρεσε "να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι για τόσες ώρες".

Δεν θα έρθω να σου μιλήσω γι αυτό το θέμα. Είχες την ευκαιρία να το κάνεις όλη την ημέρα σήμερα και απόψε το βράδυ. Δεν το κρίνω, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάποια πράγματα.  Αν διαβάσεις και όταν νιώσεις έτοιμος θα το κάνεις εσύ. Εγώ θα είμαι εκεί όπως και σε πολλές στιγμές παλιότερα. 

Ο Αγγελος είναι ένα πράγμα...με τα καλά του, τα κακά του, αυτά που συμφωνείς και αυτά που διαφωνείς. Πάνε πακετάκι. Από τη στιγμή που δεν είναι μια παραξενιά, ένας ψυχαναγκασμός κλπ θα πρέπει δυστυχώς να δεις αν μπορείς να έχεις συνολικά τον Άγγελο δίπλα σου και με ποιους όρους.

Με πραγματική εκτίμηση,

Άγγελος

Υ.Γ.: οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της αστείρευτης και αρρωστημένης φαντασίας του παρόντος blogger.

Hold your breath and count to ten

Παίδες γεια σας και πάλι! 

Γενικά έχω πολλά να πω και να γράψω, αλλά η έλλειψη υπολογιστή με έχει κρατήσει πίσω. Από το κινητό δεν έχω ανακαλύψει ακόμα πως βλέπω τις αναρτήσεις σας, ωστόσο σιγά σιγά θα πάρω καινούριο λάπτοπ και θα στανιάρω.

Η φετινή χρονιά ήταν δύσκολη από πολλές απόψεις. Οχι μόνο οικονομικές, αλλά και δικές μου προσωπικές. Αυτές οι αλλαγές έχουν να κάνουν με το πως βλέπω εγώ κυρίως τον εαυτό μου. Κάτι σα να αυτοψυχαναλύθηκα! Καλό και κακό την ίδια στιγμή. 

Νιώθω ότι σε έναν βαθμό παραμέλησα και τους φίλους μου. Σταμάτησα να παίρνω τηλέφωνο τόσο συχνά. Δεν είχα πράγματα να τους πω, ενώ είχα τόσα πολλά. Ακόμα και τώρα φοβάμαι ότι απόλυτα δεν θα μπορέσουν να με καταλάβουν. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι δεν τους έχω δώσει εγώ την ευκαιρία να με καταλάβουν.

Είναι ο Θ. η Ε. η Λ. η Κ. η Α. και άλλοι που είναι μακριά. Οσο και να προσπαθήσει κάποιος να εξηγήσει πράγματα από το τηλέφωνο, αυτό δεν θα είναι πάντα αρκετό. Είναι το βλέμμα, η έκφραση, το χαμόγελο, η φωνή και η διαφωνία που από κοντά είναι ουσιαστικά. Τους αγαπάω πολυ και δεν τους το λέω. Είναι και οι καιροί χαλαιποί για εμένα, για εκείνους, για όλους και για όλα.

Ο Γ. που είναι εδώ είναι ταυτόχρονα και πόσο μακριά. Τον βασανίζουν και εκείνον οι δικοί του δαίμονες, τα δικά του θηρία που πρέπει να νικήσει. Προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ, αλλά είναι αρκετό; Μπορώ να το κάνω;

Τελειώνει μια χρονιά (πάντα στο μυαλό μου ο χρόνος είναι το σχολικό έτος, τόσα χρόνια και μετά δάσκαλος γαρ) που αφήνει ένα πιο συνειδητοποιημένο ( μάλλον) άτομο, σε μια δύσκολη συνθήκη.

Η δουλειά είναι κάτι - το λιγότερο- αβέβαιο. Αυτό σημαίνει είτε επιστροφή είτε παραμονή at all cost. Είναι μια απόφαση που θα παρθεί ανάλογα με τις συνθήκες.

Κάποια στιγμή είχα αναρωτηθεί τι μπορεί να συμβαίνει και όλοι είμαστε σε μια ομαδική φρίκη. Είμαστε σε μια συνεχή εγρήγορση, σε έναν "πόλεμο" που δεν ξέρουμε τον εχθρό. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα. Επικίνδυνο γιατί δεν έχουμε κάπου να διοχετεύσουμε τον θυμό μας, επομένως τον διατηρούμε μέσα μας και μας τρώει τα σωθηκά.

Αυτό που μένει είναι είτε να βουλιάξουμε αμαχητί, είτε να πιαστούμε έστω από τα μαλλιά μας και να παλέψουμε. Γιατί; Πως; Με ποιους όρους; Είναι ερωτήσεις των οποίων τις απαντήσεις δεν ξέρω και ίσως δεν χρειάζεται να τις ξέρω.

Νιώθω πιο "μόνος", πιο άφραγκος και στη πιο δύσκολη περίοδο που έχω υπάρξει ποτέ. Βγάζω όμως από μέσα μου μια άμυνα αισιοδοξίας που δεν ξέρω από που προέρχεται. Ισως δεν έχω τίποτα να χάσω. Ισως αν ακολουθήσω την ασφαλή οδό δεν θα κερδίσω πράγματα που θεωρώ σημαντικά. 

Οπως και στις κρίσεις πανικού, βαθειά ανάσα, μετράμε μέχρι το δέκα και συνεχίζουμε! 

There's a light that never goes out...

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει ξαναγράφω στο μπλογκ...και όχι μόνο ξαναγράφω, αλλά μπήκα στη διαδικασία να κοιτάω και πάλι το μπλογκ και μπλα μπλα μπλα....

Έβλεπα τις αναρτήσεις μου και συνειδητοποίησα ότι - αν εξαιρέσεις τον πρώτο χρόνο - έγραφα στο μπλογκ σε πολύ καλές και σε πολύ περίεργες φάσεις της ζωής μου.

Αυτή είναι μια από την καλύτερη για εμένα τα τελευταία χρόνια. Εντάξει, αντικειμενικές δυσκολίες υπάρχουν γιατί δεν υπάρχουν δουλειές και λεφτά, αλλά είμαι μετά από καιρό ήρεμος.

Βλέπω τους γύρω μου όμως να επηρεάζονται άπειρα από την κατάσταση. Όχι άδικα... Απλά δεν μπορώ να τους στηρίξω όπως θα ήθελα. Προσπαθώ να τους δείξω τις πιτσίλες χρωμάτων (έστω αυτές) σε έναν ασπρόμαυρο πίνακα, αλλά και πάλι όλα τίθενται στην υλική βάση που έχει δομηθεί η κοινωνία μας (όχι δεν έχω περάσει από την ΚΝΕ, αλλά σε μια κοινωνία που στηρίζεται στο χρήμα τι άλλο μπορείς αν πεις? ).

Εγώ το έχω ξαναπεί...είμαι με τα μυρμήγκια! Κι ας ζω σε ένα ουράνιο τόξο κάπου εκεί ψηλά...

τότε που...τώρα που...

Δεν θέλω να γράψω κάτι καταθλιπτικό. Έχει γεμίσει ο κόσμος με γκρίνια (άδικη ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα)....

Θα μιλήσω για χαμόγελα...παιδιών...μεγάλων...πολύ μεγάλων ανθρώπων

Θα μιλήσω για ευτυχία....επιτυχία...ελπίδα...που έρχεται μέσα από την κατάκτηση των απλών καθημερινών στόχων...που δεν έχεις ανάγκη να έχεις άιφον, τάμπλετ, αμάξι, το τέλειο σπίτι κλπ. Η θέληση είναι εκεί...μαζί με τις ματαιώσεις, αλλά και τις χαρές! Μαζί τους άλλους, αλλά και σε μια μοναχική πέτρα δίπλα στο ακρογιάλι....

Χαρά που παίρνεις από μια μπύρα που θα μοιραστείς κι έναν καφέ που θα μοιραστούν μαζί σου. Ευτυχία που παίρνεις όταν καταφέρεις να κάνεις κάτι δύσκολο, ευτυχία που παίρνεις απλά με ένα χαμόγελο.

Η ζωή είναι περίεργο πράγμα...μπορούμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι, αρκεί να δούμε αυτά που πραγματικά έχουν αξία. Δεν θέλω να ξυπνήσω στα 60 μου και να πω "τι έκανα;", "τι έζησα"...

Θέλω να έχω εγγόνια και να τους λέω ιστορίες για τότε...
...που βρέθηκα σε εκείνο το σπίτι και μιλούσα με τους γονείς της φίλης μου μέχρι να ξημερώσει
...που αντέδρασα σε αυτό που μου φάνηκε λάθος
...που ξενύχτησα για να κάνω μια εργασία γιατί την υπόλοιπη εβδομάδα έπινα μπύρες με φίλο που χώρισε
...που μου ήρθε ιδέα για τη διπλωματική μου στις τουαλέτες της σχολής
...που οι μαθητές μου έγιναν κάτι καλύτερο από εμένα
...που περπάτησα ώρες στο λεκανοπέδιο της Αττικής για να σκεφτώ έρωτες, φιλίες και συνεργασίες
...που χάθηκα σε ένα προάστιο του Λονδίνου γιατί είχα ψάξει μόνο το πως να πάω και όχι τον γυρισμό
...που χάθηκα στο κέντρο της Αθήνας, στο μέρος που υποτίθεται ότι γνωρίζω καλά
...που έπεσα γυμνός στο χιόνι μετά τη σάουνα κάτω από το φως του Βόρειου Σέλαος (πόσο παράταιρο ακούγεται στην γενική!)
...που πήγα στο σχολείο (ως δάσκαλος) χωρίς ούτε μία ώρα ύπνο και έκανα καλό μάθημα

Σκέψεις

Έχω καιρό να γράψω... Συνέβησαν και πολλά, τα ξεπεράσαμε κι αυτά! Καλό είναι η ζωή να φέρνει δυσκολίες, μας κάνει πιο δυνατούς εν τέλει. Μας αλλάζει όμως; Είμαι στο γραφείο, κοιτάω το φεγγάρι να φωτίζει τα βουνά, ακούω James, πίνω ελληνικό και γράφω κλασικά εργασία τελευταία στιγμή! Τα ίδια που έκανα τον πριν κάτι μήνες, τα ίδια που έκανα πέρσι, τα ίδια που έκανα στη σχολή.

Σίγουρα οι καταστάσεις δεν είναι ταυτόσημες, αλλά παρόμοιες. Και ξαναλέω...αλλάζουμε πραγματικά; μπορεί απλά να αλλάζουμε σχήμα αλλά η ουσία να μένει ίδια. Θυμάμαι ένα παιδί - που τότε νόμιζε ότι έχει μεγαλώσει, ίσως ακόμα να μην το έχει κάνει - να γράφει πριν το ταξίδι του στη Φινλανδία, πριν καν υπάρξει, πριν καν μπει ουσιαστικά στο πρόγραμμα. Το έκανε όμως ο άτιμος! Όπως και πολλά άλλα που δεν του τα είχα, αλλά σε κάποια άλλα πράγματα θα παραμείνει χέστης...

δεν πειράζει... one step at a time! Αλλάζουμε τελικά (παρατηρείτε κι εσείς μια σχιζοφρένεια στον μπλογκερ, ε; ) και τις περισσότερες φορές προς το καλύτερο, αλλά για να πας εκεί πρέπει να κάνεις και κάποια βήματα πίσω, ώστε να υπάρχει μια ισορροπία... αν η ζωή ήταν μόνο μια ευθεία γραμμή, δεν θα τη θέλαμε.

Το πιο τρομακτικό είναι όταν το παρελθόν επιστρέφει...δηλαδή όταν λέμε επιστρέφει, είναι σα να έχουν συνεννοηθεί όλοι! Κάποιες επιστροφές είναι από αυτές που λες πόσο μικρός είναι ο κόσμος, κάποιες άλλες θα τις έκανες εσύ ο ίδιος κάποια στιγμή και κάποιες άλλες είναι απλά πολύ δύσκολο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου...όχι τόσο για αυτά που έγιναν, όσο για όσα επέτρεψες εσύ να γίνουν.

Δεν ξέρω αν θα μπω να ξαναγράψω σύντομα, όχι ότι δεν έχω κάτι να πω, όχι ότι δεν το θέλω... απλά κάποιες φορές η ζωή παίρνει το τιμόνι και σου πάει εκεί που θέλει. είσαι στην τροχιά σου, αλλά δεν είναι το ίδιο να κρατάς και το τιμόνι και να ελέγχεις τις ταχύτητες.....

London's calling #4

Οργή...
Βία...
Αγανάκτηση...
Όνειρα...
Ελπίδα (;)...

Μια χώρα που παραπαίει, μια κοινωνία χωρίς σαφείς στόχους και, ακόμα χειρότερα, μια γενιά χωρίς σαφείς στόχους. Διαβάζω για αυτοκτονίες, για επικλήσεις βοήθειας και για πολλά άλλα... Αν και πολιτικά ιδεολογικά τοποθετημένο άτομο προσπάθησα το μπλογκ να μην αποκτήσει τέτοιο χαρακτήρα, αλλά νομίζω ότι τώρα δεν μπορώ να κρατηθώ...

Ένας καπιταλισμός στην πιο άγρια μορφή του. Η έννοια του κέρδους, της επίδοσης έχει ξεφύγει. Αν μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η επένδυση (sic) στο ανθρώπινο κεφάλαιο έσωσε τον καπιταλισμό πολύ φοβάμαι ότι τώρα δεν τον σώζει τίποτα. Σάπιο σύστημα, σάπια κοινωνία.

Παράδειγμα: Στην Αγγλία, μητέρα του νεοφιλελευθερισμού (να ναι καλά η Θάτσερ!) ο μόνος στόχος στα σχολεία είναι το performance! Το πόσο καλά θα τα πάνε τα παιδιά στις εξετάσεις, γι' αυτό και μπορούν τα σχολεία (σαν ως επιχειρήσεις) να προσλάβουν μη καταρτισμένα άτομα να διδάξουν. Δηλαδή, εγώ αν έχω ένα σχολείο μπορώ να βρω κάποιον και να του πω θα σε κάνω δάσκαλο, έλα στο σχολείο μου!

Δεν είναι αυτό το όραμά μου για την κοινωνία, γιατί δεν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι. Οδηγούμαστε εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα σήμερα. Μου είναι αδιανόητο οικονομίες τόσο μεγάλες (!), δυνατές (!), αξιόπιστες από τις αγορές (!) να έχουν τέτοια φτώχεια και μιζέρια!!!!

Δεν νοσταλγώ καμία Σοβιετική Ένωση, είδαμε πως εφαρμόστηκε εκεί ο Σοσιαλισμός (ποιος;;;;), αλλά τι να το κάνω όταν όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες στον Καπιταλισμό, αλλά όλοι ξεκινάνε από ΠΟΛΥ διαφορετικές αφετηρίες.

Μια μαζική αποχαύνωση! Μια μαζική ψευδαίσθηση που πια καταρρέει!

Ποια είναι η λύση όμως; Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω. Μέχρι τα τώρα όριζα τον εαυτό μου σοσιαλιστή. Δεν ξέρω όμως αν μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει πραγματικότητα αν δεν είναι μαζική απαίτηση. Και γιατί δεν είναι μαζική απαίτηση; Κάποιοι θα πουν ότι είναι η αντίσταση του συστήματος που προσπαθεί με προπαγάνδα και προβοκάτσια να κρατηθεί η ήδη υπάρχουσα  αν-ισορροπία δυνάμεων. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι δεν μπορεί ο κόσμος να πειστεί "γιατί είδαμε πως εφαρμόστηκε ο Σοσιαλισμός".

Ούτε η μία ούτε η άλλη μου φαίνονται πειστικές απαντήσεις.

Εγώ πιστεύω στα μυρμήγκια! Ξέρεις φίλε μου αναγνώστη; Είναι κάτι μυρμήγκια στην Αφρική που ζούνε σε ένα μέρος που για χιλιόμετρα δεν έχει τίποτα που να μπορούν να φάνε! Έφαγαν το ένα το άλλο όπως κάνουμε εμείς τώρα;;;; Όχι!!! Βρήκαν τρόπο να συνεργαστούν και από τα χόρτα που ήταν γύρω τους άρχισαν να καλλιεργούν έναν μύκητα, τον οποίο μπορούν να χονέψουν. Κάπως έτσι μπορούν και κάνουν αποικίες δισεκατομμυρίων. Αυτό πιστεύω πια ότι θα μας σώσει .... η θα μας φάει αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο...τα μυρμήγκια!

London's calling #3 or... how does friendship work?

Είναι η ζωή μια πουτάνα! Και δεν το λέω γιατί κάτι κακό έγινε, αλλά το γεγονός ότι μπορεί πράγματα τόσο καλά και τόσο άσχημα να συμβαίνουν την ίδια περίοδο. Μεγαλώνοντας η αλήθεια είναι ότι με τους περισσότερους φίλους μου κρατήσαμε πολύ καλές επαφές, με άλλους όχι και συνήθως με δική τους απόφαση, εκτός από μία φορά που εγώ αποτραβήχτηκα.

Από μικρός άκουγα ότι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη από μόνη της να στηρίξει μια φιλία, συνειδητοποίησα με τα χρόνια. Πάντα καταλάβαινα αν κάποιος είναι πραγματικός φίλος ή φίλη στις χαρές. Είναι δύσκολο οι άνθρωποι να μπορέσουν να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους και να χαρούν πραγματικά για τον άλλο, εκτός και αν είναι πραγματικά φίλοι του. Κάπως έτσι καταλαβαίνω κι εγώ τους φίλους μου. Αν δεν μπορώ μέσα μου να χαρώ πραγματικά, ίσως κάτι δεν πάει καλά.

Anyway, έστω και από μακριά χαίρομαι που έχω τρία τέσσερα άτομα που τους είπα την τωρινή μου κατάσταση (Love and other drugs...) και χαμογελούσαν περισσότερο απ'ό,τι εγώ! Μάλιστα, ο ένας με πήρε ξημερώματα (για μένα ξημερώματα είναι 8 το πρωί, μη ρωτήσει κανείς πώς ξυπνούσα για τη δουλειά, δεν θυμάμαι!

Όπως και να χει...παιδιά μου εκεί στην Ελλάδα, σας ευχαριστώ πολύ! Δεν μπορώ δυστυχώς να σας μιλάω όσο θα ήθελα, αλλά περνάω καλά και είμαι σίγουρος ότι είστε χαρούμενοι για μένα. Είμαι περήφανος που σας γνώρισα και ας μας χώρισε η απόσταση τα τελευταία τριάμισι χρόνια με Φινλανδίες, Αγγλίες και ελληνική παραμεθόριο! Κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι σα να μην πέρασε μια μέρα!